تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۹/۰۳ ساعت ۱۲:۰۴
کد مطلب : ۱۶۵۴۴۳
درمان‌های موقتی برای درد لاعلاج
گروه اقتصادی: بالاخره پس از گذشت ماه‌ها از اعتراض و اعتصاب خاموش و در مرحله بعد عیان کارگران کشت و صنعت نیشکر هفت تپه مسئولان امر پس از اعتصاب دو هفته‌ای این کارگران و بر اثر فشار افکار عمومی اندکی به خود آمدند و پس از مدتی این روز و آن روز کردند درصد اندکی از حقوق معوقه کارگران نیشکر هفت‌تپه را پرداخت کردند.
با نگاهی به خواسته‌های اعلام‌شده از سوی کارگران معترض شاهد آن هستیم که بر خلاف آنچه در نگاه نخست و بر اساس کلیشه‌های مرسوم ذهنی تصور می‌شود اتفاقا آنچه آن‌ها می‌خواستند و می‌خواهند درمان ریشه‌ای و واقعی مشکل است و آنچه مسئولان دولتی و به اصطلاح کارشناسان اقتصادی حامی دولت در حال اجرا و تئوریزه کردن آن هستند راه حلی موقتی برای درمان این بیماری لاعلاج! توضیح بیشتر آنکه کارگران معترض کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه در کنار آن که همواره بر دریافت حقوق حداقلی‌شان تاکید داشتند راه حل اساسی و مطالبه اصلی خود برای عبور از این وضعیت و عدم تکرار این مشکلات فراوان و بی‌شمار در آینده را بازگشت کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه به دولت و در مرحله بعد به خود کارگران می‌دانستند و هم‌چنان بر آن پای می‌فشارند.
ممکن است برخی نسبت به آنچه کارگران معترض راه حل عبور از مشکل می‌دانند را معترض بوده و آن را قابل نقد بدانند و نسبت به آن اشکالاتی را مطرح سازند اما آنچه اهمیت دارد مقایسه رویکرد کارگران و مدعیان دیگری است که بر کرسی قدرت تکیه زده‌اند. کارگران به راه‌حل‌های واقعی و دائمی می‌اندیشند و مسئولان پر مدعا با در پیش گرفتن راه‌حل‌های موقتی و مقطعی تنها به دنبال ساکت کردن صدای اعتراضی هستند که این بار از خوزستان شنیده شده است.
آنچه مایه نگرانی است همین نوع نگاه مسئولان به موضوعات مختلف از جمله مسائل اقتصادی است. نگاهی که تنها به فکر روزمرگی و عبور لحظه‌ای از وضعیت نابسمان و مشکلات پیچیده با استفاده از راه‌حل‌های مُسَکّن‌وار و موقتی می‌گردد. به عنوان نمونه اگر مسئولان مرتبط با آنچه اعتراض کارگران نیشکر هفت‌تپه را به وجود آورد در کنار پرداخت حداقلی از حقوق اندک این کارگران شریف در فکر راه‌حلی واقعی‌تر برای رفع کامل مشکل آنان و موارد بی‌شمار شبیه به آن می‌بودند و این شرکت و کارخانه را در کنار سایر موارد مشابه که در آن به نام خصوصی سازی، "اختصاصی سازی" انجام شد مورد بررسی قرار داده و چنین الگویی را تغییر می‌دادند آنگاه می‌شد امید داشت که دیگر شاهد به وقوع پیوستن چنین اعتراضی نباشیم و زندگی کارگران رو به بهبود حرکت کند اما امروز و با اتخاذ چنین رویکردی که تنها به جهت آرام‌سازی و نه اصلاح ساختاری انجام می‌شود نمی‌توان امیدی به بهبود واقعی زندگی و حل مشکلات بی‌شمار کارگران نیشکر هفت‌تپه و سایر اقشار ضعیف جامعه داشت.
با نگاهی به خواسته‌های اعلام‌شده از سوی کارگران معترض شاهد آن هستیم که بر خلاف آنچه در نگاه نخست و بر اساس کلیشه‌های مرسوم ذهنی تصور می‌شود اتفاقا آنچه آن‌ها می‌خواستند و می‌خواهند درمان ریشه‌ای و واقعی مشکل است و آنچه مسئولان دولتی و به اصطلاح کارشناسان اقتصادی حامی دولت در حال اجرا و تئوریزه کردن آن هستند راه حلی موقتی برای درمان این بیماری لاعلاج! توضیح بیشتر آنکه کارگران معترض کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه در کنار آن که همواره بر دریافت حقوق حداقلی‌شان تاکید داشتند راه حل اساسی و مطالبه اصلی خود برای عبور از این وضعیت و عدم تکرار این مشکلات فراوان و بی‌شمار در آینده را بازگشت کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه به دولت و در مرحله بعد به خود کارگران می‌دانستند و هم‌چنان بر آن پای می‌فشارند.
ممکن است برخی نسبت به آنچه کارگران معترض راه حل عبور از مشکل می‌دانند را معترض بوده و آن را قابل نقد بدانند و نسبت به آن اشکالاتی را مطرح سازند اما آنچه اهمیت دارد مقایسه رویکرد کارگران و مدعیان دیگری است که بر کرسی قدرت تکیه زده‌اند. کارگران به راه‌حل‌های واقعی و دائمی می‌اندیشند و مسئولان پر مدعا با در پیش گرفتن راه‌حل‌های موقتی و مقطعی تنها به دنبال ساکت کردن صدای اعتراضی هستند که این بار از خوزستان شنیده شده است.
آنچه مایه نگرانی است همین نوع نگاه مسئولان به موضوعات مختلف از جمله مسائل اقتصادی است. نگاهی که تنها به فکر روزمرگی و عبور لحظه‌ای از وضعیت نابسمان و مشکلات پیچیده با استفاده از راه‌حل‌های مُسَکّن‌وار و موقتی می‌گردد. به عنوان نمونه اگر مسئولان مرتبط با آنچه اعتراض کارگران نیشکر هفت‌تپه را به وجود آورد در کنار پرداخت حداقلی از حقوق اندک این کارگران شریف در فکر راه‌حلی واقعی‌تر برای رفع کامل مشکل آنان و موارد بی‌شمار شبیه به آن می‌بودند و این شرکت و کارخانه را در کنار سایر موارد مشابه که در آن به نام خصوصی سازی، "اختصاصی سازی" انجام شد مورد بررسی قرار داده و چنین الگویی را تغییر می‌دادند آنگاه می‌شد امید داشت که دیگر شاهد به وقوع پیوستن چنین اعتراضی نباشیم و زندگی کارگران رو به بهبود حرکت کند اما امروز و با اتخاذ چنین رویکردی که تنها به جهت آرام‌سازی و نه اصلاح ساختاری انجام می‌شود نمی‌توان امیدی به بهبود واقعی زندگی و حل مشکلات بی‌شمار کارگران نیشکر هفت‌تپه و سایر اقشار ضعیف جامعه داشت.
