29 مرداد را برای همیشه عزای‌عمومی كنيد

دکتر حسن اکبری بیرق

گروه مقالات: اگر بنده در شورای فرهنگ عمومی کشور، مسؤولیتی داشتم 29 مرداد را برای همیشه عزای عمومی در مرگ دانش و فضیلت و اخلاق، نامگذاری و اعلام می کردم؛ چراکه اعضای مجلس شورا، وزیری را صرفا به جرم داشتن این سه هنر، استیضاح و از مسند رهبری علمی کشور برکنار کردند. بی‌شک استاد دکتر فرجی دانا، پس از حدود ٩ ماه تلاش شبانه روزی سر راحت بر بالین خواهد نهاد؛ ماه هایی که بیشترش در راه شهرک غرب تا بهارستان و برای پاسخگویی به خرده فرمایش های پایان ناپذیر وزیر علوم احمدی نژاد و هم سفره ای هایش گذشت. اما مساله این نیست که فرجی دانا راحت شد و حتما بعد از شنیدن نتیجه استیضاح گفته است:«فُزتُ وَ رَبِّ الکَعبَه»، مساله این است که بعد ازین چه بر سر علوم، تحقیقات و فناوری در این کشور خواهد آمد. ٢ماه و اندی از اول دولت تدبیر و امید وزیر نداشت و حال نیز گرچه مرد بزرگی سرپرستی وزارت را برعهده گرفته است، اما فرق بسیارست بین وزیر و سرپرست!

عمق فاجعه را زمانی می توان دریافت که میزان افسردگی و بی انگیزگی استادان و دانشجویان را که در اثر این کین توزی باصطلاح اصولگرایان به وجود آمد، بتوان تبدیل به عدد و رقم کرد. به قطع و یقین خسارتی که به جامعه علمی و به تبع آن به کل جامعه وارد شده است، کمتر از خساراتی نیست که دولتهای نهم و دهم به شهروندان بیگناه ایران تحمیل کردند. واقع آن است که این رفتار غیر اخلاقی و منافی منافع ملی، آن هم در هفته دولت، از مریدان آقای مصباح یزدی قابل پیش بینی بود. بیش از سه دهه پیش نیز در ستاد انقلاب فرهنگی حضرت ایشان به تلویح و تصریح خواستار برچیده شدن دانشگاه و دانشگاهیان، بویژه شاخه علوم انسانی آن بوده است که خوشبختانه عقلای قوم، در آن زمان، قول ایشان را بجدّ نگرفتند. شاید اگر خدای ناخواسته امثال نبویان و زاکانی و کوچک زاده و رسایی در آن زمان، در ستاد انقلاب فرهنگی حضور داشتند و مراد خود را همراهی می کردند، امروزه در کلاس های دانشگاه تهران، صرف میر و شرح شمسیه و یا در بهترین شرایط، نصاب الصبیان و گلستان تدریس می شد!

آنان که همواره از آگاهی و درک و بصیرت شهروندان وحشت داشته و دارند جای خوبی را نشانه گرفتند: نهاد دانشگاه. نهادی که  درآنجا عقل و معرفت ترویج می شود نه جهل و تعصب؛ ژرف اندیشی و تعقل آموزش داده می شود نه سطحی نگری و عوامیّت. اینان گرچه امروز با شعار مردم فریب مخالفت با رکود علمی، بزرگترین ضربه را به روند رشد علمی کشور وارد کردند، و از این پیروزی مقطعی شاد و خرسندند، اما باید بدانند که زمستان مجلس نهم خواهد گذشت و روسیاهی به ذغال دشمنان دانایی خواهد ماند و تاریخ، قاضی و داور عادلی است. آیندگان از فرجی دانا، به عنوان قهرمان آزادی و آزادگی، با عظمت و نیکی یاد خواهد نمود اما معلوم نیست از نوباوه و هم قطارانش چگونه نام خواهد برد. با این تصویری که من از مجلس و مجلسیان در ذهنم نقش بست تمام امیدهایم به اصلاح امور و بازگشت لکوموتیو انقلاب به ریل تعالیم امام و رهبری، ناامید شد و بی اختیار یاد آن شعر معروف مرحوم بهار افتادم که:

کار ایران با خداست      درد ایران بی دواست

از این قصه پر غصه که بگذریم، من اگر جای فرجی دانا بودم،

با بی اخلاقان، اخلاق نمی ورزیدم.

با بی منطقان، دم از منطق نمی زدم.

با هرکه به زبان خود او سخن می گفتم.

در برابرافشاگران، افشاگری می کردم و در مقابل دروغ های آنان راست های مگو را می گفتم. بی مماشات و بی ملاحظه و خطاب به مردمی که با حماسه آفرینی در خرداد٩٢ دست نامحرمان را از آموش عالی کوتاه کردند، حقایق را در میان گذاشته و با صراحت علوی دست چپاولگران بیت المال را رو می کردم. فهرست رانت بگیران آموزشی را منتشر می کردم تا مردم از مسوولان بپرسند: اگر در ایران فردی را تنها به جرم جابجایی ٣٠٠٠ میلیارد تومان به دار می آویزید پس با آنان که ٣٠٠٠ میلیارد تومان پول زبان بسته بیت المال را نه جابجا بلکه خرج عده ای بی‌سواد و کم سواد کرده و در نتیجه هزاران نخبه شایسته و دانشمند جوان را از حق ادامه تحصیل رایگان محروم کردند چه باید کرد؟

اگر من به جای فرجی دانا بودم از نمایندگان می پرسیدم: شماها که امروز از انتشار مطلبی در یک نشریه دانشجویی ١٠٠ نسخه ای دلواپس شده وزیری به گفته خودتان نماز شب خوان را به استیضاح می کشید چرا در برابر آن همه خلاف شرع و قانونی که در دو دولت گذشته انجام شد دم بر نیاوردید. شما که از بازگشت به کار ٩ استاد دانشگاه، آن هم به حکم قوه قضائیه خودتان اینگونه بر آشفته شده اید چرا در دو دوره گذشته از بر سر کار آمدن هزاران مدیری که یک روز هم سابقه مدیریت نداشتند و مملکت را به این روز انداختند ککتان هم نگزید؟

اگر بجای دکتر فرجی دانا بودم به قانونگذاران بی خبر از قانون می گفتم که: به چه معنا من وزیر هستم اگر نتوانم معاونم را خودم انتخاب کنم. مدیرکلم را خودم برگزینم. شیوه مدیریتی خودم را داشته باشم. درباره هر مساله ریز و درشت و با اهمیت بی اهمیتی به مجلس کشانده شوم. رییس دانشگاه عوض نکنم و.... براستی در کدام قانون نوشته شده است که من اختیاری نداشته باشم اما به صغیر و کبیر حساب پس بدهم؟ اگر جای وزیر علوم دولت تدبیر و امید بودم خیلی چیزهای دیگر می گفتم و می رفتم و همچون اسطوره ای بر بلندای تاریخ، جاودان می ماندم.

جای آن است که خون موج زند در دل لعل    

 زین تغابن که خزف می شکند بازارش