تاریخ انتشار : ۱۴۰۳/۰۲/۰۸ ساعت ۱۸:۵۴
کد مطلب : ۴۶۷۶۹۵
نظرات و دیدگاه‌ها
این گونه تجمعات صرفا تبلیغی نیست!
محمدحسین روانبخش
آن‌هایی که تن بخشی از تجمع‌کنندگان درباره‌ی حجاب در قم «لباس نظامی» پوشاندند، حتما در ابتدا کلی ذوق کرده‌اند که ابتکارشان چقدر بازتاب رسانه‌ای داشته و دیده شده است. در واقع اگر از دیدگاه «صرفا رسانه‌ای» به این اقدام نگاه کنیم، باید بگوییم بسیار موفق و نتیجه‌بخش بوده است: چند روز پیش در تهران هم تجمعی مشابه برگزار شده بود اما یک‌هزارم این تجمع در قم بازتاب نداشت و توجه‌ها را جلب نکرد، و همه‌ی این بازتاب رسانه‌ای، حاصل لباس نظامی پوشیدن عده‌ای از روحانیون آن تجمع است.
با این حال، چون این گونه تجمعات صرفا تبلیغی نیست، بلکه سیاسی و ایدئولوژیک است، بازتاب رسانه‌ای آن و پیامی که منتقل می‌کند زمانی ارزشمند است که کاملا در چارچوب هدف خاص آن باشد والا پرداختن رسانه‌ها به آن «نقض‌غرض» است؛ وضعیتی که به مرور برای بانیان این کار آشکار می‌شود! پوشیدن لباس جنگ در نگاه اول «قدرت‌نمایی» را در ذهن تداعی می‌کند. اولین پیام واضح این اقدام، این است که کسی یارای رویارویی با ما را ندارد. دومین پیام هم بلافاصله پس از آن مخابره می‌شود: اینکه در این موضوع خاص، تجمع‌کنندگان صحنه را صحنه‌ی رویارویی نظامی می‌دانند و فقط زبان تلخ و عمل سنگین «جنگ» را در آن برگزیده‌اند. اما بافتی که این پیام‌ها در آن قرار دارد، چه ارزشی به آن‌ها می‌دهد و تا چه حد آن‌ها را قابل پذیرش می‌کند؟
اولین نکته‌ی قابل توجه این است که چنین کاری (پوشیدن لباس جنگ) در تجمعی برای حمایت از رفتار نیروی انتظامی انجام شده است! جنگ و درگیری نظامی در عملیات نیروی انتظامی اولویت آخر است در حالی که در عملیات‌های نظامی اولویت اول است و پرهیز از آن جرم است. به این ترتیب پوشیدن این لباس، دو معنا بیشتر ندارد: ۱- نیروی انتظامی صاحب صلاحیت در این موضوع نیست. ۲- دعوت نیروی انتظامی به رفتاری مغایر با وظیفه‌اش (اعمال رفتار نظامی) و درخواست اعمال رفتارهای خشونت‌آمیزی که این نیرو، عاملان آن را خاطی می‌داند!
نکته‌ی بعدی مهم‌تر است: این افراد اگر واقعا معتقد به شرایط جنگی و حمله‌ی نظامی به مخالفان نظر خود هستند، پس چرا جنگ را شروع نمی‌کنند؟! این‌جا که غزه نیست که بهانه‌ی بستن راه وجود داشته باشد. افرادی که چنین لباس‌هایی را به تن این افراد پوشانده‌اند، می‌دانند که فقط اجازه‌ی مانور چنین کاری وجود دارد و هیچ عاقلی در مجموعه‌ی قدرت یک لحظه هم به جنگ داخلی فکر نمی‌کند. این را مردم هم می‌دانند. شاید تنها کسانی که توهم امکان جنگ را دارند همان بندگان خدایی باشد که این لباس را تن کرده‌اند و احساس دلاوری قبل از عملیات دارند. به این ترتیب دیگران آن‌ها را به شکل دون‌کیشوت‌هایی قابل ترحم می‌بینند که درک درستی از واقعیت و شرایط اجتماعی ندارند. نتیجه اینکه کاری که قرار بود پیام «قدرت‌نمایی» را ارسال کند، پیامی کاملا عکس آن را مخابره می‌کند!
این موضوع، همان چیزی است که باعث می‌شود به مرور صاحبان آن ابتکار (پوشاندن لباس جنگ به تجمع‌کنندگان) و حامیان‌شان بفهمند که چه اشتباه بزرگی کرده‌اند و ذوق و شوق‌شان به پشیمانی و تلاش برای پاک کردن آثار کارشان تبدیل شود. برداشتن عکس‌های موردتوجه قرار گرفته این تجمع از خبرگزاری‌ها تازه مرحله‌ی اول این پشیمانی است.
آن‌هایی که تن بخشی از تجمع‌کنندگان درباره‌ی حجاب در قم «لباس نظامی» پوشاندند، حتما در ابتدا کلی ذوق کرده‌اند که ابتکارشان چقدر بازتاب رسانه‌ای داشته و دیده شده است. در واقع اگر از دیدگاه «صرفا رسانه‌ای» به این اقدام نگاه کنیم، باید بگوییم بسیار موفق و نتیجه‌بخش بوده است: چند روز پیش در تهران هم تجمعی مشابه برگزار شده بود اما یک‌هزارم این تجمع در قم بازتاب نداشت و توجه‌ها را جلب نکرد، و همه‌ی این بازتاب رسانه‌ای، حاصل لباس نظامی پوشیدن عده‌ای از روحانیون آن تجمع است.
با این حال، چون این گونه تجمعات صرفا تبلیغی نیست، بلکه سیاسی و ایدئولوژیک است، بازتاب رسانه‌ای آن و پیامی که منتقل می‌کند زمانی ارزشمند است که کاملا در چارچوب هدف خاص آن باشد والا پرداختن رسانه‌ها به آن «نقض‌غرض» است؛ وضعیتی که به مرور برای بانیان این کار آشکار می‌شود! پوشیدن لباس جنگ در نگاه اول «قدرت‌نمایی» را در ذهن تداعی می‌کند. اولین پیام واضح این اقدام، این است که کسی یارای رویارویی با ما را ندارد. دومین پیام هم بلافاصله پس از آن مخابره می‌شود: اینکه در این موضوع خاص، تجمع‌کنندگان صحنه را صحنه‌ی رویارویی نظامی می‌دانند و فقط زبان تلخ و عمل سنگین «جنگ» را در آن برگزیده‌اند. اما بافتی که این پیام‌ها در آن قرار دارد، چه ارزشی به آن‌ها می‌دهد و تا چه حد آن‌ها را قابل پذیرش می‌کند؟
اولین نکته‌ی قابل توجه این است که چنین کاری (پوشیدن لباس جنگ) در تجمعی برای حمایت از رفتار نیروی انتظامی انجام شده است! جنگ و درگیری نظامی در عملیات نیروی انتظامی اولویت آخر است در حالی که در عملیات‌های نظامی اولویت اول است و پرهیز از آن جرم است. به این ترتیب پوشیدن این لباس، دو معنا بیشتر ندارد: ۱- نیروی انتظامی صاحب صلاحیت در این موضوع نیست. ۲- دعوت نیروی انتظامی به رفتاری مغایر با وظیفه‌اش (اعمال رفتار نظامی) و درخواست اعمال رفتارهای خشونت‌آمیزی که این نیرو، عاملان آن را خاطی می‌داند!
نکته‌ی بعدی مهم‌تر است: این افراد اگر واقعا معتقد به شرایط جنگی و حمله‌ی نظامی به مخالفان نظر خود هستند، پس چرا جنگ را شروع نمی‌کنند؟! این‌جا که غزه نیست که بهانه‌ی بستن راه وجود داشته باشد. افرادی که چنین لباس‌هایی را به تن این افراد پوشانده‌اند، می‌دانند که فقط اجازه‌ی مانور چنین کاری وجود دارد و هیچ عاقلی در مجموعه‌ی قدرت یک لحظه هم به جنگ داخلی فکر نمی‌کند. این را مردم هم می‌دانند. شاید تنها کسانی که توهم امکان جنگ را دارند همان بندگان خدایی باشد که این لباس را تن کرده‌اند و احساس دلاوری قبل از عملیات دارند. به این ترتیب دیگران آن‌ها را به شکل دون‌کیشوت‌هایی قابل ترحم می‌بینند که درک درستی از واقعیت و شرایط اجتماعی ندارند. نتیجه اینکه کاری که قرار بود پیام «قدرت‌نمایی» را ارسال کند، پیامی کاملا عکس آن را مخابره می‌کند!
این موضوع، همان چیزی است که باعث می‌شود به مرور صاحبان آن ابتکار (پوشاندن لباس جنگ به تجمع‌کنندگان) و حامیان‌شان بفهمند که چه اشتباه بزرگی کرده‌اند و ذوق و شوق‌شان به پشیمانی و تلاش برای پاک کردن آثار کارشان تبدیل شود. برداشتن عکس‌های موردتوجه قرار گرفته این تجمع از خبرگزاری‌ها تازه مرحله‌ی اول این پشیمانی است.
پربينندهترين مطالب و خبرها
همه این نمایش ها برای انحراف افکار عمومی است. برای به دنبال نخود سیاه فرستادن ملت.
زیرا که نه پوشش آزاد برای ملت آب و نان می شود و نه حجاب. ولی اگر برای ملت نان و آب ندارد برای حکومت خیلی منافع دارد این نخود سیاه درشت حجاب و پوشش آزاد. (439748)