گوی‌های آتشینی که عناصر حیات را به زمین آورده‌اند

پتاسیم به تولید مایعات سلول کمک می‌کند و روی برای ایجاد DNA حیاتی است. پژوهشگران دریافتند که این سنگ‌های فضایی، ۱۰ درصد از سنگ‌های فضایی را تشکیل می‌دهند که هنگام تولد به سیاره ما برخورد کرده‌اند. ۹۰ درصد دیگر را مواد غیرکربنی منظومه شمسی داخلی تشکیل می‌دهند.دکتر «نیکول نی»(Nicole Nie)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: مطالعات ما نتایج یکدیگر را به روش‌های گوناگونی تکمیل و تأیید می‌کنند. در بین عناصر نسبتا فرار، پتاسیم کمترین قابلیت فرار بودن را دارد اما روی، یکی از فرارترین عناصر است.

شهاب‌سنگ‌ها در گذشته ۲۰ درصد پتاسیم و نیمی از روی زمین را تامین کردند. هر دوی آنها عناصر یا ترکیباتی هستند که فرار در نظر گرفته می‌شوند و در دماهای نسبتا پایین، از حالت جامد یا مایع به حالت بخار درمی‌آیند.
پروفسور «مارک رهکامپر»(Mark Rehkämper)، از پژوهشگران این پروژه گفت: داده‌های ما نشان می‌دهند که حدود نیمی از موجودی روی زمین، توسط مواد پرتاب‌شده از منظومه شمسی بیرونی و فراتر از مدار مشتری به زمین رسیده‌اند. براساس مدل‌های کنونی توسعه اولیه منظومه شمسی، این نتیجه کاملا غیرمنتظره بود.

پژوهش‌های پیشین نشان داده ‌بودند که زمین تقریبا از مواد منظومه شمسی درونی تشکیل شده است. بنابراین، پژوهشگران استنباط کردند که منظومه شمسی درونی، منبع اصلی مواد شیمیایی فرار زمین است اما این پژوهش جدید، نخستین شواهدی را ارائه می‌دهد مبنی بر اینکه زمین تا حدودی از شهاب‌سنگ‌های کربنی پرتاب‌شده از سیارک‌ها در کمربند اصلی بیرونی تشکیل شده است.

رهکامپر گفت: مواد منظومه شمسی بیرونی، یک نقش حیاتی را در ایجاد مواد شیمیایی فرار زمین بر عهده داشتند. به نظر می‌رسد که بدون کمک مواد منظومه شمسی بیرونی، زمین مقدار بسیار کمتری از مواد فرار را نسبت به آنچه امروز می‌دانیم، داشت که آن را خشک‌تر می‌کردند و شاید دیگر قادر به تغذیه و حفظ حیات نبود.
این گروه پژوهشی، ۱۸ شهاب‌سنگ را مورد بررسی قرار دادند که ۱۱ نمونه از ناحیه درونی و بقیه از نواحی بیرونی آمده بودند. آنها فراوانی نسبی پنج شکل یا ایزوتوپ‌های متفاوت روی را اندازه‌گیری کردند. سپس، ردپای هر ایزوتوپ را با نمونه‌های زمینی مقایسه کردند تا بفهمند که این مواد چقدر به موجودی روی زمین کمک می‌کنند و نشان دادند که زمین فقط ۱۰ درصد از جرم خود را از اجرام کربنی گرفته است.پژوهشگران دریافتند که مواد دارای غلظت بالایی از روی و سایر ترکیبات فرار نیز احتمالا در آب نسبتا فراوان هستند و می‌توانند سرنخ‌هایی را در مورد منشاء آب زمین داشته باشند.