12 سال حصر بخاطر اعتراض انتخاباتی!

گروه سیاسی: 25 بهمن 1389 آغاز حصر خانگی میرحسین موسوی، زهرا رهنورد و مهدی کروبی است. حصری که پس از اعتراضات فراگیر موسوم به جنبش سبز پس از انتخابات چالش‌برانگیز 1388 وارد 12 سالگی می‌شود و ظاهرا سران حاکمیت هیچ بنایی هم بر اتمام آن ندارند!
احمد زیدآبادی در یادداشتی در این باره نوشت: از زمانی که کاندیداهای معترض به نتیجۀ انتخابات سال 88 در حصر خانگی گرفتار شده‌اند، سه رئیس جمهور در ایران رفته و آمده اما جز پاره‌ای تسهیلات، تغییر تعیین کننده‌ای در وضعیت محصوران پدید نیامده است. مشخص نیست تصمیم‌گیران کشور، حل این معضل را به چه زمانی موکول کرده‌اند. آنها ظاهراً متخصص از دست دادن زمانند! شیمون پرز از رهبران حزب کارگر اسرائیل روزی گفته بود؛ جریان‌های سیاسی مختلف نهایتاً همه به یک نتیجه می‌رسند، اما آنچه آنها را از یکدیگر متفاوت می‌کند، موضوع "زمان‌بندی" است. بنابراین، اهمیت یک جریان سیاسی به زمان‌بندی کارها و مواضع آن است.
برای نمونه، حق رأی زنان را امروزه عموم نحله‌های فکری و نیروهای سیاسی در ایران پذیرفته‌اند، اما اینکه در کدام مقطع زمانی به این حق اعتراف کرده‌اند، اساسِ تفاوت آنهاست. به همین دلیل، جریان سیاسی موفق آن است که کار درست را در زمان درست انجام دهد. در کشور ما البته چنین توقعی از اهل قدرت و سیاست، نوعی خیال‌پردازی است!
با این همه، انتظارِ تصحیح کار نادرست در زمان درست هم توقعِ خارق‌العاده‌ای است؟ از ابتدای انقلاب تا کنون کارهای نادرست بسیاری از قبیل ممنوعیتِ نوار کاست، دستگاه ویدئو، دیش ماهواره....در مقطعی اصلاح شده است اما در همۀ موارد، بسیار دیر هنگام یعنی زمانی که از یک طرف اعمال محدودیت‌ها خشم ناشی از آن را در سطح جامعه متراکم کرده و از طرف دیگر، اعمال آن محدودیت، به امری بسیار پرهزینه و حتی غیرممکن تبدیل شده است. از این رو، لغو غیررسمی ممنوعیت در این زمینه‌ها، مایۀ رضایت جامعه نشده است.
این درست مانند رفتار باغبانی است که مردم را با قهر و غیظ از چیدن میوه‌های رسیدۀ باغِ مشاع روستا باز می‌دارد اما همین‌که میوه‌ها پوسید و تلف شد، دیگران را به چیدن آنها فرا می‌خواند و انتظار قدردانی هم دارد! بارها تأکید شده است که حرکت از پشتِ سرِ تحولات، به معنای از دست دادنِ همیشگیِ ابتکارعمل و نهایتاً تصمیم‌گیری از روی اجبار و اکراه و اضطرار است.
این وضع، جامعه را در وضعیت نارضایتیِ دائم نگه می‌دارد و امیدی به آینده در آنان برنمی‌انگیزد. به نظر من، زمان درستِ تصحیح اقدام نادرست حصر از دست رفته است و اکنون فقط باید هشدار داد که تداوم این وضع خسران آن را بیشتر و گسترده‌تر می‌کند. مسئولان کنونی قوا در موقعیت جدیدشان تا این لحظه در بارۀ حصر شیخ مهدی کروبی و مهندس میرحسین موسوی و دکتر زهرا رهنورد اعلام موضع نکرده‌اند. خوب است در این باره سکوت خود را بشکنند و بگویند، توجیه ادامۀ این حصر طولانی چیست و سرانجام می‌خواهند با این ماجرا چه کنند. اگر مطالبه‌ای در این اندازه را هم زیاده می‌دانند پس خوشا به حال این مملکت و آینده‌اش!