موسیقی، نجات دهنده بیماران دیابتی

گروه علمی: یافته های تحقیقات جدید نشان داده است که موسیقی ممکن است بتواند به معنای واقعی کلمه نجات دهنده زندگی بیماران دیابتی باشد.ه گزارش سیناپرس، تنها در ایالات متحده، بیش از ۳۷ میلیون نفر مبتلا به دیابت هستند، وضعیتی که در آن بدن انسولین کمی تولید کرده یا اصلاً انسولین تولید نمی کند. پس از آن، بیماران دیابتی باید هورمون را تکمیل کنند و این امر معمولاً با تزریق هایی که می تواند دردناک باشد همراه است. در نتیجه، محققان به دنبال روش‌های جایگزین برای افزایش سطح انسولین در افراد مبتلا به این بیماری هستند.

با این حال، هیچ یک از این رویکردها به اندازه یک مطالعه جدید در موسسه فناوری فدرال سوئیس در زوریخ (ETH Zurich) بسیار جذاب نیست. محققان در آنجا پروتئینی را از باکتری E. coli برداشت کردند که جریان یون کلسیم را به درون ماده سلولی داخلی باکتری کنترل می کند. سپس آن‌ها این پروتئین را در سلول‌های انسولین انسانی وارد کردند که سلول‌ها را با گذرگاه یونی مجهز می‌ کرد. سپس، محققان متوجه شدند که وقتی این پروتئین در معرض صدا قرار می گیرند، سلول ها اجازه ورود یون های کلسیم با بار مثبت را می دهند که انسولین موجود در آنها را مجبور می کند با غشاء ترکیب شده و سپس به بیرون رها شود، جایی که می تواند در بدن توزیع شود.

تیم پژوهشی می ‌دانست که کانال‌های یونی زمانی که در معرض صداهای در محدوده ۶۰ دسی‌بل (dB) و با فرکانس‌های باس ۵۰ هرتز قرار می ‌گیرند، مؤثرترین عملکرد را دارند. دانشمندان همچنین دریافتند که برای اینکه بیشترین ترشح انسولین انجام شود، صدا باید کمتر از سه ثانیه پخش شود و بیش از پنج ثانیه مکث کند.

بنابراین، محققان سلول‌های طراح را در موش‌ها کاشتند و جوندگان روی یک بلندگو قرار دادند. سپس پژوهشگران مجموعه ای از آهنگ ها را از ژانرهای مختلف پخش کرده و تأثیرات آنها را ترسیم کردند. موسیقی راک باس با آهنگ “We Will Rock You” از کوئین بهترین واکنش را به همراه داشت که حدود ۷۰ درصد انسولین را در پنج دقیقه و همه آن را در عرض ۱۵ دقیقه آزاد کرد. آهنگ در سطح محدوده ۸۵ دسی‌بل پخش شد که تقریباً سطحی است که اکثر مردم استریوهای خود را در خانه تنظیم می کنند. گفتنی است که قطعات موسیقی با باس کمتر، مانند قطعات گیتار کلاسیک و ساز، تأثیر بسیار ضعیف تری داشت.

برای شروع ترشح انسولین، سلول های طراح کاشته شده باید مستقیماً در بالای منبع صدا قرار می گرفتند. همچنین، سر و صدای محیط هیچ تأثیری بر سلول‌ها نداشت که یکی از ویژگی‌های ایمنی داخلی طراحی است، زیرا ترشح انسولین در بدن بیماران از صداهای بلند در محیط ‌شان می ‌تواند خطرناک باشد.

 در حال حاضر، محققان به این آزمایش به عنوان اثبات مفهوم فکر می کنند. دانشمندان می گویند که هر نوع سیستم رهایش انسولین که با صدا راه اندازی می شود، هنوز راه درازی برای ورود به عرصه درمان دارد. دانشمندان همچنین خاطرنشان می کنند که این یافته می تواند برای انواع دیگر سلول ها برای درمان طیف وسیعی از شرایط قابل استفاده باشد.