قطر به چیزی که از جام جهانی می‌خواست، رسید

اما یکشنبه شب در حالی که آتش‌بازی آسمان بالای استادیوم لوسیل را درخشان می‌کرد، همانطورکه هواداران آرژانتین آواز می‌خواندند و ستاره‌شان لیونل مسی در حالی که جایزه‌ای که یک عمر منتظر لمس آن بود را به دست آورده بود، همه جهان قطر را می‌شناختند.یک فینال دیدنی و جذاب، رویای نهایی آرژانتین در برابر فرانسه به واقعیت بدل شد؛ اولین عنوان قهرمانی جام جهانی برای مسی به عنوان بهترین بازیکن جهان، یک مسابقه پر هیجان که پس از به ثمر رسیدن شش گل و ضربات پنالتی حل‌وفصل شد. و انگار برای اطمینان و قرار دادن اثر نهایی ملت عرب در اولین جام جهانی خاورمیانه، شیخ تمیم بن حمد آل ثانی، امیر قطر، در حالی که راه خود را برای اهدای بزرگ‌ترین جایزه در این ورزش انجام می‌داد، مسی، درخشان‌ترین بازیکن جام را متوقف کرد و او را عقب کشید. هنوز یک کار دیگر برای انجام دادن وجود داشت. او یک عبای مخصوص خلیجی که دور آن حاشیه‌های طلایی وجود داشت و برای مناسبات خاص از آن استفاده می‌شود را بیرون کشید و قبل از تحویل جامی که از طلای 18 عیار ساخته شده است، این عبا را به دور لیونل مسی پیچاند .این جشن به یک دهه مبهم در خصوص اعطای میزبانی با رشوه به قطر، پایان یافت. میزبانی که با ادعاهای نقض حقوق بشر و مرگ و جراحات ناشی از کارگران مهاجر مواجه بود. کارگرانی استخدام شده برای فراهم کردن زیرساخت‌های جام جهانی 200 میلیارد دلاری قطر. کشوری تحت سایه تصمیم‌گیری‌های بحث‌برانگیز در مورد همه‌چیز از الکل تا بازوبند قرار گرفته بود. سپ بلاتر، رییس سابق فیفا، در یک اتفاق خیره‌کننده در داخل سالن کنفرانس زوریخ در دوم دسامبر ۲۰۱۰ اعلام کرد که قطر میزبان جام جهانی ۲۰۲۲ خواهد بود و بنابراین قطر به مدت یک ماه به مرکز توجهات جهانی تبدیل خواهد شد، اتفاقی که هیچکدام از همسایگان قطر تاکنون موفق به انجام آن نشده بودند و بعید است که این ورزش به زودی چنین میزبانی را دوباره به خود ببیند، قطر شاید جزو بدترین میزبان‌ها برای یک تورنمنت در مقیاس جام جهانی بود، کشوری که به قدری فاقد ورزشگاه‌ها و زیرساخت‌ها و تاریخ لازم بود که پیشنهاد آن توسط ارزیابان خود فیفا با برچسب «ریسک بالا» روبرو شد. اما قطر در این مدت در استفاده از یک چیز در جهان بسیار مشهور بود: پول.

قطر با حمایت منابع مالی به ظاهر بی‌انتها برای تحقق به جاه‌طلبی‌های خود، پروژه‌ای را آغاز کرد. پروژه‌ای که چیزی کمتر از ساخت یا بازسازی کل کشورش برای میزبانی از یک تورنمنت فوتبال یک‌ماهه نداشت. میلیاردها دلار در داخل مرزهای این کشور هزینه شد. آنها برای میزبانی در این جام هفت ورزشگاه جدید در کشورشان ساختند و پروژه‌های زیربنایی بزرگ دیگری با هزینه‌های مالی و انسانی هنگفت را تکمیل کردند. اما این کافی نبود و آنها پول زیادی را به شکلی اسراف‌گونه خارج از مرزهایشان خرج کردند. آن هم تنها به یک علت: به دست آوردن حمایت تیم‌های ورزشی به ارزش میلیاردها دلار و استخدام ستاره‌های ورزشی و افراد مشهور برای حمایت از میزبانی قطر. این علت انجام این هزینه‌های خارجی برای قطر بود. و تنها چیزی که یکشنبه شب بعد از اتمام فینال برای قطر به نمایش گذاشته شد این بود که تا زمانی که بازی نهایی در ورزشگاه ۱ میلیارد دلاری لوسیل انجام شد، قطر نمی‌توانست بازنده این جام باشد. این بازی در سراسر خاورمیانه از طریق beIN Sports نشان داده می‌شد، یک کانال پخش ورزشی که در پی پیروزی قطر در کسب میزبانی جام جهانی راه‌اندازی شد. همچنین آنها می‌توانستند ادعا کنند که دو بازیکن برتر زمین، مسی آرژانتینی و ستاره فرانسوی کیلیان امباپه هر دو با باشگاه فرانسوی پاریس سنت‌ژرمن که متعلق به یک قطری است قرارداد دارند.

امباپه که در این دیدار موفق شد جوان‌ترین بازیکن تاریخ باشد و موفق به هت‌تریک در فینال می‌شود بعد از اتمام دیدار روی چمن نشسته بود که با آغوش امانوئل مکرون رییس‌جمهور فرانسه روبرو شد و همین‌طور امیر قطر از او دعوت کرد تا همراه او در جشن آرژانتینی‌ها شرکت کند. در شب افتتاحیه رقابت‌ها وضعیت نگران‌کننده به نظر می‌رسید. باز شدن چادر طراحی‌شده در ورزشگاه ‌البیت، محل برگزاری به‌شدت سیاسی به نظر می‌آمد. آن شب، امیر قطر کمتر از سه سال پس از آنکه دومین دور محاصره شدن توسط عربستان را مدیریت کرده بود، در کنار ولیعهد عربستان یعنی محمد بن سلمان، حاکم عربستان سعودی نشسته بود.

در این ایام به مدت یک ماه در قطر معاملات مورد بحث قرار گرفت و اتحادهای زیادی صورت گرفت. تیم قطر در اولین بازی خود در جام جهانی موفق نبود؛ آنها هر سه بازی را از دست داده و بدترین خروج یک میزبان در تاریخ جام جهانی را با متحمل شدن سه شکست رقم زدند.چالش‌های دیگری نیز در این جام جهانی برای میزبان وجود داشت، مانند ممنوعیت ناگهانی فروش الکل در محیط ورزشگاه که تنها دو روز قبل از شروع بازی اول توسط مسوولان قطری مطرح شد و فیفا نیز آن را پذیرفت.

در دومین روز این تورنمنت، فیفا کمپینی که از سوی تعدادی از تیم‌های ملی اروپایی، برای پوشیدن بازوبند در حمایت از اقلیت‌های جنسی تشکیل شده بود را رد کرد. قطری‌ها همچنین بخشی از تلاش‌هایی که به گروه‌ها و منتقدان کمپین در کشورهای خود وعده داده بود را نیز رد کردند. سپس قطر تلاش هواداران ایرانی که برای برجسته کردن اعتراضات جاری در کشورشان در قطر بودند را از بین برد.

اما در زمین، مسابقه فوتبال و هیجان ارایه شد. گل‌های عالی و بازی‌های زیبا. ناراحتی‌های خیره‌کننده و انبوهی از اتفاقات شگفت‌انگیز وجود داشت و قهرمانان جدیدی به دنیا و مخصوصا جهان عرب معرفی شدند. اول عربستان سعودی بود که امروز می‌تواند ادعا کند قهرمان جهان را در مرحله گروهی شکست داده. مراکش هست که تبدیل شد به تنها تیم آفریقایی که به جمع چهار تیم پایانی جام رسید. آن هم بعد از پیروزی بر وزنه‌های سنگین فوتبال اروپا مثل بلژیک و اسپانیا و پرتغال. 

این نتایج باعث برانگیختن جشن در سراسر جهان عرب و تعدادی از پایتخت‌های بزرگ اروپایی شد. در حالی که بستری فراهم آورد برای تبلیغ آرمان فلسطین. این تنها کنش سیاسی بود که مقامات قطری جلوی آن را نگرفتند. 
در سکوها تصاویر کنجکاوکننده‌ای به چشم می‌آمد. بازی‌های زیادی بدون حضور حداکثری تماشاچیان آغاز می‌شد اما دقایقی بعد از شروع بازی سکوها به شکل مرموزی پر می‌شد. این اتفاق وقتی رخ می‌داد که درهای ورودی برای مهاجران به صورت رایگان باز می‌شد. بعید است که بتوان تعداد تماشاگرانی که پول پرداخت کردند هرگز مشخص شود. هزاران صندلی خالی استادیوم‌ها را کارگران و مهاجرانی که خودشان استادیوم‌ها را ساخته بودند پر کردند. 

این گروه عمدتا از کشورهایی مانند هند، بنگلادش و نپال جمع‌آوری شده بودند. چهره این افراد قابل مشاهده‌ترین چهره‌ها میان یک میلیون بازدیدکننده مسابقات بود که به قطر سفر کرده بودند. این افراد به عنوان داوطلب در استادیوم‌ها کار می‌کردند، غذا می‌دادند و ایستگاه‌های مترو را سر و سامان می‌دادند. در فینال مسابقات بیشتر آنهایی که مانده بودند آرژانتینی بودند. جمعیت تخمینی عددی نزدیک به ۴۰ هزار نفر را نشان می‌دهد. آنها با لباس‌های راه‌راه آبی و سفید آسمانی در ورزشگاه لوسیل گرد هم آمدند و جو فوق‌العاده‌ای در جام جهانی ایجاد کردند. آنها در طول ۱۲۰ دقیقه تشویق کردند و آواز خواندند و تصاویر بکری ساختند. چیزی که ثروت قطری‌ها نمی‌توانست آن را بخرد. در پایان آرژانتینی‌ها دقیقا به همان چیزی که از جام جهانی می‌خواستند، رسیدند و قطر هم همین‌طور.