تاریخ انتشار : ۱۳۹۳/۰۲/۱۷ ساعت ۰۹:۴۴
کد مطلب : ۴۱۰۰۱
مقاله وارده
چرا من دیگر نمی‌خواهم یک معلم باشم!؟
محمد صادق‌احمدوی
گروه مقالات: بار دیگر دوازدهم اردیبهشت آمد و رفت و سیل تبریکات شفاهی و کتبی جهت تکریم مقام معلم سیل‌وارگونه در شبکه‌های صدا وسیما و رسانه‌های اجتماعی خودنمایی نمود. سیزده سال سابقه تدریس در آموزش و پرورش دارم و دانشجوی دکتری هستم. دوستان کم کم صدایم می‌زند آقای دکتر! دکتر جان! در این سالها هر روز که به مدرسه می‌رفتم با عشق و امید به تربیت فرزندان و اصلاح وضعیت فرهنگی کشور تدریس می‌نمودم.
کتابهای مختلف غیر درسی، گفتگو درباره‌ی موضوعاتی که به ظاهر ممنوع و تابو بودند و تغییر دیدگاه نادرست اجتماعی و فرهنگی دانش‌آموزان حداقل کاری بود که به غیر از تدریس کتابهای خود آموزش و پرورش داشتم اما کم کم بعد از تاهل متوجه برخی زوایای دیگر معلمی شدم که پیش از این کمتر برای من آزار دهنده بود.
هزینه‌های مراسم ساده عروسی و لنگیدن در تهیه چند وسیله برای شروع زندگی، چنان استرسی به زندگی ما وارد کرد که مدت کمی بعد از مراسم روانه بیمارستان شدیم. با لطف حضرت حق و قرض‌الحسنه‌های برادر خانم کارمند بانکی و برادر کوچکتر بنده با شغل آزاد، مراسم ساده ما به خوبی برگزار شد. هزینه‌های بیمارستان با حقوق اول ماه و عیدی آخر سال پرداخت شد و اولین عید ما بدون خریدی سپری شد. اگر دعوت یکی از دوستان مهربان در نوروز به سفر نبود و بر عهده‌گرفتن بیشتر هزینه‌ها توسط ایشان نبود سفری حتی یک روزه هم در اولین بهار مشترکمان روی نمی‌داد.
تصمیم گرفتم رها کنم تمام آنچه برای برای سرزمینم بی‌منت انجام می‌دادم چرا که در همین شروع زندگی، شرمنده خانواده خویش شده‌ام. دوستان خویش را می‌بینم که با تلاش کمتر در بازار آزاد رفاه بیشتری برای خانواده خویش فراهم کرده‌اند؛ دچار تردید می‌شوم که آیا مسیر انتخابی من درست بوده است. دوست ندارم همسر مهربانتر از جانم در سختی باشد. دوست ندارم تنم بلرزد از اینکه به مراسمی دعوت شویم و شرمنده از هدیه ندادن باشم. دوست ندارم فرزندان مرا توبیخ کنند که به فرزندان دیگران توجه کردید و از ما غافل شدید و از فراهم کردن حداقلیت برای ما ناتوان هستید.
می‌خواهم دیگر به سخن مسئولان توجه نکنم که معلمی جایگاهی دارد و ارزش آن چیست. دیگر بس است. دِین خویش را به جامعه و دولت انجام ادا کرده‌ام. حال که دولت و جامعه ما را فراموش کرده‌اند باید به فکر خویش باشیم. سالهای سال است که وعده‌های مسئولان برای ما معلمان تو خالی شده است. می‌خواهم یک زندگی طبیعی داشته باشم. دیگر نمی‌خواهم یک معلم باشم.
این تصمیم را به دشواری گرفته‌ام! شاگردان سابق آنچنان از تاثیر من بر زندگی خویش سخن می‌گویند که ارزش کار معلمی برای من بیشتر نمایان شد. مناطقی که نه تنها فقر مادی در آنجا آشکار است که فقر فرهنگی حاکم بی‌چون و چراست. زمانی که این تصمیم را گرفتم و به دوستان و همکاران اعلام کردم آنان که مذهبی بودند روی ترش کردند و از عواقب آن در زندگی، سخت سخن راندند. اما چه کنم؟
ترس از آینده‌ی نامعلوم معلمی من را به این سوی کشاند. زمانی که مشاهده میکنم که یکی از آشنایان با مدرکی پایین‌تر از بنده وارد سازمان دولتی دیگری شده و با یک سال سابقه دریافتی بسیار بیشتری از من دارد، متوجه می‌شوم نمی‌توان امیدی به اصلاح این سيستم پر از عیب و نقص آموزش و پرورش داشت. اگر تنها غم نان بود شاید می‌شد تحمل کرد اما سخن در این مورد زیاد است و درد بسيار...
گروه مقالات: بار دیگر دوازدهم اردیبهشت آمد و رفت و سیل تبریکات شفاهی و کتبی جهت تکریم مقام معلم سیل‌وارگونه در شبکه‌های صدا وسیما و رسانه‌های اجتماعی خودنمایی نمود. سیزده سال سابقه تدریس در آموزش و پرورش دارم و دانشجوی دکتری هستم. دوستان کم کم صدایم می‌زند آقای دکتر! دکتر جان! در این سالها هر روز که به مدرسه می‌رفتم با عشق و امید به تربیت فرزندان و اصلاح وضعیت فرهنگی کشور تدریس می‌نمودم.
کتابهای مختلف غیر درسی، گفتگو درباره‌ی موضوعاتی که به ظاهر ممنوع و تابو بودند و تغییر دیدگاه نادرست اجتماعی و فرهنگی دانش‌آموزان حداقل کاری بود که به غیر از تدریس کتابهای خود آموزش و پرورش داشتم اما کم کم بعد از تاهل متوجه برخی زوایای دیگر معلمی شدم که پیش از این کمتر برای من آزار دهنده بود.
هزینه‌های مراسم ساده عروسی و لنگیدن در تهیه چند وسیله برای شروع زندگی، چنان استرسی به زندگی ما وارد کرد که مدت کمی بعد از مراسم روانه بیمارستان شدیم. با لطف حضرت حق و قرض‌الحسنه‌های برادر خانم کارمند بانکی و برادر کوچکتر بنده با شغل آزاد، مراسم ساده ما به خوبی برگزار شد. هزینه‌های بیمارستان با حقوق اول ماه و عیدی آخر سال پرداخت شد و اولین عید ما بدون خریدی سپری شد. اگر دعوت یکی از دوستان مهربان در نوروز به سفر نبود و بر عهده‌گرفتن بیشتر هزینه‌ها توسط ایشان نبود سفری حتی یک روزه هم در اولین بهار مشترکمان روی نمی‌داد.
تصمیم گرفتم رها کنم تمام آنچه برای برای سرزمینم بی‌منت انجام می‌دادم چرا که در همین شروع زندگی، شرمنده خانواده خویش شده‌ام. دوستان خویش را می‌بینم که با تلاش کمتر در بازار آزاد رفاه بیشتری برای خانواده خویش فراهم کرده‌اند؛ دچار تردید می‌شوم که آیا مسیر انتخابی من درست بوده است. دوست ندارم همسر مهربانتر از جانم در سختی باشد. دوست ندارم تنم بلرزد از اینکه به مراسمی دعوت شویم و شرمنده از هدیه ندادن باشم. دوست ندارم فرزندان مرا توبیخ کنند که به فرزندان دیگران توجه کردید و از ما غافل شدید و از فراهم کردن حداقلیت برای ما ناتوان هستید.
می‌خواهم دیگر به سخن مسئولان توجه نکنم که معلمی جایگاهی دارد و ارزش آن چیست. دیگر بس است. دِین خویش را به جامعه و دولت انجام ادا کرده‌ام. حال که دولت و جامعه ما را فراموش کرده‌اند باید به فکر خویش باشیم. سالهای سال است که وعده‌های مسئولان برای ما معلمان تو خالی شده است. می‌خواهم یک زندگی طبیعی داشته باشم. دیگر نمی‌خواهم یک معلم باشم.
این تصمیم را به دشواری گرفته‌ام! شاگردان سابق آنچنان از تاثیر من بر زندگی خویش سخن می‌گویند که ارزش کار معلمی برای من بیشتر نمایان شد. مناطقی که نه تنها فقر مادی در آنجا آشکار است که فقر فرهنگی حاکم بی‌چون و چراست. زمانی که این تصمیم را گرفتم و به دوستان و همکاران اعلام کردم آنان که مذهبی بودند روی ترش کردند و از عواقب آن در زندگی، سخت سخن راندند. اما چه کنم؟
ترس از آینده‌ی نامعلوم معلمی من را به این سوی کشاند. زمانی که مشاهده میکنم که یکی از آشنایان با مدرکی پایین‌تر از بنده وارد سازمان دولتی دیگری شده و با یک سال سابقه دریافتی بسیار بیشتری از من دارد، متوجه می‌شوم نمی‌توان امیدی به اصلاح این سيستم پر از عیب و نقص آموزش و پرورش داشت. اگر تنها غم نان بود شاید می‌شد تحمل کرد اما سخن در این مورد زیاد است و درد بسيار...
م.ح 
۱۲۹۲
۱۳۹۳/۰۲/۱۷ ۱۰:۰۶
درد دل و رنج‌نامه‌ات راخواندم، بس گریستم. (225481)
۱۳۹۳/۰۲/۱۷ ۱۷:۴۹
الان همین فردا صبح تشریف ببراموزش و پرورش ببین چند سال استخدامی نداره!!ولی نیروی جدید همینجور تو بازار کاره اینها از کجا میان غیر از اینکه سفارش شده هستند...من قبول دارم که حقوق معلمها پایینه ولی شما توجه به اصل حرف نمیکنید من برای شما متاسفم که فقط فکر میکنید معلمها پول جهزیه ندارند خیلیها هستند که پول جهیزیه که هیچ کمتر از اون رو هم ندارن.. (225712)
۱۳۹۳/۰۲/۱۸ ۰۷:۵۴
من معلم نیستم ولی در یک خانواده فرهنگی بزرگ شده ام
نمی دانم چرا تا صحبت از معلمی می آید همه به سه ماه تعطیلی فکر می کنند
پدرم با 25 سال سابقه ماهی 750000 تومان حقوق دارد برای یک خانواده پنج نفری می دانی یعنی چه؟ تا حالا هیچ وقت آرزو کردی جای یک کارمند دیگه باشی ؟ یا فقط می خواهی معلم بشی؟ به قول پدرم روزی هزار بار تو سرمون میزنند که نون مفت دولت را می خوریم. چشم خیلی ها به این چندرغاز حقوق معلمی است واسه همینه که برکت نداره!! (225869)
نمی دانم چرا تا صحبت از معلمی می آید همه به سه ماه تعطیلی فکر می کنند
پدرم با 25 سال سابقه ماهی 750000 تومان حقوق دارد برای یک خانواده پنج نفری می دانی یعنی چه؟ تا حالا هیچ وقت آرزو کردی جای یک کارمند دیگه باشی ؟ یا فقط می خواهی معلم بشی؟ به قول پدرم روزی هزار بار تو سرمون میزنند که نون مفت دولت را می خوریم. چشم خیلی ها به این چندرغاز حقوق معلمی است واسه همینه که برکت نداره!! (225869)
۱۳۹۳/۰۲/۱۷ ۱۰:۲۳
سلام برادر عزیز من هم مثل شما معلم هستم و تازه ازدواج کردم همه اون مشکلاتی که برای تو پیش آمده بدترش برای من پیش آمده در حالیکه با حقوق معلمی حتی نمی توان تا نیمه ماه زندگی کرد حالا من هم به فکر شغل دیگر در کنار معلمی افتاده ام راستش من هم تو این مدت نامزدیمون کلی شرمنده نامزدم شده ام الان شش ماهه که از نامزدیمون میگذره و من نمیتونم حتی یه عروسی ساده بگیرم که بریم خونه خودمون همین جوری نشستم منتظر معجزه الهی موندم تا ببینیم چی میشه باور کن بعضی وقتا هم
تصمیم به جدایی به ذهنم میرسه (225488)
تصمیم به جدایی به ذهنم میرسه (225488)
۱۳۹۳/۰۲/۱۷ ۱۰:۳۶
اگه امکانش هست رها کن.پدر من دبیر بازنشسته است.در تمام عمرش مسافرت نرفته و هیچ تفریح و دلخوشی نداشته فقط استرس هزینه های زندگی.آلان هم که باید استراحت داشته باشه توی یک شرکت برای ماهی 250000هزار تومان ناقابل کار میکنه و باز هم استرس که تا اخر ماه حقوق فکسنی با این هزینه ها جواب میده یا نه.مادر هم با هزار بیماری میسازد چون پولی برای درمان نیست.بدبختی و فلاکت .همین. (225493)
۱۳۹۳/۰۲/۱۷ ۱۷:۱۸
با سلام به تمامی عزیزان
من هم یک معلمم ، متاهل وبا همه این مشکلات. 4 سال سابقه دارم و فوق لیسانس- ولی بی پولی و مشکلات اقتصادی من را به اندازه موارد زیر زجر نمی ده :
1- بی فرهنگی که دامن خیلی ها را گرفته و من معلم هرچقدر تلاش میکنم سرخورده تر میشم.
2-بی انگیزگی بیش از اندازه اکثریت دانش آموزان و سرنوشت نامعلوم این نسل
3-.......... (225705)
من هم یک معلمم ، متاهل وبا همه این مشکلات. 4 سال سابقه دارم و فوق لیسانس- ولی بی پولی و مشکلات اقتصادی من را به اندازه موارد زیر زجر نمی ده :
1- بی فرهنگی که دامن خیلی ها را گرفته و من معلم هرچقدر تلاش میکنم سرخورده تر میشم.
2-بی انگیزگی بیش از اندازه اکثریت دانش آموزان و سرنوشت نامعلوم این نسل
3-.......... (225705)
۱۳۹۳/۰۲/۱۷ ۲۰:۵۸
دردنامه ات را خواندم ، در 18سال معلمی ام این دردها را از عمق وجودم لمس کرده ام اما هیچگاه لذت آموختن و یاد دادن و همکلام شدن با نوجوانان و جوانان معصوم را با هیچ پول یا موقعیت مادی عوض نمیکنم. زندگی سخت است بسیار سخت اما شرافتمندانه است هرچند که با نداشتن توانایی مالی ، عزت و شرافت فرد تحت الشعاع قرار میگیرد اما آنکه باید خجل باش آنهایی هستند که سالهاست فریاد میزنند که فرهنگ زیر بناست و شغل معلم انسان سازی است اما کمترین بودجه را به فرهنگ و آموزش و پرورش میدهند. من با افتخار معلم هستم! (225769)
۱۳۹۳/۰۲/۱۸ ۰۶:۴۴
من با 24 سال سابقه کار مدر ک کارشناسی ارشد وهمسرم 20 سال سابقه کار وکارشناسی درد تو همکار عزیز را بخوبی می فهمم . سالهاست به نتیجه ای که شما رسیدی رسیدم . دوستانی که نتوانستند از سد کنکور عبور کننند و با مدرک دیپلم در نهادها وسازمان ها ویا بانک ها استخدام شدند را دیدم . انزمان که ما وارد اموزش وپرورش شدیم اینقدر دایره استخدام ها تنگ نبود. ولی من هم همیشه شرمنده همسر وفرزندانم هستم با اینکه انها را صاحب یک نجابت ذاتی می دانم . اموزش وپرورش برای من بیماری قلبی را پس از یک سکته به ارمغان اورد (225864)
