آیا بیگانگان فضایی صدای موبایل ما را می‌شنوند؟

با وجود این همه سیگنال‌های رادیویی که مدام در در حال انتشار است، این سوال مطرح می‌شود که آیا این‌ها توسط یک تمدن بیگانه فضایی قابل شناسایی است یا خیر. پاسخ این سوال اخیرا در ماهنامه انجمن سلطنتی نجوم منتشر شده است و ارزش خواندن دارد. مقاله با اشاره به چگونگی تغییر سیگنال‌های رادیویی که در فضا پخش می‌شوند، شروع می‌شود. در قرن بیستم، بخش عمده‌ای از مخابره‌های رادیویی مربوط به ایستگاه‌های رادیویی و تلویزیونی تجاری بود. اکنون این انتقال‌ها نسبت به سیگنال‌های مخابراتی تلفن‌های همراه چندان به چشم نمی‌آید. اگرچه رادارهای نظامی هنوز هم قدرتمندترین منبع نشت رادیویی زمین است، اما برج‌های سلولی هم جایگاه دوم را پر می‌کنند.

هر برج سلولی یک سیگنال رادیویی با توان ۱۰۰ تا ۲۰۰ وات ساطع می‌کند. با توجه به تعداد دکل‌ها و میزان نشت رادیویی، این مقدار به چند گیگاوات پرتو در فضا می‌رسد. اگر فرض کنیم یک تمدن بیگانه دارای نجوم رادیویی پیچیده‌ای است، چیزی شبیه به تلسکوپ افق رویداد ما، آن‌گاه امواج ارسال‌شده از طرف ما باید در فاصله ده‌ها سال نوری یا بیشتر قابل تشخیص باشد. اما این بستگی به این دارد که بیگانگان در کجای آسمان ما باشند.

برج‌های سلولی بیشتر توان رادیویی خود را به موازات سطح زمین منتشر می‌کنند، بنابراین سیگنال برج زمانی قوی‌تر است که از منظر ستاره بیگانه در حال طلوع یا غروب است و از آنجایی که اکثر برج‌ها در نیمکره شمالی هستند، یک ستاره بیگانه در نیمکره شمالی سیگنال قوی‌تری نسبت به ستاره‌ای در نیمکره جنوبی دریافت می‌کند.

یکی دیگر از عوارض این ماجرا این است که همه سیگنال‌های برج متفاوت هستند و به گونه‌ای همپوشانی دارند که تمدن بیگانه قادر به تشخیص هیچ پیام خاصی نیست. بنابراین لازم نیست نگران باشید که بیگانگان به تماس‌های تلفنی شخصی شما گوش می‌دهند، اما آنها هنوز هم می‌توانند از سیگنال‌ها برای کشف چیزهای جالب در مورد زمین استفاده کنند. از آن‌جایی که توزیع برج‌های مخابراتی تقریبا با توزیع جمعیت مطابقت دارد، بیگانگان می‌توانند چرخش زمین و شیب محوری را اندازه بگیرند. 

آن‌ها همچنین می‌توانند اندازه‌ای از توزیع جمعیت زمین و تغییرش در طول زمان داشته باشند. به عنوان مثال، تیم تحقیقاتی سیگنال‌هایی را که از سه ستاره نزدیک دیده می‌شود، مدل‌سازی کردند. آلفا قنطورس در نیمکره جنوبی است، اما فقط ۴ سال نوری با ما فاصله دارد، بنابراین باید یک سیگنال قابل اندازه‌گیری از ما دریافت کند. ستاره برنارد (با فاصله ۶ سال نوری از ما) و ستاره «HD ۹۵۷۳۵» (با فاصله ۸ سال نوری از ما) در نیمکره شمالی قرار دارند و به همین ترتیب داده‌های رادیویی خوبی از زمین دریافت می‌کنند. هر سه این منظومه ستاره‌ای دارای سیاره هستند، اگرچه هیچ یک از آنها دارای یک جهان بالقوه قابل سکونت نیستند.

همانطور که بشریت به سمت فناوری‌های مدرن‌تر تلفن همراه مانند 5G می‌رود، سیگنال‌های برج‌های مخابراتی قوی‌تر می‌شوند، و به این معنی است که حتی تعداد بیشتری از ستاره‌های نزدیک، سیگنال قابل شناسایی از زمین خواهند داشت. زمان می‌برد که سیگنال‌های تلفن ما به گوش بیگانگان فضایی برسد