صدای شاعران را می‌شنویم

این لوح که گزیده‌ای از شعرهای حافظ موسوی همراه با موسیقی الگار، گارایف و اشنیتکه است، مجوز انتشار گرفته و به زودی توزیع خواهد شد. انتخاب موسیقی و همراه کردن آن با شعر توسط آرمان نوروزی، هنرمند موسیقی و مدرس دانشگاه هنر تهران، انجام شده و سعدی گلبیانی، شاعر و منتقد، شعرهای حافظ موسوی را انتخاب کرده است. از همین سری، لوح فشرده «افسانه شاعر گمنام» شامل صدای محمدعلی سپانلو که به تازگی از دنیا رفت به زودی آماده انتشار می‌شود.

سعدی گلبیانی درباره چشم‌انداز و طرح‌های کلی موسسه هنر نوین در این پروژه نوشته است: «در هر کدام از الواح فشرده این مجموعه صدای گزیده‌ای از شعرهای یک شاعر به همراه قطعاتی از موسیقی کلاسیک گنجانده خواهد شد. مهم‌ترین هدف ما از ارائه چنین آثاری اصالت‌بخشی به صدای شاعر است. صدای شاعر بدون در نظر داشتن اجرای آن‌چنانی و هر تزیین و بزکی. شاید منتقدی از راه برسد و این اصالت‌بخشی را به معنای برکشیدن مولف و از این قبیل غلط‌خوانی‌ها بفهمد. ما اما بدون هر ادعایی می‌گوییم از یک سو صدای بسیاری از شاعران بزرگ از دست‌شده را در سر و شکلی آبرومندانه نداریم. از سوی دیگر شعر برخلاف ادبیاتی که متکی به نثر است، تا حدود زیادی متکی به اجرا است، متکی به زیر و بالاهای صوت است، متکی به مکث‌ها و اجرای تقطیع در قرائت اثر است. تاثری که شعر ایجاد می‌کند تا حدود زیادی موکول به شنیده شدن صدای نوشتن شعر است، هر چند که اجرای شاعر می‌تواند یکی از شیوه‌های اجرای آن باشد. بنابراین شنیدن یک شعر ممکن است متفاوت از خواندن آن باشد، ما می‌خواهیم که شعر شنیده شود. هدف ما در این مجموعه بردن شعر به حوزه‌های متفاوتی از ارائه اثر است. حوزه‌هایی که جداسر از کنش خواندن اثر باشند. ساختن فضایی در زندگی روزمره افراد تا بتوانند شعر را بشنوند.

علاوه بر این‌ها، از آن‌جایی‌که شعر در فضای سایبر بدون هرگونه ممیزی انتقادی و نظارت زیبایی‌شناسی منتشر می‌شود، هدف دیگر ما آن است تا شعری ارائه کنیم که بتوان از آن دفاع انتقادی کرد. پسند ما پسند بازار شعر نخواهد بود. پسند ما متکی به معابیر انتقادی است و گمان داریم هر آن کسی که دستی در نقد ادبی فرسوده باشد نتواند از این بابت که اشعار شاعران این مجموعه را کار کرده‌ایم، خرده‌ای بر ما بگیرد.

نهایت امر آن‌که شعرهای هر شاعر را تاجایی که ممکن بود گزیده کرده‌ایم، یا این که کوشیدیم شعرهایی را انتخاب کنیم که کلیت شعر او را نمایندگی کند، اگر که اصلا این کار ممکن باشد. کوشیدیم که شعرها را در تلفیقی با موسیقی کلاسیک به یک اثر که واجد دلالت‌های مازاد باشد همراه کنیم. حقیقت این است که خود این همراهی موسیقی کلاسیک با شعر، پیشاپیش از نظر ما مسئله‌دار است. قصد آن داشتیم که موسیقی به منزله علائم نگارشی برای شعر کار نکند. یعنی این‌طور نباشد که شعر خوانده شود، متوقف شود، موسیقی کار شود. قصد آن داشتیم که کنتراست‌ها، تکرارها و پل‌های صوتی در موسیقی در کنار اجرای شعر و فضاهای خالی میان اشعار معناساز باشد. در عین حال، گاهی موسیقی زمینه‌ساز شنیدن شعر و گاهی شعر زمینه‌ساز موسیقی بوده است. به هر حال می‌توان مدعی شد غیر از همراهی مضمونی با شعر، کوشیده‌ایم حیثیتی جداسر، تفاوت‌زا و معناساز برای موسیقی فراهم کنیم.»