ایران و عربستان سعودی روی خط مذاکره

می توان این حوادث را در سایه ارتباطشان با دو عنصر اصلی در منطقه، مورد بررسی قرار داد؛ یعنی دو عنصر ایران و عربستان سعودی. با توجه به شرایط موجود، مادامی که دو عامل مذکور به یکدیگر نزدیک نشوند، نا امنی و نبود استقرار در منطقه موج می زند.تنها طرفی که از این مساله سود می برد، اسرائیل است که از هیچ تلاشی برای برانگیختن فتنه بین دولتهای عربی و اسلامی فروگذار نمی کند و تا زمانی که ایران و عربستان اقدام به بهبود روابط دو جانبه شان نکرده اند، این اسرائیل است که برای عادی سازی روابطش با دولتهای عربی و اسلامی تلاش می کند. از این رو، دولتهای عربی که ادعای حمایت از مساله فلسطین را دارند، باید در راستای عادی سازی روابط با ایران گام بردارند.همانطور که رئیس سابق مجمع تشخیص مصلحت نظام در ایران، مرحوم اکبر هاشمی رفسنجانی، در سفری که در سال 2008 به عربستان داشت و با عبدالله بن عبدالعزیز دیدار کرد، ایران و عربستان را به دو بال جهان اسلام تشبیه نمود که اگر در یک جسم واحد جمع نشوند، قدرتهای بین المللی نظیر آمریکا، روسیه یا دیگر دولتها به باجگیری از عربستان یا دیگر دولتهای عربی و اسلامی ادامه خواهند داد.

از این رو، لازم است محمد بن سلمان این واقعیت را درک کرده و نسبت به تغییر گرایش های سیاسی خود در قبال ایران، اقدام کند. در همین رابطه، به نظر می رسد دو دولت با ادراکی که از واقعیتهای منطقه ای و بین المللی دارند، به سمت ذوب یخ در روابط خود حرکت می کنند و این مهم را تا حدی می توان از لحن محمد بن سلمان در مورد ایران دریابیم که بر راه حل سیاسی در تعامل با ایران، به جای راه حل نظامی تاکید کرده است و از سوی دیگر، طرف ایرانی بارها تصریح نموده است که آماده از سر گیری روابط با دولتهای همسایه از جمله عربستان سعودی است.در ادامه باید گفت ایران برای بهبود روابط با عربستان، نیازی به واسطه ندارد؛ چرا که خود مسئولان ایرانی و در رأس انها، محمد جواد ظریف، همواره در مورد مذاکره با عربستان، اعلام آمادگی کرده اند. در واقع، این عربستان سعودی است که به دلیل رفتارهای عداوت آمیز خود علیه ایران و هم پیمانانش در منطقه، نیاز به واسطه ای دارد تا سر میز مذاکره حاضر شده و راه حل سیاسی را اتخاذ کند.در پایان، مسئولان عربستان باید بدانند که تحقق منافع کشورشان در گرو تامین منافع دیگر دولتهای منطقه و از بین بردن فضای ترس و نگرانی در دو سطح منطقه ای و بین المللی است.