تقلاي افراطيون و ورشكسته‌ها عليه روحاني

کامران منصوري جمشيدي

---

گروه سياسي: پس از مدتها و از ميان کشمکش ديدگاههاي مختلف و احزاب و جناحهاي سياسي ايران، شايد براي نخستين بار است که دولت و گفتماني بنا را بر بي طرفي سياسي و بنام و با مرام اعتدال و همگرائي دست بکار شده است. هرچند از همان آغاز کار و حتي در دوره انتخابات چنانکه انتظار مي‌رفت افراطي‌گري تندروها بين آنها و دولت فاصله انداخت و همچنين جبهه گيري آنانکه منطق و اخلاق سياسي مناسب و تحمل شکست انتخاباتي را ندارند نيز قابل پيش بيني بود ليکن تا بدين حد که حتي رسانه ملي علني گاهاً همداستان و ياري رسان آن گروه باشد و مواضع داخلي و مهمتر از همه خارجي و بين المللي دولت وقت را که مورد رصد جهانيان است، مورد هجمه هدفدار خود قرار دهد البته که بديع و کم سابقه است.

رفتار اين جريان با وجود اينکه مي‌دانند برنامه‌هاي دولت بويژه در بحث ديپلماسي و خارجي سخت مورد حمايت مردم است از عداوت عرياني برخوردار مي‌باشد. در تمام عرصه‌ها اين تفرقه افکني‌ها و تندرويها به عينه مشاهده مي‌شود. يکي از حضرات که آن سخنان مشهورش يعني: (مردم چه حق دارند که انتخاب کنندو اصلا مردم چه کاره هستند...) هنوز از اذهان پاک و فراموش نشده امروز در ذم دولت منتخب مردم، به مردم متوسل شده و مي‌فرمايد (عزت مردم را مي‌فروشيد.. و مگر مردم براي اين چيزها انقلاب کردند؟..)) البته ايشان روشن نساختند کجاها مردم به حساب مي‌آيند و کجاها نه؟ واصولا مردم حق دارند يا نه؟

حال با چنين وضعي آيا دولت تکليف دارد به آبروي ايران و ايراني و خود دولت بي اعتنا باشد و هرچه سنگ اندازي، توهين، سياه نمايي، اتهام خيانت، دشمني و تفرقه داخلي را ببيند و اجازه بدهد جهانيان نيز اين بد اخلاقي‌ها را ببينند و اقدامي نکند؟

بنظر مي‌رسد در يک جايي بايد بر اصل اعتدال و تدبير پافشاري کرده و نخست همه کارشکنان و کارشکني‌ها را مو به مو با مردم در ميان گذاشته و مسببان را معرفي نمايد و در صورت ادامه و اصرار بر چنان رفتاري از سوي کارشکنها شايد آنقدر هم بد نباشد به اين مدارا و تحمل جفا و تخريب‌ها خاتمه داده و دولت را اگر براستي نمي تواند کار خود را به دلخواه و وفق برنامه و تدبير خود پيش ببرد، منحل و امور را بدست خود آقاياني بدهد که چوب لاي چرخ دولت مي‌گذارند.

چرا تيم مذاکره کننده و ديپلماسي کشور در پرس و فشار داخل و خارج له شود؟ اگر آقايان راه بهتري مي‌شناسند و جز تعامل و مذاکره درماني براي ميهن دارند شايد لازم به اصرار بر ادامه اين جنگ و ستيزه و غوغا نباشد. مي‌شود به مردم حقيقت امور را گفت و آنها را به اميد ي بعيد دلخوش نساخت.
چرا دکتر ظريف بايد در مراسم راهپيمايي 22 بهمن در مقابل مردم و رصد داخل و خارج کشور بجاي حمايت و قدرداني مورد توهين قرار بگيرد و برخوردي با توهين کنندگان نيز صورت نگرفته بلکه چه بسا سانديس و صله‌هاي نقدي نيز مشوق بگيرند؟

اگر عده اي تصميم راسخ دارند که در مقابل مردم و راي ملت بايستند و انتخابات 24 خرداد را قبول نداشته و مطامع خود را با هر وسيله و دستاويزي ولو به قيمت کسرشان کشور و ملت دنبال مي‌کنند و قدرتي که جلودار آنها باشد نيز در يد دولت نيست، آيا بهتر نيست که با تقديم و تسليم مسئوليت به ايشان آنان را با مردم روبرو نمود؟ دشنه‌هاي که از پشت سر دولت را نشانه رفته دولتمردان را در کارزار پيش رويشان ضعيف و تنها مي‌سازد.

رئيس‌جمهور را سزاست که قدرت و شعور مردم را جدي گرفته و آنانکه از پشت خنجر مي‌زنند را لااقل به مردم معرفي نمايد. اصلا چه نيازي به اين مايه تقابل و تخاصم است؟ دولت تاييد صلاحيت شده‌اي را مردم با تمام برنامه‌هاي داخلي و خارجي آن انتخاب نموده و با بيش از 18 ميليون راي که هيچ مناقشه‌اي بر رقمش نيست به مسند خدمت نشاندند.

حال اگر قرار است برخي که قدرت‌هايي را نيز در دست دارند کينه‌هايشان از مردم و عصبانيت از عدم توفيق در انتخابات گذشته را بر سر دولت منتخب خالي نموده و با اين رفتار با آبروي کشور بازي کنند و ماحصل کارشکني‌ها و دشمني‌هايشان نيز شکست برنامه‌هاي دولت و زيان مردم باشد چه بهتر مسئوليت اين زيان خسران به مردم را مستقيما خود آنان تقبل کنند. معرفي کارشکنان و تشريح کارشکني‌ها و درد دل با مردم مي‌تواند از بهترين تدابير دولت تدبير باشد.