تاریخ انتشار : ۱۳۹۸/۰۴/۱۲ ساعت ۱۶:۵۸
کد مطلب : ۱۸۱۶۹۲
ایران تنها کشوری که زنان نمی‌توانند وارد ورزشگاه‌ها شوند
ایمیل ۱۰هزار خانم ایرانی به فیفا: ما را راه نمی‌دهند
گروه ورزشی: ۱۰ هزار خانم ایرانی به فیفا ایمیل زده و شخص اینفانتینو (رییس فیفا) را خطاب قرار داده‌اند که در ایران، ماموران ما را به ورزشگاه راه نمی‌دهند، فیفا هم ضرب‌العجل دو هفته‌ای به فوتبال ایران برای حضور زنان در ورزشگاه ها داده است.
حضور بانوان ایرانی در استادیوم‌های فوتبال در کشورمان به معضلی بزرگ نه تنها برای فدراسیون فوتبال بلکه برای ارگان‌های دولتی نیز بدل شده است. بر اساس تصمیم فیفا این اتفاق باید هرچه زودتر در فوتبال ایران رخ دهد و شاهد حضور بانوان و زنان در ورزشگاه‌های فوتبال باشیم. در همین راستا ۱۰ هزار بانوی ایرانی به فیفا ایمیل زدند و شخص اینفانتینو رو خطاب قرار دادند که خواستار حضور در استادیوم هستند و به همین دلیل اینفانتینو نیز به فدراسیون ایران ضرب‌الاجل داده است تا هرچه سریع‌تر این مشکل را برطرف کرده و بانوان را به ورزشگاه‌ها راه بدهند. این اتفاق فوتبال ایران را در سطح جهانی تحت‌الشعاع خود قرار داده است.
روزنامه ایران ورزشی در این باره نوشت: نامه رسمی فیفا به فدراسیون فوتبال مبنی بر الزام ورود زنان ایرانی به ورزشگاه‌ها، نشان داد که اینفانتینو برای باز کردن درهای ورزشگاه‌ها به روی زنان ایرانی، جدی‌تر از آن است که فکرش را می‌کنیم. به اندازه‌ای که فیفا تأکید کرده در صورت ادامه ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه‌ها، حضور ایران در دور بعدی رقابت‌های جام جهانی منتفی خواهد بود. چیزی تا رقابت‌های مقدماتی جام جهانی 2022 نمانده و فدراسیون فوتبال مدت زیادی ندارد تا اقدامات لازم برای ورود زنان به ورزشگاه‌ها را به سرانجام برساند. تصمیم‌گیری درباره این موضوع تنها به فدراسیون فوتبال مرتبط نمی‌شود و ابعاد گسترده‌تری دارد. از وزارت ورزش و جوانان تا مراجع تقلید باید درباره این موضوع مهم به جمع‌بندی برسند.
در سکوت فدراسیون فوتبال نسبت به این موضوع، حمیرا اسدی، رییس کمیته بین‌الملل فدراسیون توضیح کاملی می‌دهد درباره فرصت محدودی که در اختیار فدراسیون فوتبال است تا گزارش اولیه خود را درباره اقدامات انجام شده برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها به فیفا ارسال کند.
فیفا در نامه‌ای که برای فدراسیون فوتبال ارسال کرده، تأکید داشته که مشکل ورود زنان به ورزشگاه‌ها حل شود و این موضوع علاوه بر بازی‌های لیگ، درباره رقابت‌های مقدماتی جام جهانی هم صدق می‌کند.
اینفانتینو در گزارش سه سال و چهار ماهه‌ای که در ابتدای سال ارائه داد، یکی از دستاوردهای مهم خود را ورود زنان به استادیوم‌های ایران بیان کرده است.
این موضوع برای فیفا اهمیت خیلی زیادی دارد.
صرفاً بحث فوتبال نیست. مدتی قبل کنگره‌ای درباره زنان برگزار شد که از نخست‌وزیر کشورها تا مدیران اجرایی یونسکو در آن حضور داشتند. در این کنگره از اراده‌ای صحبت می‌شد که بتواند اهداف یونسکو و سازمان ملل متحد را در راستای سلامت زنان از طریق فوتبال در جوامع عملی کند. همانجا هم تفاهمنامه‌ای امضا شد و به همین دلیل است که فیفا اراده جدی دارد تا بتواند شرایطی را فراهم کند که زنان هم به اندازه مردان در ورزشگاه‌ها حضور داشته باشند و تبعیض‌ها از بین برود.
این ممنوعیت تنها در ایران وجود دارد و به همین خاطر فیفا تا این اندازه روی ایران متمرکز شده است.
بله ما تنها کشوری هستیم که زنان‌مان نمی‌توانند در ورزشگاه‌ها حضور داشته باشند. به همین دلیل فیفا در نامه رسمی که برای ما ارسال کرده تا 15 جولای (24 تیر) به فدراسیون فوتبال ایران فرصت داده است تا گزارش مقدماتی درباره اقداماتی که برای حضور زنان و خانواده‌ها برای مسابقات مقدماتی جام جهانی 2022 انجام داده‌ایم را ارائه کنیم.
فرصت زیادی تا پایان این مهلت باقی نمانده. چه اقداماتی انجام شده؟
بله ما حدوداً 2 هفته زمان داریم. یک هفته پیش بلافاصله بعد از رسیدن نامه فیفا، آن را ترجمه کردیم و برای جناب وزیر فرستادیم که ایشان موضوع را پیگیری کنند. به هرحال این موضوع تنها وابسته به نظر فدراسیون فوتبال نیست و ما مسائل داخل کشور را پیش رو داریم. فراهم شدن بستر لازم برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها همکاری همه نهادهای مرتبط را می‌طلبد. در همین راستا باید موافقت مراجع تقلید و افرادی که مخالف حضور زنان هستند جلب شود.
ما تجربه خوبی در زمینه حضور خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها داریم.
حضور خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها اهمیت زیادی دارد و ما باید این اهمیت را درک کنیم. خیلی از کشورها برای تأمین سلامت خانواده‌ها روی ورزش هزینه می‌کنند و هزینه کردن برای خانوادگی کردن ورزشگاه‌ها قطعاً می‌تواند هزینه‌های تأمین سلامت جامعه را کاهش دهد. بدون شک این اتفاق به بهبود ناهنجاری ورزشگاه‌ها هم کمک زیادی خواهد کرد.
تاکنون اقدامی هم انجام شده که بتوانیم در گزارش ارسالی‌مان به فیفا بیاوریم؟
تازه یک هفته است که نامه به دست ما رسیده و برای وزیر فرستاده‌ایم. ایشان هم پیگیر هستند.
با توجه به زمان کوتاهی که برای ارائه گزارش پیش‌رو داریم، امیدوار هستید که قدم مثبتی در این زمینه برداشته شود؟
امیدواریم. با توجه به اینکه بستر لازم برای حضور زنان در مسابقات والیبال فراهم شده است، ورود زنان در مسابقات فوتبال هم غیرممکن نیست. بخصوص که این اتفاق به سالم‌تر شدن محیط ورزشگاه‌ها کمک زیادی می‌کند.
حضور زنان در ورزشگاه کمی تدبیر می‌خواهد و اندکی جسارت
مسأله ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه‌ها موضوع تازه‌ای نیست. کسی نمی‌داند چه شد که نخستین بار در سال 1361 و در بازی پرسپولیس و تهرانجوان در رقابت‌های باشگاهی تهران، جلوی ورود زنان به استادیوم‌های فوتبال تابلوی ورود ممنوع قرار داده شد اما هرچه که بود، 37 سال است که این قانون نانوشته پابرجا مانده و از آنجایی که معمولاً مسوولان مرتبط با این موضوع حوصله دردسر ندارند، کمتر کسی حاضر شده تلاشی موثر برای تغییر این وضعیت داشته باشد.
نکته جالب اینجاست که با پایان دهه شصت و آغاز دهه هفتاد، تبصره‌هایی هم برای این قانون نانوشته به وجود آمد. مثلاً تماشای مسابقات رده‌های پایه در اغلب رشته‌ها منعی نداشت یا در بعضی رقابت‌های بسکتبال، والیبال و تکواندو، بی‌آنکه از پیش اعلام شود، ده‌ها تماشاگر زن به تشخیص مسوول برگزاری در سالن حاضر شدند. این روندی بود که در نیمه دوم دهه هفتاد و در زمان ریاست مصطفی هاشمی‌طبا بر سازمان تربیت بدنی تقویت شد اما این گشایش‌ها دیرپا نبود و در میانه‌های دهه هشتاد، برخی محدودیت‌ها دوباره برگشت.
شاید این روزها اهالی فوتبال کمتر به خاطر داشته باشند که در بازی ایران و بحرین در ورزشگاه آزادی در مرحله مقدماتی جام جهانی 2006، ده‌ها زن توانستند در جایگاهی ویژه تماشاگر گل محمد نصرتی و جشن صعود ایران به جام جهانی باشند اما از آن روز تا امروز، هرچه بوده حضور محدود و معدود زنان به‌عنوان تماشاگر بازی‌های فوتبال بوده. در واقع حضور بانوان فوتبال ایرانی در استادیوم‌ها معمولاً وقتی اتفاق افتاده که مثل بازی پرسپولیس و کاشیما، کنفدراسیون فوتبال آسیا به حضور تماشاگران زن توصیه اکید داشته باشد.
در سال‌های اخیر و در رویدادهای مهم بین‌المللی، هرجا پای زنان به سالن‌های ورزشی باز شده، اغلب ناشی از الزام نهادهای بین‌المللی بوده. مثل همین لیگ جهانی والیبال که چند هفته پیش به میزبانی ارومیه و اردبیل پیگیری شد و آنجا هم حضور بانوان تماشاگر، یکی از شرط‌های فدراسیون جهانی والیبال برای اعطای میزبانی به ایران بود.
و حالا در تازه‌ترین اتفاق جیانی اینفانتینو در نامه‌ای به فدراسیون فوتبال ایران، تاکید کرده در بازی‌های مرحله مقدماتی جام جهانی 2022 حتماً باید تماشاگران زن نیز سهمی از سکوهای ورزشگاه آزادی داشته باشند. رییس فیفا در این نامه به دیدارش با رییس جمهور در سال گذشته و قولی که به او داده شده هم اشاره کرده. جمعه گذشته سیدرضا صالحی امیری، رییس کمیته ملی المپیک هم با حضور در برنامه ورزش و مردم، تصدیق کرد که این الزام از سوی فیفا وجود دارد و با دفاعی صریح از حضور زنان در ورزشگاه، اعلام کرد که باید برای این موضوع راهکاری اندیشیده شود. صالحی امیری گفت محیط ورزشگاه تفاوتی با اماکنی مثل سینما و دانشگاه ندارد و همانطور که در آنجا زنان می‌توانند بی‌هیچ محدودیتی حضور داشته باشند، به تبع آن می‌توانند در ورزشگاه‌ها هم تماشاگر رقابت‌های ورزشی باشند. گروهی از مخالفان حضور زنان در ورزشگاه‌ها معتقدند که اساساً این موضوع مطالبه بخش عمده‌ای از جمعیت زنان نیست و فقط چند ده نفر هستند که چنین مطالبه‌ای دارند. برخی دیگر می‌گویند جو ورزشگاه‌ها مناسب حضور زنان نیست و ورزشگاه‌ها «آلوده‌تر از آن است که جای مناسبی برای زنان باشد». گزاره اول طبعاً قابل اثبات نیست و نمی‌توان آمار روشنی ارائه کرد که مساله حضور زنان در ورزشگاه‌ها، مطالبه چند درصد از بانوان ایرانی است اما در مورد نامناسب بودن جو ورزشگاه‌ها، تجربه نشان داده هرگاه زنان در استادیوم حاضر شده‌اند، همان مردانی که بی‌پروا دشنام می‌دهند و سنگ‌پرانی می‌کنند، رفتار معقول‌تری از خود بروز داده‌اند اما ماجرای حضور زنان در ورزشگاه‌ها، آنجا بغرنج و پیچیده می‌شود که پای این موضوع به منازعات جناحی و سیاسی کشیده می‌شود. این را هم نباید نادیده بگیریم که در سال‌های گذشته، عده‌ای از زنانی که پشت درهای استادیوم رفته‌اند و احتمالاً با برخوردهای قهری مواجه شده‌اند، بیش از اینکه عمیقاً خواهان تماشای یک رویداد ورزشی باشند، اهدافی غیرورزشی را دنبال می‌کرده‌اند اما حکایت این گروه انگشت‌شمار، از خیل هواداران واقعی که رویدادهای فوتبالی را با جزییات و به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کنند، جداست. اینکه اقلیتی چه نیتی در سر دارند و چه هدفی را دنبال می‌کنند، منطقاً دلیل موجهی نیست که مانعی برای حضور اکثریتی باشند که دلبسته این آب و خاک‌اند. اگر مدیران ورزشی بتوانند این موضوع را از میانه رقابت‌های جناحی بیرون بکشند، مساله حضور زنان در ورزشگاه با کمی تدبیر و اندکی جسارت، قابل حل است. بی‌آنکه نیازی به دخالت‌ها و توصیه‌های نهادهای بین‌المللی و اینفانتینو و رفقا باشد.
روزنامه ایران ورزشی در این باره نوشت: نامه رسمی فیفا به فدراسیون فوتبال مبنی بر الزام ورود زنان ایرانی به ورزشگاه‌ها، نشان داد که اینفانتینو برای باز کردن درهای ورزشگاه‌ها به روی زنان ایرانی، جدی‌تر از آن است که فکرش را می‌کنیم. به اندازه‌ای که فیفا تأکید کرده در صورت ادامه ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه‌ها، حضور ایران در دور بعدی رقابت‌های جام جهانی منتفی خواهد بود. چیزی تا رقابت‌های مقدماتی جام جهانی 2022 نمانده و فدراسیون فوتبال مدت زیادی ندارد تا اقدامات لازم برای ورود زنان به ورزشگاه‌ها را به سرانجام برساند. تصمیم‌گیری درباره این موضوع تنها به فدراسیون فوتبال مرتبط نمی‌شود و ابعاد گسترده‌تری دارد. از وزارت ورزش و جوانان تا مراجع تقلید باید درباره این موضوع مهم به جمع‌بندی برسند.
در سکوت فدراسیون فوتبال نسبت به این موضوع، حمیرا اسدی، رییس کمیته بین‌الملل فدراسیون توضیح کاملی می‌دهد درباره فرصت محدودی که در اختیار فدراسیون فوتبال است تا گزارش اولیه خود را درباره اقدامات انجام شده برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها به فیفا ارسال کند.
فیفا در نامه‌ای که برای فدراسیون فوتبال ارسال کرده، تأکید داشته که مشکل ورود زنان به ورزشگاه‌ها حل شود و این موضوع علاوه بر بازی‌های لیگ، درباره رقابت‌های مقدماتی جام جهانی هم صدق می‌کند.
اینفانتینو در گزارش سه سال و چهار ماهه‌ای که در ابتدای سال ارائه داد، یکی از دستاوردهای مهم خود را ورود زنان به استادیوم‌های ایران بیان کرده است.
این موضوع برای فیفا اهمیت خیلی زیادی دارد.
صرفاً بحث فوتبال نیست. مدتی قبل کنگره‌ای درباره زنان برگزار شد که از نخست‌وزیر کشورها تا مدیران اجرایی یونسکو در آن حضور داشتند. در این کنگره از اراده‌ای صحبت می‌شد که بتواند اهداف یونسکو و سازمان ملل متحد را در راستای سلامت زنان از طریق فوتبال در جوامع عملی کند. همانجا هم تفاهمنامه‌ای امضا شد و به همین دلیل است که فیفا اراده جدی دارد تا بتواند شرایطی را فراهم کند که زنان هم به اندازه مردان در ورزشگاه‌ها حضور داشته باشند و تبعیض‌ها از بین برود.
این ممنوعیت تنها در ایران وجود دارد و به همین خاطر فیفا تا این اندازه روی ایران متمرکز شده است.
بله ما تنها کشوری هستیم که زنان‌مان نمی‌توانند در ورزشگاه‌ها حضور داشته باشند. به همین دلیل فیفا در نامه رسمی که برای ما ارسال کرده تا 15 جولای (24 تیر) به فدراسیون فوتبال ایران فرصت داده است تا گزارش مقدماتی درباره اقداماتی که برای حضور زنان و خانواده‌ها برای مسابقات مقدماتی جام جهانی 2022 انجام داده‌ایم را ارائه کنیم.
فرصت زیادی تا پایان این مهلت باقی نمانده. چه اقداماتی انجام شده؟
بله ما حدوداً 2 هفته زمان داریم. یک هفته پیش بلافاصله بعد از رسیدن نامه فیفا، آن را ترجمه کردیم و برای جناب وزیر فرستادیم که ایشان موضوع را پیگیری کنند. به هرحال این موضوع تنها وابسته به نظر فدراسیون فوتبال نیست و ما مسائل داخل کشور را پیش رو داریم. فراهم شدن بستر لازم برای حضور زنان در ورزشگاه‌ها همکاری همه نهادهای مرتبط را می‌طلبد. در همین راستا باید موافقت مراجع تقلید و افرادی که مخالف حضور زنان هستند جلب شود.
ما تجربه خوبی در زمینه حضور خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها داریم.
حضور خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها اهمیت زیادی دارد و ما باید این اهمیت را درک کنیم. خیلی از کشورها برای تأمین سلامت خانواده‌ها روی ورزش هزینه می‌کنند و هزینه کردن برای خانوادگی کردن ورزشگاه‌ها قطعاً می‌تواند هزینه‌های تأمین سلامت جامعه را کاهش دهد. بدون شک این اتفاق به بهبود ناهنجاری ورزشگاه‌ها هم کمک زیادی خواهد کرد.
تاکنون اقدامی هم انجام شده که بتوانیم در گزارش ارسالی‌مان به فیفا بیاوریم؟
تازه یک هفته است که نامه به دست ما رسیده و برای وزیر فرستاده‌ایم. ایشان هم پیگیر هستند.
با توجه به زمان کوتاهی که برای ارائه گزارش پیش‌رو داریم، امیدوار هستید که قدم مثبتی در این زمینه برداشته شود؟
امیدواریم. با توجه به اینکه بستر لازم برای حضور زنان در مسابقات والیبال فراهم شده است، ورود زنان در مسابقات فوتبال هم غیرممکن نیست. بخصوص که این اتفاق به سالم‌تر شدن محیط ورزشگاه‌ها کمک زیادی می‌کند.
حضور زنان در ورزشگاه کمی تدبیر می‌خواهد و اندکی جسارت
مسأله ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه‌ها موضوع تازه‌ای نیست. کسی نمی‌داند چه شد که نخستین بار در سال 1361 و در بازی پرسپولیس و تهرانجوان در رقابت‌های باشگاهی تهران، جلوی ورود زنان به استادیوم‌های فوتبال تابلوی ورود ممنوع قرار داده شد اما هرچه که بود، 37 سال است که این قانون نانوشته پابرجا مانده و از آنجایی که معمولاً مسوولان مرتبط با این موضوع حوصله دردسر ندارند، کمتر کسی حاضر شده تلاشی موثر برای تغییر این وضعیت داشته باشد.
نکته جالب اینجاست که با پایان دهه شصت و آغاز دهه هفتاد، تبصره‌هایی هم برای این قانون نانوشته به وجود آمد. مثلاً تماشای مسابقات رده‌های پایه در اغلب رشته‌ها منعی نداشت یا در بعضی رقابت‌های بسکتبال، والیبال و تکواندو، بی‌آنکه از پیش اعلام شود، ده‌ها تماشاگر زن به تشخیص مسوول برگزاری در سالن حاضر شدند. این روندی بود که در نیمه دوم دهه هفتاد و در زمان ریاست مصطفی هاشمی‌طبا بر سازمان تربیت بدنی تقویت شد اما این گشایش‌ها دیرپا نبود و در میانه‌های دهه هشتاد، برخی محدودیت‌ها دوباره برگشت.
شاید این روزها اهالی فوتبال کمتر به خاطر داشته باشند که در بازی ایران و بحرین در ورزشگاه آزادی در مرحله مقدماتی جام جهانی 2006، ده‌ها زن توانستند در جایگاهی ویژه تماشاگر گل محمد نصرتی و جشن صعود ایران به جام جهانی باشند اما از آن روز تا امروز، هرچه بوده حضور محدود و معدود زنان به‌عنوان تماشاگر بازی‌های فوتبال بوده. در واقع حضور بانوان فوتبال ایرانی در استادیوم‌ها معمولاً وقتی اتفاق افتاده که مثل بازی پرسپولیس و کاشیما، کنفدراسیون فوتبال آسیا به حضور تماشاگران زن توصیه اکید داشته باشد.
در سال‌های اخیر و در رویدادهای مهم بین‌المللی، هرجا پای زنان به سالن‌های ورزشی باز شده، اغلب ناشی از الزام نهادهای بین‌المللی بوده. مثل همین لیگ جهانی والیبال که چند هفته پیش به میزبانی ارومیه و اردبیل پیگیری شد و آنجا هم حضور بانوان تماشاگر، یکی از شرط‌های فدراسیون جهانی والیبال برای اعطای میزبانی به ایران بود.
و حالا در تازه‌ترین اتفاق جیانی اینفانتینو در نامه‌ای به فدراسیون فوتبال ایران، تاکید کرده در بازی‌های مرحله مقدماتی جام جهانی 2022 حتماً باید تماشاگران زن نیز سهمی از سکوهای ورزشگاه آزادی داشته باشند. رییس فیفا در این نامه به دیدارش با رییس جمهور در سال گذشته و قولی که به او داده شده هم اشاره کرده. جمعه گذشته سیدرضا صالحی امیری، رییس کمیته ملی المپیک هم با حضور در برنامه ورزش و مردم، تصدیق کرد که این الزام از سوی فیفا وجود دارد و با دفاعی صریح از حضور زنان در ورزشگاه، اعلام کرد که باید برای این موضوع راهکاری اندیشیده شود. صالحی امیری گفت محیط ورزشگاه تفاوتی با اماکنی مثل سینما و دانشگاه ندارد و همانطور که در آنجا زنان می‌توانند بی‌هیچ محدودیتی حضور داشته باشند، به تبع آن می‌توانند در ورزشگاه‌ها هم تماشاگر رقابت‌های ورزشی باشند. گروهی از مخالفان حضور زنان در ورزشگاه‌ها معتقدند که اساساً این موضوع مطالبه بخش عمده‌ای از جمعیت زنان نیست و فقط چند ده نفر هستند که چنین مطالبه‌ای دارند. برخی دیگر می‌گویند جو ورزشگاه‌ها مناسب حضور زنان نیست و ورزشگاه‌ها «آلوده‌تر از آن است که جای مناسبی برای زنان باشد». گزاره اول طبعاً قابل اثبات نیست و نمی‌توان آمار روشنی ارائه کرد که مساله حضور زنان در ورزشگاه‌ها، مطالبه چند درصد از بانوان ایرانی است اما در مورد نامناسب بودن جو ورزشگاه‌ها، تجربه نشان داده هرگاه زنان در استادیوم حاضر شده‌اند، همان مردانی که بی‌پروا دشنام می‌دهند و سنگ‌پرانی می‌کنند، رفتار معقول‌تری از خود بروز داده‌اند اما ماجرای حضور زنان در ورزشگاه‌ها، آنجا بغرنج و پیچیده می‌شود که پای این موضوع به منازعات جناحی و سیاسی کشیده می‌شود. این را هم نباید نادیده بگیریم که در سال‌های گذشته، عده‌ای از زنانی که پشت درهای استادیوم رفته‌اند و احتمالاً با برخوردهای قهری مواجه شده‌اند، بیش از اینکه عمیقاً خواهان تماشای یک رویداد ورزشی باشند، اهدافی غیرورزشی را دنبال می‌کرده‌اند اما حکایت این گروه انگشت‌شمار، از خیل هواداران واقعی که رویدادهای فوتبالی را با جزییات و به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کنند، جداست. اینکه اقلیتی چه نیتی در سر دارند و چه هدفی را دنبال می‌کنند، منطقاً دلیل موجهی نیست که مانعی برای حضور اکثریتی باشند که دلبسته این آب و خاک‌اند. اگر مدیران ورزشی بتوانند این موضوع را از میانه رقابت‌های جناحی بیرون بکشند، مساله حضور زنان در ورزشگاه با کمی تدبیر و اندکی جسارت، قابل حل است. بی‌آنکه نیازی به دخالت‌ها و توصیه‌های نهادهای بین‌المللی و اینفانتینو و رفقا باشد.
