بعد از مدت‌ها درهاي حسينيه ارشاد باز شد

در همين حال درباره مراسم ديروز، علیرضا خامسیان در روزنامه اعتماد نوشت: روزگذشته حسينيه ارشاد حال و هواي ديگري داشت. دير زماني بود كه درهاي سالن اجتماعات حسينيه به روي مشتاقانش باز نشده بود. آن هم از عوارض حوادث انتخابات 88 بود كه مراسم‌هاي سالگرد آيت‌الله سيد محمود طالقاني و مهندس مهدي بازرگان و حتي مراسم شب‌هاي احيا برگزار نشد و ناصر ميناچي بي‌آنكه بخواهد هياهو كند با سعه صدر با اين‌گونه تنگ‌نظري‌ها برخورد كرد و درب حسينيه را با وجود دلخوري‌هاي حاميان نوانديشي ديني بسته نگه داشت.

اما روز گذشته ناصر ميناچي خود ميزبان نبود تا ببيند ميراث‌اش را به نيكي ياران شريعتي و دوستدارانش پاس نگه داشتند و بعد از مدت‌ها حسينيه ارشاد مملو از جميعتش شد كه براي نكوداشت مردي از تبار شريعتي گردهم آمدند. ناصر ميناچي كه به گفته خودش «از صبح تا 10 شب به حسينيه ارشاد مي‌آمد تا در خدمت خدا و امام حسين باشد»

ديروز اما صوت و تصويرش در سالن اجتماعات حسينيه طنين‌انداز شد كه از سروش و شريعتي مي‌گفت. او آنچنان حسينيه ارشاد را دوست داشت كه در تمامي سخنان به جاي مانده از او گريزي هم به آن مي‌زد. حتي اگر بحث وزارت بود و پيش‌نويس قانون اساسي، باز هم ميان سخنانش گريزي به حسينيه‌يي مي‌زد كه در روز گذشته مراسم يادبودش برگزار شد. اما نامه «صفا ميناچي» به پدرش كه در مراسم يادبود او خوانده شد و آنجا كه از پيوند ناگسستني‌اش با شريعتي سخن گفت و گفت كه بدخواهان نتوانستند اين پيوند را از هم گسسته كنند، حال و روز حاميان نوانديشي ديني و دوستدارانش را دگرگون كرد و احسان شريعتي كه از عدم خاكسپاري يار و همراه پدرش در حسينيه ارشاد گلايه‌هاي تندي مطرح كرده بود هم از اين نامه سوزناك «صفا» متاثر شد.

مراسم يادبود ناصر ميناچي بهانه‌يي شد تا بار ديگر همراهانش همچون حبيب‌الله پيمان، هاشم صباغيان، لطف‌الله ميثمي، محمد بسته‌نگار، غلامعباس توسلي و احسان شريعتي زير سقف گنبد فيروزه‌يي گردهم آيند و ياد و خاطره او را زنده نگه دارند. اما آنچه روز گذشته در نگاه دوستداران ميناچي به وضوح قابل مشاهد بود فرجام ميراث ماندگار او يعني حسينيه ارشاد است. آيا حسينيه ارشاد بعد از ميناچي باز هم محفلي براي پاسداشت انديشه شريعتي، بازرگان و طالقاني خواهد بود؟ سوالي كه براي پاسخ آن بايد در انتظار روزها و ماه‌هاي آينده بود.