ورود زنان به استادیوم و کاسه‌های داغ‌تر از آش

گروه ورزشی: ورود زنان به استادیوم عموما با چهار نوع واکنش مواجه است: اول آنهایی که از بیخ و بن مخالفند و کوتاه هم نمی‌آیند. این دسته برای تماشای بازی فوتبال توسط زنان از نزدیک حرمت شرعی قائلند. گروه دوم کسانی هستند که علاقه‌مند نیستند زنان بروند ورزشگاه اما مشکلی هم ندارند مثل خیلی از مقامات مسوول. اینها بنا بر اقتضائات سیاسی اجتماعی کشور تصمیمات متفاوتی می‌گیرند. اگر زورشان برسد و سود سیاسی داشته باشد زنان را راه می‌دهند و اگر زورشان نرسد یا منفعتی پشتش نباشد سکوت می‌کنند.
دسته سوم کسانی هستند که اصلا بحث در این زمینه را بی‌جا می‌دانند. اینها کسانی هستند که می‌گویند همان‌طور که زنان در همه عرصه‌های اجتماعی کشور حضور دارند بنا بر حق طبیعی‌شان باید بتوانند آزادانه وارد استادیوم هم بشوند. این دسته هرگونه پیش‌فرض یا پیش‌شرطی را مردود می‌دانند و تمام توضیحات و تبصره‌ها و ابهام‌ها را در دسته نگاه‌های جنسیت‌زده طبقه‌بندی می‌کنند.

در مقابل این گروه، گروه چهارمی هستند که موافق ورود زنان به استادیوم هستند اما ملاحظاتی دارند. اکثر این دسته که مقام مسوول هم نیستند و جزو مردان به حساب می‌آیند دل‌نگرانی‌هایی برای خودشان تعریف کرده‌اند و بر‌اساس آن در مورد اصل موضوع اظهارنظر می‌کنند. مثلا از وجود فضای امن در ورزشگاه‌ها می‌گویند و حفظ حریم. از اولویت‌های زنان می‌گویند. این دسته از آدم‌ها که معمولا نگاهی دلسوزانه هم دارند، دقیقا همان دسته‌ای هستند که گل به خودی می‌زنند. 

روز جمعه و در بازی پرسپولیس و فولاد هواداران برای نخستین‌بار در فصل جاری و در یکی از معدود دفعات از زمان همه‌گیری کرونا در ورزشگاه آزادی حاضر شدند و جنجال آفریدند. در این مسابقه برخی بازیکنان فولاد و اعضای کادرفنی این تیم مورد اهانت هواداران پرسپولیس قرار گرفتند. دست به دست شدن ویدیوی این اتفاق در شبکه‌های اجتماعی و درحالی که بحث ورود زنان به استادیوم داغ است، حسابی بحث‌برانگیز شد.

مخالفان ورود زنان به استادیوم نوشتند آیا درست است که بانوان وارد چنین فضایی شوند؟ همزمان همان دسته چهارم که با ملاحظاتی موافق باز شدن در ورزشگاه‌ها به روی همه مردم هستند هم همین مساله را مطرح کردند و از تماشاگران پرسیدند با این وضعیت می‌خواهید خواهر و مادرتان به استادیوم بیایند؟ بعد عکسی از یک پدر که گوش‌های فرزندش را در میانه جمعیت گرفته وایرال کردند که نگاه کنید وضعیت استادیوم‌های ما را! 
اینکه بعد از گذشت سال‌ها از مطالبه به‌حق زنان هنوز باید بدیهیات توضیح داده شود دردناک است، آن‌هم به کسانی که نه در جایگاه قدرت هستند که قرار باشد تصمیم بگیرند نه دقیقا در جبهه مخالف حضور دارند که آدم تکلیف‌شان را بداند. 

یک‌بار برای همیشه باید مشخص شود وقتی از حق طبیعی زنان حرف می‌زنیم منظور چیست. به ساده‌ترین شکل ممکن این یعنی خود زنان هستند که تصمیم می‌گیرند بروند در جایی که فحش می‌شنوند یا نروند. خودشان هستند که تصمیم می‌گیرند حتی بخشی از این مساله باشند یا نباشند. هرگونه نگاه قیم‌مآبانه ولو با دلسوزی، ناشی از یک نگاه جنسیت‌زده است که تصور می‌کند خیر و صلاح زنان را بهتر از خودشان می‌داند.

.  واقعا عجیب است که در سال ۱۴۰۱ هنوز عده‌ای هستند که قبول نکرده‌اند زنان خودشان باید تصمیم بگیرند کجا بروند و کجا بیایند. فحش بشنوند یا فحش نشنوند. نه زنان که هر انسانی از این حقوق طبیعی بهره‌مند است. این دسته از افراد جوری برخورد می‌کنند که انگار فحش شنیدن یک مرد مشکل خاصی ندارد. در حالی که اگر بد است برای همه بد است. اگر شنیدنش برای عده‌ای بلااشکال است برای همه بلااشکال است. اما گویا برخی علاقه دارند آدم‌ها را به دو دسته تقسیم کنند؛ دسته اول کسانی که حق دارند فحش بشنوند و دسته دوم کسانی که حق ندارند. 

اتفاقا این دسته از آدم‌ها دستاویزهای خوبی برای مخالفان جدی ورود زنان به استادیوم به حساب می‌آیند. مخالفان با ارجاع به همین آدم‌ها و محتواهایی که تولید می‌کنند فضا را به سمتی می‌برند که ببینید! حتی کسانی که موافق ورود زنان به ورزشگاه هستند هم با چنین شرایطی کنار نمی‌آیند. بعد دوباره دست می‌گذارند روی امنیت ورزشگاه و سالم‌سازی فضای استادیوم‌ها و مسائلی از این دست. بعد در شرایطی که گذاشتن چهار تا گیت جلوی در ورزشگاه دو سال زمان می‌برد، امر انتزاعی و بی‌تعریفی مثل «سالم‌سازی فضای استادیوم» حکم یک نخودسیاه را پیدا می‌کند که باید تا ابد دنبالش گشت.

همین روز گذشته احمد وحیدی وزیر کشور درخصوص ورود زنان به استادیوم گفت: «هر جایی که بتوانیم ورزشگاه را برای حضور بانوان آماده کنیم، این موضوع مانعی ندارد اما شرط آن این است که ورزشگاه‌ها آماده باشند.» وی ادامه داد: «طبیعتا تا این آمادگی‌ها به وجود بیاید، زمان می‌برد.»

کاش دوستان دلسوز ولی جنسیت‌زده موافق حضور زنان در استادیوم متوجه باشند اظهارات وزیر کشور نتیجه منطقی درج کپشن «در چنین شرایطی می‌خواهید زنان وارد ورزشگاه شوند» زیر ویدیوی فحاشی تماشاچیان در استادیوم است. همین‌جاست که وزیر کشور و سایر مقامات از آماده‌سازی حرف می‌زنند، اما این چه آماده‌سازی است که هرگز شروع نشده و هیچ‌وقت هم قرار نیست تمام شود؟ دست‌کم شش سال است که به صورت جدی از آماده‌سازی زیرساخت‌ها برای حضور زنان در استادیوم و ایمن‌سازی فضای ورزشگاه و سالم‌سازی سکوها گفته شده. وقتی در این ۶ سال پیشرفتی اتفاق نیفتاده و چیزی مهیا نشده به این معناست که اینها همه بهانه است. 
امنیت در ورزشگاه باید برای همه مردم باشد نه فقط برای زنان. اگر عده‌ای احساس می‌کنند در استادیوم امنیت نیست یعنی مردان هم نباید وارد ورزشگاه شوند. اگر قرار به سالم‌سازی فضای سکوهاست، بعد از تعریف مشخص این مساله، استادیوم باید برای همه سالم‌سازی شود و اگر هنوز سالم نیست برای همه ناسالم است.

اگر امروز مردان می‌توانند وارد ورزشگاه شوند یعنی مشکلی وجود ندارد پس زنان هم این حق را دارند که وارد شوند. آن وقت خودشان هستند که تصمیم می‌گیرند از حق‌شان استفاده کنند یا نه. خودشان هستند که تصمیم می‌گیرند امروز فضای استادیوم برای آنها خوب نیست و نمی‌روند یا احساس می‌کنند مشکلی نیست و برای تشویق تیم محبوب‌شان مثل هر انسان دیگری روی سکوهای ورزشگاه می‌نشینند. کاسه‌های داغ‌تر از آش باید این حقیقت ساده را درک کنند.