جلوه‌ای از‌دیكتاتوری پوتین در یك نشست حكومتی

به گزارش روزنامه گاردین در تحلیلی درباره تحولات اخیر مربوط به تصمیم جنجالی اخیر ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه برای به رسمیت شناختن استقلال دو جمهوری جدایی طلب شرق اوکراین نوشت:
«احتمالا طرح دوگانه پوتین که بلافاصله با امضای توافقنامه‌ای بر سر به رسمیت شناختن دو دولت نایب در شرق اوکراین به عنوان موجودیت‌های مستقل توسط مسکو همراه شد، به عنوان یکی از نقاط عطف عمده عمر ۲۲ ساله و همچنان ادامه‌دار حاکمیت او در تاریخ ثبت خواهد شد.
در اینجا او سیاستمداری نبود که بخواهد تیمش را برای بحث و گفتگو دعوت کرده باشد، بلکه یک رهبر عالی بود که عوامل خود را گرد هم آورد و به تضمین مسئولیت جمعی برای تصمیمی که حداقل ساختار امنیتی در اروپا را تغییر می‌دهد و ممکن است به جنگی وحشتناک با قابلیت از پا در آوردن اوکراین تبدیل شود، پرداخت.
پوتین در عین حال در سخنرانی خود هم خشمگین و هم پرشور ظاهر شد و تقریبا با اطمینان می‌توان گفت که خودش آن را نوشته است.
پوتین اخیرا در اقدامی که نشانه‌ای نمادین از انزوای فزاینده‌اش و عدم وجود همتایی برای پاسخ دادن به حرفهایش و یا به بحث کشیدن ایده‌هایش است، به دیدار با سیاستمداران از جمله وزرای دولت خودش در پشت میزهایی متظاهر و بزرگ، ظاهرا به عنوان یک اقدام احتیاطی برای مقابله با کووید، پرداخته است.
با این حال او در نشست با اعظای شورای امنیت روسیه در روز دوشنبه، در حالی که استفاده‌اش از یک میز طولانی برای همه مناسب به نظر می‌رسید، خودش به تنهایی در پشت یک میز نشست و زیر دستان خود را از فاصله‌ای به طرزی مضحک دور نظاره کرد، در حالی که آنها روی صندلی‌هایشان دست و پای خود را گم کرده و منتظر نوبتشان برای مواجهه با پرسش‌های رئیسشان بودند.
پوتین از پشت میزش در حالی که مرتبا لبخندی مغرورانه میزد، تک به تک به صحبت‌های اعضای شورای امنیت دولتش گوش می‌داد. این نهاد شامل معدود افراد مورد اعتماد پوتین است اما حتی برخی از آنها به نظر ‌رسید که از این وضعیت وحشت زده شده‌اند و از عدم تمرکزشان در صحبت کردن عصبی بودند.
سرگئی ناریشکین، رئیس جنگ‌طلب سرویس جاسوسی روسیه، که از بابت طرح اظهارات تهاجمی ضدغرب شهرت دارد، در مواجهه با پرسش پوتین در مورد حمایت یا عدم حمایت از تصمیمش در وضعیتی معذب دچار لکنت زبان شد.
پوتین دو بار با عتاب به او گفت: "مستقیم صحبت کن!"
در نهایت، ناریشکین زمانی که توانست بر حرفش تمکرکز کند گفت که از "تبدیل شدن جمهوری‌های خلق دونتسک و لوهانسک به بخشی از خاک روسی" حمایت می‌کند. پوتین به او گفت که چنین چیزی موضوع بحث نیست و موضوع تنها بررسی به رسمیت شناختن استقلال آنها است.
برخی معتقد بودند که این ممکن است یک رویارویی به دقت برنامه ریزی شده باشد تا پوتین به غرب نشان دهد چه گزینه‌های دیگری ممکن است در دسترس باشد، اما طرز حرف زدن دست پاچه ناریشکین چیز دیگری را نشان می‌داد.
به سختی می‌توان گفت که آیا پوتین از ماه‌ها پیش برای برنامه‌اش برای اوکراین تصمیم گرفته بود یا اینکه او بدون بررسی قبلی برنامه‌ای را تعیین کرده است اما مطمئناً واضح بود که تصمیمش برای به رسمیت شناختن استقلال این مناطق قبل از این نشست عجیب و غریب و صحنه پردازی شده اتخاذ شده است.
تبادل نظر بسیار اندکی صورت گرفت و  تصاویر نمای نزدیک از ساعت مچی‌های برخی از شرکت کننده‌ها حاکی از آن بود که این پخش "زنده" در حقیقت چند ساعت قبل از زمان پخش فیلمبرداری شده و این ایده که همه چیز خود انگیخته و فوری بوده با این واقعیت هر چه بیشتر تضعیف شد.
این جلوی این که پوتین به طور خاص بر این رویداد به عنوان یک تبادل نظر صادقانه تأکید کند را نگرفت.
او بیان داشت: هر یک از شما می‌دانید، و من هم به طور ‌ویژه می‌خواهم بر آن تأکید کنم...من قبلاً در مورد هیچ‌یک از این مسائل با شما بحث نکردم. من قبلا نظر شما را نپرسیدم. و این به صورت خودجوش اتفاق می‌افتد، زیرا می‌خواستم نظرات شما را بدون هیچ آمادگی اولیه بشنوم.
 حضور یافتن پوتین تنها چند ساعت بعد از این رویداد در یک سخنرانی طولانی، از پیش آماده شده و جامع، این ادعا که همه این فرآیند تصمیم‌گیری همزمان صورت گرفته را غیرقابل قبول‌تر کرد.
تصمیم پوتین برای به رسمیت شناختن استقلال این مناطق به برخی از سؤالات پاسخ می‌دهد، اما برخی دیگر نیز بدون پاسخ باقی می‌مانند. این احتمال وجود دارد که پوتین به سادگی این دو جمهوری را "همانطور که هستند" به رسمیت بشناسد. این امر، پس از طرح ماه‌ها سناریوهای آخرالزمانی، احتمالاً در محافل خصوصی از سوی اوکراین و غرب به عنوان یک نتیجه خوب پذیرفته خواهد شد.
اما به نظر می‌رسد که پوتین خیلی بیشتر از این که به سادگی از شرق اوکراین لقمه‌ای بیرون بکشد و مسئولیت رسمی مناطقی که از قبل تحت کنترلش داشت را تقبل کند، در ذهنش برنامه دارد.
سخنان پایانی پوتین، مبنی بر اینکه اگر کی‌یف خشونت را متوقف نکند، مسئولیت "خونریزی متعاقب" را بر عهده خواهد داشت به شدت شوم بود. کاملاً ساده این مانند یک اعلان جنگ به نظر می‌رسید.»