پولادی‌ترین زن ایران؛ یک مورد خاص!

 

موسوی که به تازگی به عنوان رئیس هیئت کراس‌ترینینگ استان آذربایجان شرقی انتخاب شده، در شروع گفت‌وگویش از علاقه و دلایل فعالیت اش در این رشته می‌گوید: «نزدیک ۱۰ سال است که بدن سازی کار می‌کنم. بدن سازی بیشتر مربوط به تقویت عضلات بدن است و باعث قوی‌شدن فرد می‌شود. از کودکی در رشته آمادگی جسمانی کار می‌کردم که بیشتر سرعت انسان را بالا می‌برد. چند ماهی هم هست که رشته ورزشی دیگری به نام کرا‌س‌ترینینگ وارد کشورمان شده است.در این رشته ورزشکار علاوه براین که می‌تواند قدرت بدنی‌اش را بالا ببرد، سرعت و استقامتش هم بالا می‌رود. یعنی زمانی که من آمادگی جسمانی کار می‌کردم، فقط سرعت داشتم و در حد رکورد‌های جهانی نبود. در واقع متوجه شدم این رشته ورزشی هم قدرت بدنم را بالا می‌برد و هم سرعت استقامتم را. به خاطر سابقه ورزشی خوبی که داشتم از تهران به من ابلاغ کردند و مسئول کراس‌ترینینگ آذربایجان شرقی شدم. کراس‌ترینینگ در واقع همان ورزش بدن سازی یا آمادگی جسمانی است و ورزشکار این رشته در همه ابعاد رشد می‌کند».

 

او فروردین سال گذشته هم موفق به ثبت رکورد کشیدن تریلی شد که درواقع اولین رکورد حرفه‌ای و ورزشی‌اش هم به حساب می‌آید. وی درباره رکورد پارسال خود توضیح می‌دهد: «اولین ثبت رکوردم مربوط به ۱۱ فروردین سال ۹۸ بود که یک تریلی به وزن ۱۲ تن و ۲۷۰ کیلوگرم را کشیدم. ۱۰ روز بعد از آن رویداد، خبرگزاری روسیه با من تماس گرفت که خانم موسوی می‌شود این رکورد را جلوی دوربین‌های ما دوباره بزنید که ما هم از نزدیک شاهدش باشیم و ضبط اش کنیم. نمی‌دانم شاید باور نمی‌کردند. در نهایت قبول کردم و اتفاقا آن‌جا ۱۱۰ کیلو هم بیشتر کشیدم، یعنی ۱۲ تن و ۳۸۰ کیلوگرم. قبل از آن رکورد جهانی کشیدن تریلی مربوط به یک خانم استرالیایی بود که ۱۱ تن و ۳۵۰ کیلوگرم را کشیده بود و خوشبختانه من رکورد آن زن را هم شکستم. همان زمان یکی از مسئولان ورزشی به من گفت چرا اولین رکوردت این قدر زیاد بود؟!برای اولین رکوردت یک پراید می‌کشیدی، بعد سراغ ماشین شاسی‌بلند می‌رفتی و در نهایت شش تنی می‌کشیدی. در همین زمینه باید به یک نکته اشاره کنم. یکی از خصوصیات اخلاقی درونی من این است که یک کاری را که در حالت عادی انجام می‌دهم، به طور مثال رکورد اسکات نشسته را در باشگاه با وزن ۱۸۰ تا ۲۰۰ کیلو انجام می‌دادم، تمرین می‌کردم و ۳۰ ثانیه هم می‌نشستم. اما وقتی که می‌خواهم رکوردی ثبت کنم یکهویی تصمیم می‌گیرم دو برابر بزنم که خودم هم نمی‌دانم دلیل اش چیست؟! شاید تشویق مردم تاثیرگذاراست، شاید دوربین‌ها را می‌بینم و سعی می‌کنم بهتر کار کنم. به زبان ساده‌تر روز رکوردشکنی، کارنشدنی می‌کنم و بهتر از روز تمرینم عمل می‌کنم».

 

موسوی در باره وضعیت جسمانی و روانی اش می‌گوید: «خورد و خوراک و تغذیه‌ام خیلی خوب است. من هم از نظر جسمانی قوی هستم و هم از نظر روانی. شما ببینید پدر عزیز بنده روز قبل از ثبت رکوردم به رحمت خدا رفت، عاشق پدرم بودم و هستم، اوپیگیر کارهایم بود و منتظر که روز ثبت رکورد اسکات نشسته‌ام هم فرا برسد و کنارم باشد که متاسفانه روز قبل از ثبت رکورد ایست قلبی کرد. آن قدر به من شوک وارد شد که اسپانسرهایم، دکتر رحیمی و دکتر دبیری گفتند، اگر می‌خواهی ثبت رکوردت را به یک ماه دیگر موکول کن، ولی من گفتم نه، چون به مردم و مسئولان قول دادم و می‌خواهم این رکورد را ثبت کنم و می‌دانستم که پدرم هم دوست دارد این رکورد را بزنم.زمانی که می‌خواهم رکورد بزنم احساس می‌کنم که می‌خواهم به جنگ بروم. چرا می‌گویم جنگ؟ چون احتمال آسیب‌دیدن خیلی زیاد است.» جالب است بدانید، خانواده گیتی موسوی هم سابقه ورزشکاری طولانی دارند: «پدر مرحومم از پهلوانان قدیم شهر و بین مردم هم به پهلوان سید زبانزد و مشهور بود. او راننده تریلی و خیلی آدم قوی بود و یکهو تایر تریلی را برمی‌داشت و پرتاب می‌کرد. عموی بنده هم ورزشکار باستانی‌کار بود. برادرکوچک ترم، دوچرخه‌سوار حرفه‌ای و خواهرم هم اسب‌سوار است».

 

اگر در عکس‌ها و ویدئو‌های منتشر شده از گیتی موسوی دقت کرده باشید، وی سربندی مزین به نام سیدالشهدا (ع) را بر پیشانی‌اش نصب کرده، او از علت این کارش می‌گوید: «دو تا سربند یاابوالفضل هم به دستان و بازوهایم زده بودم و یک یامهدی (عج) هم روی قلبم. هدف من رسیدن به تعالی و معنویت است نه زندگی اشرافی. رسیدن به تعالی بدون اعتقادات مذهبی خیلی سخت است. من در یک خانواده مذهبی بزرگ شدم. از ائمه معصومین (ع) نیرو و انرژی می‌گیرم. همین ذکر یاابوالفضل (ع) و امام حسین (ع) به من انرژی می‌دهد و کمکم می‌کند. مگر می‌توانم رکوردی بزنم که سربند امام حسین (ع) بر پیشانی‌ام نباشد. خدای بزرگ گفته است از واسطه‌ها کمک بگیرید.»

 

در ادامه گفتگو، از واکنش افراد حاضر در لحظه رکوردشکنی و همچنین نوع نگاه مردم به این ورزش سخت و طاقت‌فرسا می‌پرسم که می‌گوید: «همه افراد ایستاده و با استرس و نگرانی نگاهم می‌کردند. اسپانسرهایم نگران سلامتی‌ام بودند. مربی‌ام خانم حشمت می‌گفت رویم را برگردانده بودم و اصلا نگاهت نمی‌کردم. همه بینندگان رکوردشکنی‌ام نگران سلامتی‌ام بودند و تشویقم می‌کردند و به من لطف داشتند و در این مدت پیام‌های تبریک و تسلیت زیادی برایم ارسال کردند».

 

از ورزشکار تبریزی می‌خواهم که درباره تمرینات روزانه‌اش برایمان توضیح دهد: «روزی پنج ساعت تمرین می‌کنم. سه‌ساعت در باشگاه کراس‌ترینینگ با بدن سازی کار می‌کنم و دو ساعت هم در استخر شنا می‌کنم. بیشتر تمریناتم از نوع هوازی و بدن سازی است. این را هم بگویم هفته‌ای دو روز هم استراحت می‌کنم. چون اگر استراحت نکنم و ریکاوری نشوم، انرژی برایم نمی‌ماند و اتفاقا کارم سخت‌تر هم می‌شود».

 

«لحظه‌ای که داشتم رکوردم را ثبت می‌کردم، فقط به سردار سلیمانی فکر می‌کردم»، موسوی با این مقدمه می‌افزاید: «من رکوردم را به افتخار سردار سلیمانی و سالگرد ایشان ثبت کردم، چون همه ما امنیت‌مان را مدیون ایشان هستیم. اگر سردار سلیمانی در عراق و سوریه با داعش نمی‌جنگید، داعش الان در کشور ما بود. زمانی که می‌بینم دخترم به راحتی به کلاسش می‌رود این را مدیون سردار سلیمانی می‌دانم. هر موقع به یاد سردار می‌افتم احساس آرامش می‌کنم».

 

وی در پاسخ به سوالم مبنی بر دیدگاه خانواده و این که آیا با ورودش به این رشته ورزشی مخالف بودند یا نه؟ می‌گوید: «خانواده‌ام با ورزش‌کردنم مخالف نبودند، ولی با ورزش حرفه‌ای‌ام مخالفت می‌کردند، چون می‌ترسیدند آسیب ببینم. پدر عزیزم تا همین یک هفته پیش به مادرم می‌گفت که‌ای وای، گیتی دوباره می‌خواهد رکوردزنی کند! هی می‌گفت خدایا پایش چه می‌شود؟ بالاخره پدر و مادرند و طبیعی هم هست که نگران شوند. مادرم در لحظه ثبت رکورد فقط آیت الکرسی می‌خواند و خیلی نگران بود، چون ممکن بود برای قلبم اتفاقی بیفتد، ریه‌ام یا رباط پاهایم پاره شوند.مادرم مدام می‌گوید چرا سلامتی ات را به خطر می‌اندازی؟ همیشه می‌ترسد اتفاقی برایم بیفتد. برادرم که می‌گوید خوددانی! اما خواهرم همیشه مرا تشویق و کمک می‌کند. واقعیت اش من نمی‌توانم از این کار دست بکشم. انگار که برای همین کار‌های چالشی ساخته شدم. دوست ندارم زندگی لاک‌پشتی داشته باشم.»

 

متاسفانه گیتی موسوی در سال‌های اخیر دچار مصدومیت‌های زیادی شده و می‌گوید: «یک بار در جوانی و زمانی که کلاس سوم دبیرستان بودم دو و میدانی کار می‌کردم، عضلات و ران پاهایم دچار پارگی شد. یک سال پیش در حال حرکت اسکات‌زدن و یک بار هم در حال ماشین بلند‌کردن، چون بدنم را گرم نکرده بودم آسیب دیدم. یک بار دیگر در حرکت اسکات ایستاده پایم زمانی که وزنه ۱۴۰ کیلویی را تحمل می‌کردم، چون گیره‌ها را به صفحه‌ها وصل نکرده بودم، صفحه‌ها ریختند و من هم به یک طرف روی زمین افتادم و پایم پیچ خورد. یک بار دیگر هم رباط ومینیسک پای چپم پاره شد. متاسفانه مصدومیت‌های زیاد دیگری هم داشته‌ام.»

 

او در پاسخ به این سوال که آیا قبول دارد رشته‌ای که به آن روی آورده، کم و بیش مردانه است؟ هم می‌گوید: «بله، قبول دارم کارم مردانه است. البته بعضی از آقایانی که وارد این رشته می‌شوند متاسفانه از استروئید‌ها استفاده می‌کنند. ولی من هرگز از استروئید‌ها استفاده نکرده‌ام، تازگی‌ها فقط کمی مکمل استفاده می‌کنم. در خیلی از رشته‌ها نوابغ زیادی هستند و حرکات ورزشی قشنگی انجام می‌دهند، ولی کار من کمی بیشتر سر و صدا می‌کند.چون یک خانم یک حرکت مردانه را انجام می‌دهد و این برای مردم خوشایند است. این را هم بگویم من هم حرکات قوی و رکوردهایم را به ثبت می‌رسانم و هم یک خانواده خوب دارم. من یک دختر خیلی خوب تربیت کردم. دختر من الان ۱۶ سال دارد و باید کلاس نهم بود، ولی کلاس یازدهم می‌خواند. یک‌سال جهشی خوانده و یک‌سال هم زود به مدرسه رفته است. دخترم خیلی مودب و باشخصیت است. پس به زندگی و بچه‌ام هم می‌رسم. ضمنا من استعدادم، قدرتم است. به طورقطع من اگر استعداد هنری داشتم طبیعتا سراغ یک کار هنری می‌رفتم».

 

ویدئو و تصاویر رکوردشکنی بانوی ورزشکار تبریزی در روز‌های اخیر در فضای‌مجازی پربازدید شده است. از او درباره تصمیم اش، کم‌و‌کیف و حساسیت اجرا و ثبت این رکورد می‌پرسم که می‌گوید: «علاقه زیادی به ثبت رکورد‌های استقامتی داشتم و بالاخره جمعه هفته گذشته این کار را انجام دادم. تحمل وزنه ۲۷۵ کیلوگرمی روی پاها، آن هم وقتی که روی هوا نشستی و صندلی وجود ندارد تا روی آن بنشینی کار راحتی نیست. البته کسی که بخواهد روی صندلی بنشیند باز هم نمی‌تواند این وزنه‌ها را روی پاهایش تحمل کند. این کار از یک طرف، یک حرکت قدرتی بود که پا‌ها باید وزنه‌ها را تحمل می‌کردند و از طرف دیگر حرکت استقامتی هم به شمار می‌رفت، چون باید در وضعیت ۹۰ درجه می‌نشستم و وزنه‌ها را تحمل می‌کردم. اگر از وضعیت ۹۰ درجه خارج می‌شدم، داوران قبول نمی‌کردند.همچنین پاهایم نباید تکان می‌خورد و مچ پا‌ها نباید می‌لرزید. بهتر بگویم کوچک‌ترین حرکت باعث می‌شد این وزنه‌ها بریزند و فرد درجا رباط پاره کند یا پایش بشکند. این حرکت از رکورد تریلی‌ام سخت‌تر بود. علت اجرای دقیق مهارتم این بود که من مطمئن بودم بر کراس‌ترینینگ مسلط شدم و استقامت بدنم بالا آمده و با قاطعیت گفتم که می‌توانم این حرکت را انجام دهم. حرکتی انجام دادم و به ثبت رساندم که حالا حالا‌ها کسی نتواند انجام دهد و به خاطر همین سعی کردم رکورد بالایی را بزنم. نام دقیق رکورد هم اسکات نشسته کنار دیوار بود و دلیل این نام گذاری هم این است که باید صاف بنشینیم.جالب است بدانید که آقای رضایی، مسئول ثبت رکورد‌ها که از تهران آمده بود به من گفت، نیازی نیست بیشتر از ۳۰ ثانیه بنشینی و تحمل وزنه ۱۰۰ کیلویی هم برای ثبت رکورد کفایت می‌کند، ولی من گفتم نه، می‌خواهم وزنه ۲۷۵ کیلویی را تحمل کنم و این‌طور شد که با موفقیت، اسکات نشسته کنار دیوار را با وزن ۲۷۵ کیلوگرم به مدت زمان یک دقیقه و ۱۷ ثانیه و ۷۵ صدم ثانیه به جا گذاشتم. آدم در حالت عادی با خودش می‌گوید یک دقیقه نشستن است دیگر! خوب است بدانید زمانی که صفحه‌ها را روی پاهایم می‌چیدند، آن قسمت را جزو زمان حساب نمی‌کردند، به من گفتند اول ۲۷۵ کیلوگرم را روی پاهایت می‌چینیم و بعد از چیدن و به محض ثابت‌شدن، کرنومتر را می‌زنیم و شروع به ثبت رکورد می‌کنیم. یعنی زمانی که یکی‌یکی صفحه‌های ۲۰ کیلویی را روی پاهایم‌می‌گذاشتند، طوری که از سرم هم بالاتر آمده بود، هنوز کرنومتر را نزده بودند. فقط چیدن صفحه‌ها و تحمل‌شان در آن حالت، حدود سه‌دقیقه طول کشید. نه باید خم می‌شدم، نه بالاتر می‌رفتم و نه پایین‌تر می‌آمدم و صرفا باید ۹۰ درجه می‌نشستم. داور گفت، حق نداری زمان چیدن صفحه‌ها را حساب کنی و ما هم حساب نمی‌کنیم. با خودم گفتم،‌ای کاش ۳۰۰ کیلو را تحمل می‌کردم. اولین نفر در دنیا هستم که رکورد اسکات نشسته را ثبت کردم».

 

او با این مقدمه که قدرتمندبودن به معنی این نیست که آدم نمی‌تواند روحیه لطیفی داشته باشد.‌می‌گوید: «به دختران توصیه می‌کنم وارد این رشته ورزشی نشوند، چون آسیب‌زاست و از طرف دیگر اعتیادآور است. به طور مثال فردی که در مسابقات شرکت می‌کند و مقامی می‌آورد یا رکوردی می‌زند، خوشحال می‌شود و دوباره گرایش به رکوردزنی و رکوردشکنی پیدا می‌کند و در مسابقات شرکت می‌کند. من با این که خودم یک ورزشکار خیلی قدرتمندم، چند روز پیش که داشتند گوسفندی قربانی می‌کردند، نتوانستم نگاهش کنم. یعنی آن قدر دل‌نازکم. مطمئن باشید همیشه آدم‌هایی که قوی هستند هم بیشتر متواضع و هم بیشتر دل‌نازک‌اند. بهتر بگویم ذهن، فکر و دل با چشم آدم کاملا متفاوت است.»