تاریخ انتشار : ۱۴۰۱/۰۶/۲۰ ساعت ۱۲:۴۸
کد مطلب : ۳۵۷۶۶۹
سینمای کوتاه تریبونی برای تبلیغ خود ندارد
گروه فرهنگی: کارگردان سینمای کوتاه که با فیلم «جان داد» در سی و هشتمین جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور داشت، معتقد است: سینمای کوتاه علیرغم اینکه در سال‌های اخیر مخاطبان جدی‌تری پیدا کرده است، نیازمند تریبونی برای تبلیغ خود و حمایت صداوسیما است.
به گزارش ایلنا، سهیلا پورمحمدی (کارگردان سینمای کوتاه) درباره فقدان تنوع ژانر در فیلم‌های کوتاه و شباهت تولیدات سال‌های اخیر در این حوزه گفت: یکی از دلایلی که باعث این اتفاق شده است، این است که ما اساسا در حوزه ژانر، سال‌هاست که کار نکرده‌ایم. برای رفع هر مسئله‌ای در سینما، نیاز است از سال‌ها قبل‌تر در حوزه آموزش آن کار کرده باشیم. از زمانی سینمای ما پس از انقلاب شکل گرفت، جریان غالب سینمای اجتماعی بوده است و ما به مقوله ژانر کمتر پرداخته‌ایم.
وی ادامه داد: هم در حوزه سیاست‌گذاری و هم در زمینه اختصاص بودجه و آموزش، نیازمند توجه ویژه‌تر به مقوله ژانر هستیم. درباره مسئله ژانر به خصوص در حوزه فیلم کوتاه همواره با معضل بودجه مواجه بوده‌ایم. مثلاً تولید اثر در ژانر وحشت و یا فانتزی، همواره نیاز به بودجه‌ای داشته است که در سینمای کوتاه چنین بودجه‌ای موجود نبوده است. اینکه اکثر دوستان به سمت فیلم‌های اجتماعی می‌روند، یکی از دلایلش نبود آموزش بوده و دلیل دیگرش نبود بودجه. سفارش‌دهنده‌هایی هم که تأمین بودجه را در این سال‌ها برعهده داشته‌اند، هرگز از فیلمسازان درخواست تولید در حوزه ژانر را نداشته‌اند.
این فیلمساز با اشاره به تأکید جشنواره فیلم کوتاه تهران بر توجه ویژه‌تر به مقوله ژانر در دوره سی و نهم خود تأکید کرد: این حرکت مثبتی است، به خصوص که نگاه دوستان این است که از دل جریان فیلم کوتاه، فیلمسازان سینمای بلند تربیت می‌شوند و در این جریان فیلمسازان می‌توانند حوزه تخصصی خود را پیدا کنند. این جریان حتما بر سینمای بلند هم تأثیر خود را خواهد گذاشت. در سال‌های اخیر فیلمسازانی داشته‌ایم که از سینمای کوتاه به سینمای بلند رفته‌اند اما همان سینمای اجتماعی را دنبال کرده‌اند، اگر تنوع ژانر را در سینمای کوتاه داشته باشیم، تأثیر آن بر سینمای بلند را هم در سال‌های آینده خواهیم دید.
کارگردان فیلم کوتاه «جان‌داد» درباره تفاوت کار در خارج از پایتخت با فیلمسازی در تهران هم گفت: از آنجایی که سینما در تهران متمرکز است، فیلمسازی خارج از تهران اساسا سخت‌تر است. هم به دلیل منابع مالی‌ای که به نسبت پایتخت، در دیگر نقاط وجود ندارد و هم به دلیل نبود عوامل حرفه‌ای، کارها باید به صورت گروهی‌تر پیش برود و این اتفاق کار را سخت‌تر می‌کند. اگر قرار باشد فیلم در طبیعت کار شود، غیرقابل دسترس بودن برخی لوکیشن‌ها کار را سخت‌تر می‌کند.
وی افزود: فیلمسازی خارج از پایتخت، هم چالش‌های خود را دارد و هم فرصت‌هایی را با خود به همراه می‌آورد. فیلمساز در این شرایط بهتر می‌تواند به کشف و شهود دنیای شخصی خود برسد و دربند برخی کلیشه‌ها نباشد. شاید سختی‌های فیلمسازی در این شرایط بیشتر باشد اما حتما فرصت‌هایی را هم ایجاد می کند. لااقل درباره من اینگونه بوده است.
پورمحمدی درباره این گزاره که سینمای کوتاه مخاطبان خاص خود را دارد، هم گفت: به نسبت سال‌های قبل‌تر، سینمای کوتاه مخاطبان جدی‌تری پیدا کرده است و از محافل کوچک، به سمت محافل بزرگ‌تر اکران سوق پیدا کرده است اما عمر فیلم کوتاه اساسا در دنیا هم زیاد نیست و طبیعتا در ایران هم کمتر است. یکی از مسائلی که باعث شده است فیلم کوتاه تا به امروز مخاطبان چندانی نداشته باشد این است که مدیران فرهنگی و هنری کشور هیچگاه شرایط و بستری برای این ارتباط ایجاد نکرده‌اند. مخاطب این فرصت را نداشته تا سلیقه خود را در این حوزه پیدا کند و یا به سمت تماشای فیلم کوتاه ترغیب شود.
این کارگردان فیلم کوتاه درباره عدم همراهی تلویزیون در زمینه پخش فیلم‌کوتاه هم گفت: مدیران صداوسیما هم در این سال‌ها برای سینمای کوتاه اقدام حمایتی نکرده‌اند. فیلم کوتاه اساسا هیچگاه تریبون جدی برای تبلیغ و شناساندن خود به مخاطبانش نداشته است. تلویزیون حتما می‌تواند در این زمینه تأثیرگذار باشد تا مخاطب بیشتر با فیلم کوتاه آشنا شود و دامنه مخاطبانش محدود به مخاطبان خاص باقی نماند.
به گزارش ایلنا، سهیلا پورمحمدی (کارگردان سینمای کوتاه) درباره فقدان تنوع ژانر در فیلم‌های کوتاه و شباهت تولیدات سال‌های اخیر در این حوزه گفت: یکی از دلایلی که باعث این اتفاق شده است، این است که ما اساسا در حوزه ژانر، سال‌هاست که کار نکرده‌ایم. برای رفع هر مسئله‌ای در سینما، نیاز است از سال‌ها قبل‌تر در حوزه آموزش آن کار کرده باشیم. از زمانی سینمای ما پس از انقلاب شکل گرفت، جریان غالب سینمای اجتماعی بوده است و ما به مقوله ژانر کمتر پرداخته‌ایم.
وی ادامه داد: هم در حوزه سیاست‌گذاری و هم در زمینه اختصاص بودجه و آموزش، نیازمند توجه ویژه‌تر به مقوله ژانر هستیم. درباره مسئله ژانر به خصوص در حوزه فیلم کوتاه همواره با معضل بودجه مواجه بوده‌ایم. مثلاً تولید اثر در ژانر وحشت و یا فانتزی، همواره نیاز به بودجه‌ای داشته است که در سینمای کوتاه چنین بودجه‌ای موجود نبوده است. اینکه اکثر دوستان به سمت فیلم‌های اجتماعی می‌روند، یکی از دلایلش نبود آموزش بوده و دلیل دیگرش نبود بودجه. سفارش‌دهنده‌هایی هم که تأمین بودجه را در این سال‌ها برعهده داشته‌اند، هرگز از فیلمسازان درخواست تولید در حوزه ژانر را نداشته‌اند.
این فیلمساز با اشاره به تأکید جشنواره فیلم کوتاه تهران بر توجه ویژه‌تر به مقوله ژانر در دوره سی و نهم خود تأکید کرد: این حرکت مثبتی است، به خصوص که نگاه دوستان این است که از دل جریان فیلم کوتاه، فیلمسازان سینمای بلند تربیت می‌شوند و در این جریان فیلمسازان می‌توانند حوزه تخصصی خود را پیدا کنند. این جریان حتما بر سینمای بلند هم تأثیر خود را خواهد گذاشت. در سال‌های اخیر فیلمسازانی داشته‌ایم که از سینمای کوتاه به سینمای بلند رفته‌اند اما همان سینمای اجتماعی را دنبال کرده‌اند، اگر تنوع ژانر را در سینمای کوتاه داشته باشیم، تأثیر آن بر سینمای بلند را هم در سال‌های آینده خواهیم دید.
کارگردان فیلم کوتاه «جان‌داد» درباره تفاوت کار در خارج از پایتخت با فیلمسازی در تهران هم گفت: از آنجایی که سینما در تهران متمرکز است، فیلمسازی خارج از تهران اساسا سخت‌تر است. هم به دلیل منابع مالی‌ای که به نسبت پایتخت، در دیگر نقاط وجود ندارد و هم به دلیل نبود عوامل حرفه‌ای، کارها باید به صورت گروهی‌تر پیش برود و این اتفاق کار را سخت‌تر می‌کند. اگر قرار باشد فیلم در طبیعت کار شود، غیرقابل دسترس بودن برخی لوکیشن‌ها کار را سخت‌تر می‌کند.
وی افزود: فیلمسازی خارج از پایتخت، هم چالش‌های خود را دارد و هم فرصت‌هایی را با خود به همراه می‌آورد. فیلمساز در این شرایط بهتر می‌تواند به کشف و شهود دنیای شخصی خود برسد و دربند برخی کلیشه‌ها نباشد. شاید سختی‌های فیلمسازی در این شرایط بیشتر باشد اما حتما فرصت‌هایی را هم ایجاد می کند. لااقل درباره من اینگونه بوده است.
پورمحمدی درباره این گزاره که سینمای کوتاه مخاطبان خاص خود را دارد، هم گفت: به نسبت سال‌های قبل‌تر، سینمای کوتاه مخاطبان جدی‌تری پیدا کرده است و از محافل کوچک، به سمت محافل بزرگ‌تر اکران سوق پیدا کرده است اما عمر فیلم کوتاه اساسا در دنیا هم زیاد نیست و طبیعتا در ایران هم کمتر است. یکی از مسائلی که باعث شده است فیلم کوتاه تا به امروز مخاطبان چندانی نداشته باشد این است که مدیران فرهنگی و هنری کشور هیچگاه شرایط و بستری برای این ارتباط ایجاد نکرده‌اند. مخاطب این فرصت را نداشته تا سلیقه خود را در این حوزه پیدا کند و یا به سمت تماشای فیلم کوتاه ترغیب شود.
این کارگردان فیلم کوتاه درباره عدم همراهی تلویزیون در زمینه پخش فیلم‌کوتاه هم گفت: مدیران صداوسیما هم در این سال‌ها برای سینمای کوتاه اقدام حمایتی نکرده‌اند. فیلم کوتاه اساسا هیچگاه تریبون جدی برای تبلیغ و شناساندن خود به مخاطبانش نداشته است. تلویزیون حتما می‌تواند در این زمینه تأثیرگذار باشد تا مخاطب بیشتر با فیلم کوتاه آشنا شود و دامنه مخاطبانش محدود به مخاطبان خاص باقی نماند.
پربينندهترين مطالب و خبرها
