احمدی‌نژاد یا روحانی؛ کدام یک رئیس جمهورند؟!

وقتی در یک روز در شهری مانند بوشهر همایش مخالفان دولت به راحتی برگزار می شود و هواداران دولتی که بر سر کار است، نه در آن شهر و نه در شهرهای دیگری چون یاسوج، اصفهان، شیراز و مشهد، امکان برگزاری همایشی مشابه را ندارند، سؤالات بسیاری به ذهن متبادر می شود.

نخست اینکه کدام دولت بر سر کار است؟ آیا وضعیت مانند چهار ساله دوم دولت احمدی نژاد است که فقط گروه های زیر مجموع جناح حامی دولت در هم فضاهای عمومی همایش و جلسه و سخنرانی برگزار می کردند. درحالی که گروه های جناح مقابلِ دولت، به خصوص اصلاح طلبان، حتی در برگزاری جلسات در داخل منازل خود نیز با ممانعت های عجیب و غریب روبرو می شدند. این وضعیت هر انسان ناآگاهی را به این اشتباه می اندازد که نکند در 24 خرداد 92 یکی از نامزدهای مدافع وضع دولت احمدی نژاد به ریاست جمهوری رسیده است.

دیگر این که آیا دولت روحانی آن قدر آزادمنشی به خرج می دهد که شعار «زنده باد مخالف من» را سر می دهد، بی آنکه گوش چشمی به موافقان و همراهان خود داشته باشد؟ این گمانه زنی به این خاطر تقویت می شود که گاه به بهای آزادی مخالفان در ابراز عقیده، قانون لگدکوب قدم های آن ها می شود؛ در این میان برخی از مسئولان دولتی نه به هواداران دولت می اندیشند و نه به قانونی که میثاق مردم و حکومت بوده است؛ و در این قانون گریزی آنچه دستخوش خدشه می شود، اعتبار حکومت است. این مسئولان اگر جواب گوی ملت نیستند، حداقل باید پاسخ گوی حکومت باشند که چرا چنین در برابر حراج قانون به ثمن بخس ساکت و ناظر نشسته اند.

سوال بعدی که خود را نشان می دهد، این است که آیا دولتِ متکی به رأی مردم توان برخورد با قانون ستیزی ها را ندارد؟ این سؤال نیز از مقایسة شعارها و نظرات رئیس جمهور و عملکرد مسئولان زیردست او به ذهن متبادر می شود. دکتر حسن روحانی هم در شعارهای انتخاباتی و هم در سخنرانی خود در یک سال گذشته بر اجرای امور در مجرای قانون تأکید بسیار کرده است، درحالی که به نظر می رسد برخی از مسئولان منتخب وی و دولتش در تهران و استان ها و شهرهای دیگر، عملکردی متناقض با این شعارها و تاکیدات دارند. در اینکه هنوز بسیاری از مسئولان دولتی در شهرستان ها تغییر چندانی نکرده اند، شکی نیست و البته اعتراضی نیز نیست؛ چرا که خود می تواند نشانی ازبلوغ فکری دولتمردان جدید باشد. اما اینکه این مسئولان هنوز روش دولتمردان پیشین را در عمل پیاده می کنند، خطری است که دولت مستقر را- حتی – بیشتر از حمله خارجی تهدید می کند.

مردمی که در روز 24 خرداد 90 پای صندوق های رأی آمدند و از میان چند نامزد مطرح و مشهور، دکتر حسن روحانی را برگزیدند، خوب می دانند که به چه خاطر به او رأی دادند و از پس یک سال طبیعی است که هنوز آن عهد را به یاد داشته باشند و تحولات امور را رصد کنند، تا نشانی از اجرای خواسته های خود را مشاهده کنند. از سوی دیگر دکتر حسن روحانی نیز به کرات گفته است که هم وعده هایش را فراموش نکرده و هم بر اجرای آن ها اصرار دارد. اما آنچه در این میان، بین انتظارات مردم و عملکرد دولت فاصله ایجاد کرده است، رفتار برخی از مسئولان منتخب دولت در سراسر کشور است که یا فراموش کرده اند مامور اجرای منویات کدام رئیس جمهور اند و یا خود را به ندانستن، نفهمیدن و فراموشی زده اند.

این مسئولان در امتحان اعتمادِ مردم نمره ای کسب می کنند که در مقیاسی کلی در کارنامه دولت یازدهم و دکتر حسن روحانی نوشته می شود. بر رئیس جمهور است که مواظب نمر ه خود در این آزمون مهم و دشوار باشد.