اطمینان خاطر هاشمی از رفع حصرها

به گزارش امید، در بخشی از حاشیه نگاری خبرنگار سایت شخصی هاشمی رفسنجانی از این دیدار آمده است: «....دانشجویان در ادامه یکی یکی می آیند و حرف می زنند. سوالات زیادی با خود آورده ‏اند. مثل همیشه پرشور و حرارت. از مسأله حصرها. از فضای امنیتی دانشگاهها. از تکصدایی صداوسیما و نمازجمعه‏ ها. از فراجناحی نبودن شورای نگهبان، از نگرانی ها درباره انتخابات آینده و ....

به چهره دانشجویان سوال کننده که نگاه مي‌کنم، حس خوبی می ‏بینم. احساس خوشایند آزادی در طرح سوال. عادت دیرین آقای هاشمی سلب آزادی در سوال نیست. شاید برخی سوالات را بنا به دلایلی پاسخ کافی ندهد. امّا هرگز اجازه نفی سوال را نمی ‏دهد. آزاداندیشی با شعار حاصل نمی‏ شود. چراکه نه تفکّر قابل محاکمه است و نه سلب آزادی نماد پایداری در حفظ اسلام می ‏شود. شاید از همین نقطه باشد که حساب برخی روحانیت از اسلام جدا می ‏شود. از امام جدا می ‏شود. از انقلاب جدا می شود. از هاشمی جدا می شود. از مردم جدا مي‌شود.

درددلهای دانشجویان که تمام می ‏شود، آقای هاشمی پشت تریبون می ‏رود. به رسم ماههای اخیر نمی ‏نشیند. ایستاده حرف مي‌زند. این ایستادگی خودش تبدیل به یک نماد معنادار شده. شروع سخن آقای هاشمی با تشکر است. بعد هم با دو جمله بسیار معنادار ادامه می دهد. ابتدا مي‌گوید خوشحالم که شما را با همان روحیه پرشور قبل از انتخابات مي‌بینم. سپس مي‌گوید حرفهای شما حرف دل من هم است و باید این راه را ادامه دهیم.

با شنیدن این جمله دانشجویان ، سالن را روی سرشان مي‌گذارند، همهمه عجیب دانشجویان که تمام می ‏شود. آقای هاشمی مي‌گوید: منظور ادامه کار شما و به ثمر نشاندن آن است. شعری هم چاشنی جمله آخر مي‌کند که: از این سموم که بر طرف این بوستان بگذشت، عجب که مانده گلی یا که بوی نسترنی! هاشمی در ادامه در تائید درددلهای دانشجویان مي‌گوید، شما از فضای دانشگاهها گفتید ولی واقعاً کجا از آفت افراطی‏ گری 8 سال گذشته در امان ماند؟

مگر حوزه ‏های علمیه آسیب ندید و تکصدایی بر آن حاکم نشد؟ مگر وضع کتاب و تولیدات هنری در این سالها غیر از این بود؟ مگر متعصبین افراطی‏ در این سالها نمی‏ خواستند فقط صدای خود را در همه عرصه‏ ها غالب کنند؟. ولی چرا نتوانستند؟ چرا که قرآن مانع آنها شد. اعتدال علوی مانع آنها شد. تعقّل و آگاهی مردمی مانع آنها شد. البته درست است که مردم در انتخابات 92 مسیر افراطی‏ ها را سد کردند ولی این تازه آغاز کار است و همه باید ضمن شکرگزاری این نعمت الهی، مراقب نهال نوپای «تدبیر و امید» باشیم و با صبر و هوشیاری و اعتدال روزافزون، دولت را یاری کنیم تا کار را به جای درستی برساند.
این حرفها که به پایان می رسد، با اصرار دانشجویان بر موضوع مسأله حصر، آقای هاشمی نکته بسیار مهمی را یادآوری مي‌کند. هم خاطره است هم درس و هم عبرت و هم پاسخ. آقای هاشمی مي‌گوید زمان مبارزه، آرزو مي‌کردیم تبعید شویم تا زندان نرویم. سختی تبعید اصلاً مشابه زخم زندان نبود. آن موقع‏ها ما نگران نامداران در حصر خود نبودیم. بیشتر نگران زندانی های بی ‏نام و نشان‏ خود بودیم. "الکنایه ابلغ من التصریح".آقای هاشمی با این سخنانش هم به نرمی و اعتدال پاسخ دانشجویان را داد. هم توصیه به صبر کرد و هم اطمینان خاطر از رفع حصر داد.