تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۳/۳۱ ساعت ۱۶:۰۰
کد مطلب : ۱۳۲۲۷۵
نقش شورایعالی انقلاب فرهنگی چیست؟
گروه سیاسی: روزنامه کارون در سرمقاله امروز خود نوشت: در چند روز اخیر مشکلات به وجود آمده برای دانشجویان در خوزستان بار دیگر نگاه‌ها را به سمت این استان مظلوم کشور چرخاند. استانی که با وجود برخوردار بودن از منابع مناسب این انتظار وجود داشت که با چنین معضلاتی روبرو نشود. اما واقعیت تلخ آن است که آن منابع آن طور که باید و شاید صرف خدمت رسانی به مردم خوزستان نشده است. وضعیت دانشجویانی که در گرمای وحشتناک این استان از حداقل امکانات رفاهی هم محروم شده‌اند سبب آن شد که محمود صادقی، نماینده مردم و عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس به این استان سفر کرده و از وضعیت به وجود آمده گزارشی را تهیه کند، او معتقد است اگر بخواهد مشاهدات خودش را در یک کلمه خلاصه کند آن واژه «فاجعه» خواهد بود.
این یک جنبه از مشکلات دانشجویان است که به عدم وجود امکانات حداقلی رفاهی بازمی گردد، بخشی دیگر از مشکلات که در بسیاری از دانشگاهها شاهد آن هستیم عدم توجه کافی مسئولان دانشگاه به خواستی است که اکثریت مردم آن را در چند دوره انتخابات فریاد زده اند. به راستی مسئول این وضعیت کیست؟ آیا معاون هر بخش را می‌توان مسئول دانست، یا مثلا رییس دانشگاه یا حتی وزیر علوم؟
با نگاهی به ساختار تصمیم گیری کشور در این حوزه شاهد آن هستیم که روسای دانشگاهها الزاما باید با تایید شورای عالی انقلاب فرهنگی منصوب شوند. شورایی که اکثریت اعضای آن به مشی و روشی خلاف آن چه اکثریت آن را طلب کرده است معتقدند و به همین دلیل ممکن است گهگاه شاهد برگزیده شدن روسایی در دانشگاه‌های کشور باشیم که اساسا تمایلی به برنامه‌ها و سیاست‌های دولت اعتدال نداشته و خلاف آن چه اکثریت به آن رای داده است عمل کنند.
به نظر می‌آید این انتظاری بدیهی و منطقی است که در هنگامی که شورای عالی انقلاب فرهنگی در انتخاب روسای دانشگاهها نقشی مستقیم ایفا می‌کند بخشی از مسئولیت اشکالاتی که چه در بعد مادی - رفاهی مانند آن چه در دانشگاه اهواز پیش آمده است و چه از جنبه‌های دیگر مانند جوّ تنگ نظرانه موجود در برخی دانشگاهها را بپذیرد و نقش نهادی غیر پاسخگو و پر مدعا را ایفا نکند. شاید اگر نیمی از زمانی که اعضای این شورا صرف دلواپسی و بررسی یک سند بین المللی که همه کشورهای جهان آن را پذیرفته‌اند کرده‌اند به چنین موضوعاتی اختصاص داده شده بود و در برگزیدن روسای دانشگاه همگام با برنامه انتخاب شده از سوی اکثریت سنگ‌اندازی نکرده بودند شاهد این حجم از مشکلات در حوزه‌های مختلف مرتبط با دانشگاهها نبودیم.
این یک جنبه از مشکلات دانشجویان است که به عدم وجود امکانات حداقلی رفاهی بازمی گردد، بخشی دیگر از مشکلات که در بسیاری از دانشگاهها شاهد آن هستیم عدم توجه کافی مسئولان دانشگاه به خواستی است که اکثریت مردم آن را در چند دوره انتخابات فریاد زده اند. به راستی مسئول این وضعیت کیست؟ آیا معاون هر بخش را می‌توان مسئول دانست، یا مثلا رییس دانشگاه یا حتی وزیر علوم؟
با نگاهی به ساختار تصمیم گیری کشور در این حوزه شاهد آن هستیم که روسای دانشگاهها الزاما باید با تایید شورای عالی انقلاب فرهنگی منصوب شوند. شورایی که اکثریت اعضای آن به مشی و روشی خلاف آن چه اکثریت آن را طلب کرده است معتقدند و به همین دلیل ممکن است گهگاه شاهد برگزیده شدن روسایی در دانشگاه‌های کشور باشیم که اساسا تمایلی به برنامه‌ها و سیاست‌های دولت اعتدال نداشته و خلاف آن چه اکثریت به آن رای داده است عمل کنند.
به نظر می‌آید این انتظاری بدیهی و منطقی است که در هنگامی که شورای عالی انقلاب فرهنگی در انتخاب روسای دانشگاهها نقشی مستقیم ایفا می‌کند بخشی از مسئولیت اشکالاتی که چه در بعد مادی - رفاهی مانند آن چه در دانشگاه اهواز پیش آمده است و چه از جنبه‌های دیگر مانند جوّ تنگ نظرانه موجود در برخی دانشگاهها را بپذیرد و نقش نهادی غیر پاسخگو و پر مدعا را ایفا نکند. شاید اگر نیمی از زمانی که اعضای این شورا صرف دلواپسی و بررسی یک سند بین المللی که همه کشورهای جهان آن را پذیرفته‌اند کرده‌اند به چنین موضوعاتی اختصاص داده شده بود و در برگزیدن روسای دانشگاه همگام با برنامه انتخاب شده از سوی اکثریت سنگ‌اندازی نکرده بودند شاهد این حجم از مشکلات در حوزه‌های مختلف مرتبط با دانشگاهها نبودیم.
