روز‌های زندگی خوزستانی‌ها در جوار آب با طعم فاضلاب پایان می‌یابد؟

گروه جامعه: صدای نم نم باران وقتی به گوش می‌رسد، ضربان قلب شهروندان اهوازی و مردم ساکن شهرستان‌های کارون، بندر ماهشهر و بندر امام خمینی (ره) بالا می‌رود، اما افزایش ضربان بخاطر خوشحالی بارش رحمت الهی نیست، برای اتفاقات تلخی است که باید پس از باران شاهد آن باشند.صفحات کتاب قطور خوزستان را که ورق می‌زنیم سال‌های آن را فداکاری و رشادت‌های مردم در سال‌های جنگ تحمیلی را یادآوری می‌کند، اما وقتی به بخش ارائه خدمات شهری که می‌رسیم، انگار نه انگار که خوزستانی‌ها هم ایرانی هستند، چون زمانیکه رفاه و آسایش را تقسیم بندی کرده اند، چیزی به آن‌ها نرسیده است.از پروژه قطار شهری بگوئیم که باید آن را در کتاب تاریخ نوشت و مثل کودکی سرراهی هیچکس مسئولیتش را بر عهده نمی‌گیرد یا از زیرگذر‌های بدون خروجی فاضلاب که وقتی شاهد بارندگی هستیم، تبدیل به استخر می‌شوند؟ از خیابان‌ها وصله پینه شده با آسفالت صحبت کنیم یا از کارون مظلوم که هر روز با فاضلاب شهری و بیمارستانی سیراب می‌شود و دیگر رنگ به رخسار ندارد یا از آب شرب آلوده و بی کیفیت باید گفت؟کاش وقتی مسئولان کشوری و بالانشین از صبوری و نجیبی خوزستانی‌ها می‌گفتند، یاد روز‌های سخت انقلاب و جنگ تحمیلی هم می‌افتادند که برای حفظ خاک و معادن نفت و گاز که همه دشمنان خیال تصاحب آن را در سر پرورش می‌دادند و همچنان دندان تیز خود را برای رسیدن به آن‌ها تیز می‌کنند، خوزستانی‌ها بودند که با قطره قطره خون خود زمین را فرش و قدم زدن احدی از نیرو‌های دشمن در خاک ایران را حرام کردند.وقتی رحمت الهی می‌بارد، اشک از چشم مردم آسیب دیده از بارندگی‌های اخیر و سال‌های قبل سرازیر می‌شود، ولی کاش آبگرفتگی معابر محدود به پاییز و زمستان بود، اما درد بی درمان این است که در روز‌های داغ تابستان هم فاضلاب در معابر و خیابان‌ها می‌جوشد، مسئولان تا چه زمانی می‌خواهند نبود اعتبارات، کم کاری مسئولان قبلی، فرسودگی شبکه فاضلاب و نبود سیستم دفع آب‌های سطحی را بهانه کنند؟ چرا از تخصص نداشتن و ناتوانی خود در رفع مشکلات نمی‌گویند؟ چرا از بی مسئولیتی و بلد نبودن راهکاری درست برای باز کردن این گره نمی‌گویند؟ با دومین بارش باران هم خیابان‌های شهر‌های اهواز دوباره غرق در آب شدند، با این اوضاع مردم باید اسباب و اثاثیه خود را تا اردیبهشت سال ۱۴۰۰ در ارتفاع نگه دارند و در خانه‌های خود سیل بند بسازند تا مبادا با هر بارندگی شاهد از بین رفتن لوازم خانگی و فرش‌ها و... باشند، با اینکار مسئولان هم به جلسات بدون خروجی و اقدام موثر می‌رسند و بعد هم در خوابی عمیق فرو می‌روند...