تداوم‌خوش‌نشيني‌افراطیون در راس‌مدیریت‌ها

منصور کمالی
عضو شورایعالی حزب همبستگی

---

گروه مقالات: دولت تدبیر و امید با پشتوانه بدنه اصلاحات در انتخابات یازدهم ریاست جمهوری به پیروزی رسید تا با توسل به سرمایه و خزانه سیاسی اصلاح‌طلبان، که همان مردم و اصلاح‌طلبان دانه ریز مي‌باشند، مُهر پایانی باشد بر نابسامانی‌هاي منبعث از دوران نامیمون تحقیر اصلاح‌طلبان و قانون گریزی و نسیان اعتدال.

شیخ اعتدال که عرصه را برای مدیریت افکار پریشان عمومی و هدایت فضای روانی ملتهب جامعه مهیا مي‌دید، از تدبیر حیات بخش شیخ اصلاحات و البته مناعت طبع کاندیدای نشان دار اصلاح‌طلبان به نیکی سود جست و با وعده ایجاد تغییر و سامان بخشیدن به اوضاع داخلی و بین المللی و دور نمودن فشار روانی از سبد معیشت مردم، پرچمدار مدیریت اجرایی کشور شد.

دکتر روحانی در اولین کنفرانس خبری بعد از انتخابات، مدیریت خود شیفته و بی بهره از خرد ورزی را از مهمترین عوامل پدید آورنده مشکلات کشور در پایان مسیر دولت قبل از خود خواند و علاوه بر ارائه نسخه‌هاي شفا بخش برای معضلات مبتلابه کشور، با کنایه تاکید نمود: "مدیرانی را که به نا حق و اتوبوسی وارد دولت شده اند، با اتوبوس اعتدال به خانه هایشان باز مي‌گرداند."

اکنون بیش از هفت ماه از آن روز مملو از احساس مي‌گذرد و غالب مردم و راهبران اصلاح طلبی که تجدید حیات سیاسی خود را در امتثال از مردم شماره یک اصلاحات و گذر از نام عارف و حمایت از روحانی به انتظار نشسته بودند، آثار اقناع کننده ای از ایجاد تغییرات مطلوب خود نیافته و نگرانی حاصل از کم رنگ بودن وفای به عهد دولت اعتدال را که از آن به برآیند تفکرات هاشمی و خاتمی تعبیر مي‌شود، به وضوح در اردوگاه خودی به نظاره نشسته اند که این مهم مي‌تواند زمینه ساز به صدا در آمدن زنگ خطر و ایجاد تبعات نا خوشایند برای اصلاح‌طلبان و حتی طراحان مشی اعتدال باشد که نمونه‌هاي کوچکی از آن در ادامه یادآوری مي‌شود:

1 – فضای عمومی مدیریت اجرایی کشور حاکی از آن است که هنوز اصولگرایان قدرت سیاسی را به دولت جدید تحویل نداده اند. با وجود وعده دکتر روحانی برای بازگرداندن مسافران اتوبوس معروف سیاسی، هنوز جدیتی در این امر دیده نشده و اکنون نیز افراطیون و رهروان دوران قانون گریزی احمدی نژاد در سطح کشور یا بر سرکار حضور دارند و ارتقاء یافته اند و یا فقط تغییر مکان داده اند. شاید گفتن این ظنز سیاسی هم خالی از لطف نباشد که گفته اند: اصولگرایان اتوبوس مورد نظر روحانی را پنچر کردند تا مدیران احمدی نژاد از صحنه خارج نشوند.

2 – عدم استقرار ذهنی دولت تدبیر و امید:
مردم هنوز دولت تدبیر و امید را لمس نکرده اند. بر اساس مشی اعتدال، بنا بود با افراطیون و مخالفین با ملایمت رفتار شود، نه آنکه قدرت به آنها سپرده شود. هنوز هم فرمانداران و بخشداران دولت گذشته در مدارس و سخنرانی‌هاي مختلف، از عملکرد دولت قبلی تمجید و مردم را از قطع یارانه‌ها در دولت فعلی نگران مي‌کنند (مانند فرماندارانی که به نحوه توزیع سبد کالا در دولت جدید، بدون اشاره به نفس عمل، خرده گرفته ). چگونه مي‌توان به فرمانداری که حتی به دکتر روحانی رای نداده است، اعتماد کرد؟ آیا پیر مرد یا پیر زنی که حداقل‌ها را لحاظ کرده و به آقای روحانی رای داده است، محرم تر از این مدل فرمانداران نیستند؟ آیا مي‌توان با سپردن عنان قدرت به افراطیون و مخالفان، جامعه را ساخت و در دستیابی به افقهای ترسیم شده دولت، توفیق داشت؟

3 - علیرغم شعارهای انتخاباتی، از فعالیت احزاب خبری نیست و اصلی ترین عامل آن هم، گماردن سران احزاب اصلاح طلب به پستهای مختلف و اقناع آنها از ادامه فعالیتهای حزبی با هدف تلاش برای حفظ وضع ( بخوانید: پُست ) موجود است که برای تفهیم نظر مي‌توان این مثل قدیمی را متذکر شد که: " آقایان کلاهشان را محکم گرفته اند، باد نبرد " غافل از اینکه ایندوران برایشان کوتاه و در صورت جاری نشدن فعالیت‌هاي سیاسی شان قطعا از گردونه خارج و دوباره در محاصره افراطیون اصولگرا قرارخواهد گرفت

4 – سرخوردگی اصلاح‌طلبان دانه ریز:
سپردن عنان وزارت کشور که به واسطه گستردگی قدرت و نفوذ استانداران، ریشه در تمامی مدیریت‌های حوزه دولت در کشور را دارد، به فردی نشان دار از اردوگاه رقیب، اولین گام در مسدود نمودن مجاری ورود مدیران اصلاح طلب و حامیان دولت به گستره مدیریتی کشور بود که از مصادیق عینی و ملموس آن مي‌توان به فراموش شدن یاران کوچک از سوی اصلاح‌طلبان دانه درشت در وزارتخانه‌ها و یا نادیده گفتن نیروهای لایق اصلاح طلب در استانها که با دعوت به جلوس اصولگرایان افراطی بر مسند فرمانداری و جابجایی فرمانداران دولت قبل اقدام نموده اند در هیچ معادله سیاسی تعریف نشده و رنگ و بوی اعتدال نیز در آن مشهود نیست.

اگر اعتقاد به ضعف وآشفتگی دولت قبلی داریم باید مدنظر داشته باشیم که رییس جمهور دولت قبل شرایط را با تدبیر و عملکرد همین فرمانداران و بخشداران فراهم آورده بود و بهتر است آنان را به استراحت و اندیشه گذشته خود فرا مي‌خواندیم تا دعوت به همراهی رییس دولتی که هرگز به ایشان رای نداده‌اند.

5 – نگرانی اصلاح‌طلبان از مجلس آینده:
باید اذعان نمود، اصلی ترین عامل انعطاف رییس دولت یازدهم در سپردن کلید وزارت کشور به اصولگرایان، هموار نمودن دست اندازها و محاسبه سود و زیان و تاکید بر کاهش هزینه‌ها برای دولت نو پای اعتدال بود که این مهم با امید به خیزش احساسات اصلاح طلبی مردم در آینده، به آسانی قابل اغماض و جبران بوده و مي‌توانست با حفظ حمایت و اعتماد بدنه اصلاح‌طلبان و کسب اکثریت در مجلس آتی، به آرامش بعد از تب و تاب بدل شود.

اما با جا خوش کردن افراطیون گذشته در راس مدیریت‌هاي فعلی به ویژه فرمانداری ها، این نگرانی در اذهان عمومی ایجاد شده است که فعالیتهای حزبی اصلاح‌طلبان در شهرستانها از هم اکنون رنگ ببازد و حکایت، آن شود که در گذشته بود. یا آنکه تراژدی غمناک گذشته برای تایید صلاحیت کاندیداهای اصلاح طلب دوباره تکرار شود. آیا مي‌توان به مجلس آینده برای پشتیبانی از دولت در حوزه‌هاي مختلف، به ویژه در مباحث بودجه ای امیدوار بود؟

یادمان باشد، پیامدهای نا محرم دانستن و بی مهری نسبت به اصلاح‌طلبان کوچک از سوی دولت، از دست دادن حمایت سیاسی و معنوی مردمی است که بنا بر اعتبار و اعتماد به راهبران فعلی اصلاحات، اجازه برافراشتن پرچم اعتدال را داده و در برهه حساس کنونی که تقویت پایگاه مردمی دولت و برنامه ریزی برای مجلس آینده، بیش از هر نیاز دیگری اذهان را به سوی خویش متمایل ساخته است، نا دیده گرفتن مطالبات مردم و کم توجهی به خواستهای حامیان دولت، افقهای پیش رو را به تاریکی رهنمون شده و چه بسا روزهای نه چندان شیرین امروز را به سرابی برای زوال عمر سیاسی مدعیان اصلاح و اعتدال نزد افکار عمومی بدل خواهد نمود.