پیش‌بینی خطر مرگ با کمک تلفن همراه

این پژوهش که توسط "دانشگاه ایلینوی در اربانا شمپین" (UIUC) هدایت می‌شود، با تجزیه و تحلیل ویژگی‌های حرکتی در جلسات پیاده‌روی ۱۰۳۶۸۳ شرکت‌کننده انجام شد.پژوهشگران دریافتند که سرعت راه رفتن افراد و زمان طی کردن یک مسافت خاص، پیش‌بینی‌کننده مرگ و میر طی پنج سال آینده است. افرادی که امکان مرگ و میر آنها کمتر بود، راه رفتن متوسط تا شدید و کم‌تحرکی کمتری داشتند.

پیش‌بینی این مدل، مبتنی بر شدت راه رفتن در دوره‌های کوتاه است که می‌تواند یک جانشین مؤثر برای شدت فعالیت طی روز باشد و به فرضیه پایه برای آزمایش‌های پیاده‌روی شباهت دارد.شتاب‌سنج‌های تعبیه‌شده در تلفن‌های همراه، جهت‌ آنها را تشخیص می‌دهند و می‌توانند حرکات کاربر را نیز ردیابی کنند. این روش که در چندین اپلیکیشن مانند "MoveSpring" و "MyFitnessPal" استفاده می‌شود، دانشمندان را به سوی این فرضیه سوق داد که حسگرها می‌توانند چیزی بیش از فعالیت بدنی را آشکار کنند و بفهمند که احتمال مرگ کاربر چقدر است.

داوطلبان، پرسش‌نامه‌هایی را در مورد وضعیت سلامت کنونی خود تکمیل کردند و سپس، حسگرها به آنها داده شد تا به مدت یک هفته هنگام راه رفتن از آنها استفاده کنند.پژوهشگران در بیانیه‌ای اعلام کردند: اگرچه پوشیدن حسگر مخصوص مچ دست، با نحوه حمل حسگرهای تلفن همراه هوشمند متفاوت است اما حسگرهای حرکتی هر دوی آنها می‌توانند برای استخراج اطلاعات در مورد شدت راه رفتن استفاده شوند. این یک نسخه زنده روزمره از یک آزمایش پیاده‌روی است.

این گروه پژوهشی توانستند مدل‌های پیش‌بینی خطر مرگ و میر را تنها با استفاده از شش دقیقه پیاده‌روی ثابت در روز با موفقیت تأیید کنند.مدل‌های پیش‌بینی‌کننده فقط از شدت راه رفتن برای شبیه‌سازی استفاده ‌کردند. پژوهشگران تأکید کردند: نتایج ما نشان می‌دهند که اندازه‌گیری با حسگرهای حرکتی می‌تواند با دقتی مشابه، به اندازه‌گیری‌های سرعت راه رفتن دست یابد. روش‌های مقیاس‌پذیر ما، یک مسیر عملی را به سوی بررسی خطر سلامتی ارائه می‌دهند.

پروفسور "بروس شاتز" (Bruce Schatz)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: من به مدت یک دهه از تلفن‌های ارزان‌قیمت در مدل‌های بالینی بررسی وضعیت سلامتی استفاده کردم. این مدل‌ها اکنون در بزرگترین گروه ملی، برای پیش‌بینی امید به زندگی آزمایش شده‌اند.
به گفته این گروه پژوهشی، اجرای زیرساخت‌های مربوط به مراقبت‌های بهداشتی می‌توانند از مزایای این دستگاه‌ها بهره‌مند شوند. داده‌های جمعیتی در مقیاس بزرگ می‌توانند خطرات سلامتی را بدون دخالت در زندگی روزمره مردم مشخص کنند.
شاتز ادامه داد: اگر حسگرها با دقت کافی و به طور گسترده در مدل‌های دیجیتال پیش‌بینی‌کننده سلامتی به کار گرفته شوند، راه‌حل‌های بالقوه‌ای را ارائه می‌دهند.
تنها دستگاه‌های کنونی از این دست، تلفن‌های همراه هوشمند با شتاب‌سنج‌های تعبیه‌شده در آنها هستند، اما حمل و استفاده از آنها هنگام فعالیت‌های عادی محدود می‌شود.
شاتز گفت: بنابراین، با دستگاه‌های پوشیدنی ۲۴ ساعته، اندازه‌گیری شدت راه رفتن امکان‌پذیر است اما اندازه‌گیری کل فعالیت امکان‌پذیر نیست. روش‌های مقیاس‌پذیر ما یک مسیر عملی را به سوی غربالگری ملی برای تشخیص خطر تهدیدکننده سلامتی ارائه می‌دهند.
این پژوهش، در مجله "PLOS" به چاپ رسید.