تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۱/۱۱ ساعت ۱۲:۳۵
کد مطلب : ۱۰۴۱۴۹
اينديپندنت: نژادپرست نیستیم، ترسيدهايم
گروه بين الملل: ایندپندنت نوشت: آیا حملات انتحاری سه گانه در پایتخت بلژیک از حملات تروریستی آنکارا تکان دهنده تر است؟ نه آنکه مخوف تر، مرگبارتر و یا تنفربرانگیزتر باشد؛ بلکه غیر منتظره و پیش بینی نشده تر بوده است.
نشریه اينديپنت در ادامه آورده است: هفته گذشته مردی عصبانی با تلفن ما تماس گرفت. او می خواست بداند چرا رسانه ها این قدر که حملات تروریستی بروکسل را تحت پوشش قرار دادند، به حملات هفته قبل آن در آنکارا و استانبول واکنش نشان ندادند.
او تنها کسی نبود که دست به چنین مقایسه ای زده بود. بسیاری از افراد دیگر با اگاهی کامل واکنش عمومی به حملات بلژیک و ترکیه را با یکدیگر مقایسه می کنند. برخی به این نتیجه رسیده اند که این رویکرد از اساس نژادپرستانه است: ما برای جان اروپایی های سفیدپوست ارزش بیشتری قائلیم تا مردم تیره پوستی که خارج از مرزهای اروپا قرار دارند. شاید آن ها پوشش خبری بمب گذاری های روز گذشته در پاکستان را موید این باور بدانند.
تا آنجا که به ایندیپندنت مربوط می شود، اقدامات تروریستی اخیر در ترکیه مورد پوشش دقیق قرار گرفتند. پس از انفجار خودرو بمب گذاری شده در آنکارا در 13 مارس، مقالات متعددی در گزارش و تحلیل این حمله منتشر شد. اما درست است اگر بگوییم پوشش خبری بمب گذاری ها در فرودگاه و متروی پایتخت بلژیک گسترده تر بود. از یک طرف، این امر نشانگر ملاحظات عملی است – برای مثال دسترسی فیزیکی به بروکسل بسیار ساده بوده است.
اما این همچنین سطح بالاتری از بهت زدگی مردم بلژیک از حملات وحشیانه در کشورشان را نشان می دهد. حال این پرسش می ماند که آیا افزایش این احساس ترس از نوعی نژادپرستی خودآگاه یا ناخودآگاه ریشه می گیرد: و اگر این طور باشد، آیا رسانه ها با این حجم گزارش هایشان در حال تبلیغ و دامن زدن به رویکرد اروپا-محوری و بیگانه هراسی هستند؟
پاسخ مثبت به این سوالات ساده انگارانه است. با این نگاه این واقعیت نادیده گرفته می شود که برای اکثر مردم انگلستان، وقتی خبر جنایات بروکسل را می شنوند، اولین نقطه ای که در مقایسه به خاطر می آورند لندن است نه آنکارا. از این گذشته، پایتخت بلژیک از جهات بسیاری با لندن مشابه است؛ بسیاری از انگلیسی ها از این شهر بازدید کرده اند؛ این شهر مقر اتحادیه اروپا و سازمان های امنیتی همراهش است؛ این شهر مرزی با کشورهای درگیر بحران ندارد. در یک کلام، این جا شهری است که ما آن را می شناسیم.
در نتیجه توجه بیشتر به بروکسل نسبت به آنکارا نه به خاطر نژاد و مذهب که از بابت ترس است. مردم این کشور از حملات تروریستی در ترکیه (یا پاکستان یا مالی یا بورکسنافاسو) منزجر هستند؛ اما ترس آن ها به هنگام وقوع این حملات در یک پایتخت غربی که آن را می شناسند بسیار بیشتر است – اگر بتواند آنجا رخ دهد، می تواند اینجا هم اتفاق بیافتد. همبستگی ابراز شده در پس قتل عام در فرانسه و بلژیک بیشتر یک مکانیسم دفاعی و انطباقی برای مواجهه با این ترس است، تا یک احساس همدردی ساده برای از دست رفتن جان انسان هایی بی گناه.
اما اگر این طور باشد، آیا نباید رسانه ها با این ایستایی روانی مقابله کنند؟ شاید تا حدی درست باشد، و مهم است در نظر داشته باشیم که پوشش مناسبی از هر تراژدی – هر داستانی که باشد - صورت گیرد. اما آیا یک بمب گذاری انتحاری سه گانه در پایتخت بلژیک تعجب آورتر از حملات تروریستی ترکیه نیست؟ نه آنکه ترسناکتر، یا کشنده تر، یا تنفرانگیزتر باشد؛ اما آیا غیرمنتظره تر و غیرقابل پیش بینی تر نیست؟ حتما چنین است. و آیا موجب سوالاتی از سازمان های امنیتی خود ما و نه از نهادهای امنیتی ترکیه یا عراق یا نیجریه یا مالی نمی شود؟ مطمئنا این طور به نظر می رسد.
از این رو، اگر حملات هفته گذشته به بروکسل پوشش خبری بیشتری در رسانه های مستقر در انگلیس داشت، به دلایل منطقی بود. این بدین معنا نیست که بگوییم برخی افراد به تنهایی دارای احساس و رفتار بیگانه هراسی نمی باشند. اما این هم منطقی نیست اگر بگوییم هر کس از حملات پاریس و بروکسل بیش از حملات آنکارا و لاهور بخواند یا بگوید نژادپرست است یا برای مرگ تراژیک و غم انگیز مردم در ترکیه و پاکستان اهمیتی قائل نمی باشد.
ترجمه: محمد صفری/ انتخاب
او تنها کسی نبود که دست به چنین مقایسه ای زده بود. بسیاری از افراد دیگر با اگاهی کامل واکنش عمومی به حملات بلژیک و ترکیه را با یکدیگر مقایسه می کنند. برخی به این نتیجه رسیده اند که این رویکرد از اساس نژادپرستانه است: ما برای جان اروپایی های سفیدپوست ارزش بیشتری قائلیم تا مردم تیره پوستی که خارج از مرزهای اروپا قرار دارند. شاید آن ها پوشش خبری بمب گذاری های روز گذشته در پاکستان را موید این باور بدانند.
تا آنجا که به ایندیپندنت مربوط می شود، اقدامات تروریستی اخیر در ترکیه مورد پوشش دقیق قرار گرفتند. پس از انفجار خودرو بمب گذاری شده در آنکارا در 13 مارس، مقالات متعددی در گزارش و تحلیل این حمله منتشر شد. اما درست است اگر بگوییم پوشش خبری بمب گذاری ها در فرودگاه و متروی پایتخت بلژیک گسترده تر بود. از یک طرف، این امر نشانگر ملاحظات عملی است – برای مثال دسترسی فیزیکی به بروکسل بسیار ساده بوده است.
اما این همچنین سطح بالاتری از بهت زدگی مردم بلژیک از حملات وحشیانه در کشورشان را نشان می دهد. حال این پرسش می ماند که آیا افزایش این احساس ترس از نوعی نژادپرستی خودآگاه یا ناخودآگاه ریشه می گیرد: و اگر این طور باشد، آیا رسانه ها با این حجم گزارش هایشان در حال تبلیغ و دامن زدن به رویکرد اروپا-محوری و بیگانه هراسی هستند؟
پاسخ مثبت به این سوالات ساده انگارانه است. با این نگاه این واقعیت نادیده گرفته می شود که برای اکثر مردم انگلستان، وقتی خبر جنایات بروکسل را می شنوند، اولین نقطه ای که در مقایسه به خاطر می آورند لندن است نه آنکارا. از این گذشته، پایتخت بلژیک از جهات بسیاری با لندن مشابه است؛ بسیاری از انگلیسی ها از این شهر بازدید کرده اند؛ این شهر مقر اتحادیه اروپا و سازمان های امنیتی همراهش است؛ این شهر مرزی با کشورهای درگیر بحران ندارد. در یک کلام، این جا شهری است که ما آن را می شناسیم.
در نتیجه توجه بیشتر به بروکسل نسبت به آنکارا نه به خاطر نژاد و مذهب که از بابت ترس است. مردم این کشور از حملات تروریستی در ترکیه (یا پاکستان یا مالی یا بورکسنافاسو) منزجر هستند؛ اما ترس آن ها به هنگام وقوع این حملات در یک پایتخت غربی که آن را می شناسند بسیار بیشتر است – اگر بتواند آنجا رخ دهد، می تواند اینجا هم اتفاق بیافتد. همبستگی ابراز شده در پس قتل عام در فرانسه و بلژیک بیشتر یک مکانیسم دفاعی و انطباقی برای مواجهه با این ترس است، تا یک احساس همدردی ساده برای از دست رفتن جان انسان هایی بی گناه.
اما اگر این طور باشد، آیا نباید رسانه ها با این ایستایی روانی مقابله کنند؟ شاید تا حدی درست باشد، و مهم است در نظر داشته باشیم که پوشش مناسبی از هر تراژدی – هر داستانی که باشد - صورت گیرد. اما آیا یک بمب گذاری انتحاری سه گانه در پایتخت بلژیک تعجب آورتر از حملات تروریستی ترکیه نیست؟ نه آنکه ترسناکتر، یا کشنده تر، یا تنفرانگیزتر باشد؛ اما آیا غیرمنتظره تر و غیرقابل پیش بینی تر نیست؟ حتما چنین است. و آیا موجب سوالاتی از سازمان های امنیتی خود ما و نه از نهادهای امنیتی ترکیه یا عراق یا نیجریه یا مالی نمی شود؟ مطمئنا این طور به نظر می رسد.
از این رو، اگر حملات هفته گذشته به بروکسل پوشش خبری بیشتری در رسانه های مستقر در انگلیس داشت، به دلایل منطقی بود. این بدین معنا نیست که بگوییم برخی افراد به تنهایی دارای احساس و رفتار بیگانه هراسی نمی باشند. اما این هم منطقی نیست اگر بگوییم هر کس از حملات پاریس و بروکسل بیش از حملات آنکارا و لاهور بخواند یا بگوید نژادپرست است یا برای مرگ تراژیک و غم انگیز مردم در ترکیه و پاکستان اهمیتی قائل نمی باشد.
ترجمه: محمد صفری/ انتخاب
