حمایت مشروط

روزنامه بهار: با نگاهی به نطق رئیس‌جمهور در نخستین جلسه هیأت دولت در دوره جدید می‌توان به خوبی متوجه این نکته شد که حسن روحانی به خوبی به این نکته پی برده است که نه حمایت پرشور مردم که منجر به رای ۲۴میلیونی برای او شد و نه رای اعتماد بی سابقه نمایندگان مردم در خانه ملت به کابینه پیشنهادی‌اش هیچ‌کدام چک سفید امضا نبوده است و هم مردم و هم نماینده‌ها برای ایجاد فضایی مناسب برای کار و فعالیت دولت در دوره تازه آغاز به کارش به روحانی آری گفته‌اند. واقعیت آن است که امروز کشورمان در حوزه‌های مختلف با چالش‌های گوناگون و پر شماری روبه‌رو است و هنگامی که عملکردها را با افق۱۴۰۴ که بر اساس چشم‌انداز بیست ساله می‌بایست قدرت اول منطقه باشیم مقایسه می‌کنیم شاهد آن هستیم که در بعضی از حوزه‌ها فاصله‌ای بعید با آن داریم. از طرف دیگر جریان حامی رئیس‌جمهور روحانی در انتخابات۹۶ نیز مطالبات مشخصی را از دولت دارد که بخش‌های بسیاری از آن به خصوص در حوزه‌های سیاست داخلی، فرهنگی و اجتماعی در چهار سال گذشته مغفول مانده است. توجه ویژه روحانی و همراهانش در دولت یازدهم به موضوعات مرتبط با عرصه‌های سیاست خارجی و اقتصاد سبب آن شده بود که آن طور که شایسته است به این مطالبات و انتظارات توجه کافی نشان داده نشود. روحانی در اولین نطق خود پس از تکمیل کابینه دوازدهم به تک تک وزرا هشدار داد که مردم به او و جریان همراهش چک سفید امضا نداده‌اند و این حمایت مردمی مشروط است. این تاکید آقای رئیس‌جمهور به مشروط بودن حمایت‌های مردمی این امیدواری را در جامعه ایجاد می‌کند که ظاهراً صدای برخی نقدها و اعتراضات که پس از انتخابات نسبت به رویکرد روحانی و حلقه اول همراهش بارها و از طرف چهره‌های سیاسی، رسانه‌ها و بخش‌هایی از جامعه به بهانه‌های گوناگون بیان می‌شد بالاخره به گوش رئیس دولت دوازدهم رسیده است و می‌توان امیدوار بود که دولتی‌ها دچار توهم حمایت همیشگی نشده باشند.

هنگامی که به نوع مواجهه مجلس با کابینه پیشنهادی روحانی در این دوره هم نگاهی می‌اندازیم شاهد آن هستیم که بهارستان‌نشینان هم آن چنان بر سر راه تشکیل دولت دوازدهم ایجاد مانع نکردند و به اصطلاح با انتخاب‌های روحانی برای وزارت‌خانه‌های مختلف به استثنا یک وزارت‌خانه راه آمده‌اند. حالا نوبت دولت است که پاسخ حمایت مردم و مجلس را در عمل بدهد و با اجرایی کردن برنامه‌ها و وعده‌هایی که با رای مثبت ۲۴میلیونی مردم مواجه شد بار دیگر نشان دهد که انتخاب اکثریت انتخاب درستی بوده است. رئیس‌جمهور پس از انتخابات گفته بود که کابینه او کابینه‌ای خواهد بود که خواست و اراده ۲۴میلیون رای دهنده به جریان میانه‌رو را اجرایی خواهد کرد. خواسته‌های اکثریت دقیقا همان وعده‌ها و برنامه‌هایی است که روحانی در دوران انتخابات از آن‌ها سخن گفته بود. تعبیر «حمایت مشروط» که در سخنان اخیر رئیس دولت بر آن تاکید شده است مشخصاً در همین جا معنا می‌یابد.

به بیان دیگر حامیان جریانات میانه‌رو تا زمانی حامی و پشتیبان دولت خواهند بود که عملکردهای مسئولان دولتی منطبق بر وعده‌ها و برنامه‌هایی باشد که از سوی منتخب اکثریت برای مردم گفته شده است. حمایت صادقانه از دولت قطعا جز این هم نخواهد بود که باید به جای تملق‌های مرسوم دنیای سیاست در ایران هر کجا وزرای کابینه دوازدهم، معاونان رئیس‌جمهور و حتی شخص روحانی خلاف وعده‌هایش عمل کرد به صریح‌ترین شکل ممکن نقد و اعتراض خود را به گوش مسئولان دولتی و همگان برسانند. از سوی دیگر سایر مراکز قدرت هم که چه بخواهیم چه نه بیشترشان دل در گرو رقبای دولت مستقر دارند باید به این نکته مهم همواره توجه داشته باشند که مانع‌تراشی بر سر راه دولت منتخب مردم و تلاش برای ناموفق جلوه دادن آن سبب آن نخواهد شد که اکثریت به سوی آنان حرکت کنند و تنها باعث‌ عقب نگاه داشتن کشور و ایجاد ناامیدی در جامعه خواهد شد. به نظر می‌رسد که تیم رسانه‌ای نزدیک به دولت، رسانه‌های حامی جریان میانه‌رو و همین‌طور شخص رئیس‌جمهور می‌بایست برای آن که هر واقعه ناگواری به سبب در اختیار داشتن‌تریبون‌های عمومی و صداوسیما توسط رقیب سیاسی به نام آنان تمام نشود صریح‌تر از گذشته به میدان بیایند و در کنار نقد خطاهای رخ داده به شفافیت فضا نیز کمک کنند. روحانی به خوبی می‌داند که چه راه سخت و پر پیچ و خمی را در پیش دارد، او از یک سو باید به وعده‌ها و برنامه‌هایش پایبند باشد، از طرفی می‌خواهد وجوه اعتدالی خود را حفظ کرده و با معتدلین دو جناح کار کند، از سوی دیگر برخی ساختارهای غلط تصمیم‌گیری را اصلاح کند و به طور همزمان نیز به مقابله با کانون‌هایی که زیست‌شان با رانت و فساد گره خورده است بپردازد.

همه این ابعاد آن‌گاه محقق خواهد شد که شاهد حمایتی واقعی از سوی ارکان قدرت در ساختار سیاسی از منتخب اکثریت باشیم و در کنار آن حمایت نقّادانه از او را نیز فراموش نکنیم. این‌که به واسطه یک تصمیم که به مذاق ‌سیاسی عده‌ای خوش نمی‌آید بخواهیم دست حمایتی را از پشت دولت برداریم و یا در نقطه مقابل، دولت تصور کند که بی‌توجه به خواسته‌های حامیان می‌تواند عملکرد موفقی داشته باشد هر دو به یک میزان خطاست و از جهاتی برای آینده دولت و حتی کشور واجد خطرهایی است.