اقباله هیئتی
این روزها و در آستانه روز جهانی كارگر، اعتراضات معیشتی كارگران در گوشه و كنار كشور با افزایش محسوسی همراه بوده است و اعتصاب كارگران پتروشیمی بوشهر كه چند روز است تصاویر و اخبارش، فضای مجازی را پر كرده است، پس از اعتراضات متوالی و گسترده معلمان و بازنشستگان مورد توجه قرار گرفته است.
به راحتی میتوان حدس زد كه در این شرایط اقتصادی، مهمترین عامل این اعتراضات و اعتصابات وضعیت بد معیشتی مردم است. وضعیتی كه كارگران را وادار می كند با اعتصاب و اعتراش شاید بتوانند گوشهای از ظلمی كه به دلیل دریافت نكردن حق و حقوقی متناسب با كار و شرایط زندگی دریافت كنند را مسئولان و قانون گذاران و تصمیمسازان كشور مشاهده كنند.
این اعتراضات كه از سال گذشته و با تجمعات گسترده معلمان و بازنشستگان در كشورآغاز شد، حالا به كارگران پتروشیمیها و سایر كارخانجات دولتی و نیمه دولتی رسیده است واین نشان از بیتوجهی به این حجم از اعتراضات دارد. نگاهی به زندگی و معیشت کارگران در دهههای گذشته نشان میدهد که در رابطه با وضعیت زندگی و آنان بهبودی چندانی حاصل نشده است؛ با سرکوب مزدی و فقیرنگه داشتن کارگران، آنها را به زیر خط فقر سوق دادهاند و یک به یک امتیازات آنها را سلب کردهاند و میتوان گفت «حق بر معیشت شایسته» كارگران سالهاست كه از دست رفته است.
كارگران سالهاست اعلام می كنند امنیت شغلی، تامین معیشت و حق تشکلیابی سه مطالبه اصلی جامعه کارگری است و این در واقع كف حقوق كارگران در هر گوشهای از دنیاست.
این روزها و با این شرایط اقتصادی، كه هزینه تهیه مسکن بیش از نیمی از درآمد کارگر را به خود اختصاص میدهد تمامی پسانداز کارگران که حاصل زدن از سفره خانواده است، صرف تامین ودیعه مسکن میشود و یکی از اصلیترین مشکلات کارگران در كشور تهیه «مسکن» است. همین نشان میدهد دولت به عنوان ناظر اصلی در این قضیه میتواند چه نقش پررنگی را در حل مشكلات كارگران داشته باشد، نقشی كه به نظر میرسد سالهاست به دست فراموشی سپرده شده است.