همه چیز درباره نوعی اختلال در غذا خوردن

گروه علمی:پرخوری عصبی، الگوی نامناسبی از غذا خوردن است که طی آن، افراد از غذا برای مقابله با موقعیت‌های استرس‌زا استفاده می‌کنند. زمانی که پرخوری عصبی به طور مکرر اتفاق می‌افتد یا به روش اصلی برخورد یک فرد با احساسات خود تبدیل می‌شود، می‌تواند بر سلامت جسم و روان تأثیر منفی بگذارد.به گزارش خبرآنلاین،برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد پرخوری عصبی و همچنین راه‌های کنترل و درمان، این مطلب را تا انتها بخوانید.

علت پرخوری عصبی چیست؟
پرخوری عصبی هیچ علت شناخته‌شده‌ای ندارد. با این حال، ترکیبی از عوامل خاص می‌تواند منجر به این اختلال شود: ژنتیک، سابقه خانوادگی، تجربه یک اتفاق ناخوشایند در گذشته و تأثیرات اجتماعی یا فرهنگی.یک بررسی در سال ۲۰۱۹ نشان داد که پرخوری عصبی ممکن است با کمبود سروتونین در مغز نیز مرتبط باشد؛ این انتقال‌دهنده عصبی مهم به تنظیم خلق و خو، اشتها و خواب کمک می‌کند.

استرس نیز به نوبه خود در بروز این امر نقش دارد؛ در ابتدا استرس باعث کاهش اشتها می‌شود تا بدن بتواند با این وضعیت مقابله کند. اگر استرس از بین نرود، هورمون دیگری به نام کورتیزول ترشح می‌شود. کورتیزول اشتها را افزایش می‌دهد و می‌تواند باعث پرخوری فرد شود. سطوح بالای کورتیزول ناشی از استرس می‌تواند تمایل به خوردن غذاهای شیرین یا چرب را افزایش دهد. استرس همچنین با افزایش هورمون‌های گرسنگی مرتبط است.

علائم پرخوری عصبی چیست؟
علائم پرخوری عصبی ممکن است در بین افراد متفاوت باشد اما شایع‌ترین نشانه‌های این اختلال عبارتند از:
اضافه وزن، پرخوری‌های مکرر، استفراغ‌های اجبری و ارادی، ورزش بیش از حد، افراط در رژیم‌های غذایی مثل فستینگ، عادات غذایی عجیب و غریب، استفاده‌ی اشتباه از ملین (داروهایی برای رفع یبوست) یا دیورتیک‌ها (داروهای ادرارآور)، استرس و اضطراب، نارضایتی از وضعیت ظاهری (وزن)، افسردگی، وسواس بیش از حد در مورد وزن و فرم بدن، درد و التهاب در گلو، خستگی و انرژی کم و مشکلات دندانی.

عوارض ناشی از پرخوری عصبی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
نارسایی کلیه، مشکلات قلبی، بیماری لثه، پوسیدگی دندان، مشکلات گوارشی یا یبوست، زخم و آسیب معده، کم‌آبی بدن، کمبود مواد مغذی، عدم تعادل الکترولیتی یا شیمیایی، اختلال در قاعدگی، اضطراب و افسردگی.

چه کسانی بیشتر در معرض خطر هستند؟
پرخوری عصبی می‌تواند تمام افراد را در هر سنی تحت تأثیر قرار دهد و محدود به گروه خاصی نیست. هرچند این بیماری در زنان شایع‌تر است و سن متوسط شروع آن حدود ۱۲ سالگی تخمین زده می‌شود.

ریسک‌فاکتورهای این بیماری شامل موارد زیر است:
عوامل اجتماعی، ژنتیک و سلامت کلی روان. علاوه بر این، برخی از افرادی که مبتلا به پرخوری عصبی هستند، ممکن است سابقه بی‌اشتهایی عصبی یا اختلالات دیگری نیز در خوردن داشته باشند.

پرخوری عصبی چگونه تشخیص داده می‌شود؟
برای تشخیص این اختلال معمولاً از انواع آزمایشات، مانند آزمایش خون و ادرار، استفاده می‌شود. اما به طور کل، معیارهای تشخیص بولیمیا عبارتند از: پرخوری مکرر، تخلیه منظم معده از طریق استفراغ، ورزش زیاد، استفاده نادرست از ملین‌ها و گرسنگی طولانی.

پرخوری عصبی چگونه درمان می‌شود؟
مهم‌ترین اقدام برای ترک پرخوری عصبی، شناخت محرک‌ها و موقعیت‌هایی است که فرد را تشویق به پرخوری می‌کنند. یادداشت کردن این عوامل و به خاطر سپردن آنها به شما کمک می‌کند تا جایی که ممکن است خودتان در آن شرایط قرار ندهید و دچار پرخوری عصبی نشوید.

روش‌های درمانی نیز می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
دارو درمانی: از میان داروهای ضد افسردگی، فلوکستین (پروزاک) تنها داروی ضد افسردگی تأییدشده توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای درمان پرخوری عصبی است. این مهارکننده سروتونین ممکن است به درمان افسردگی و اضطراب نیز کمک کند. فلوکستین تنها داروی شیمیایی معتبر برای درمان پرخوری عصبی در بزرگسالان است.

روان درمانی: این نوع مشاوره که گفتار درمانی نیز نامیده می‌شود، می‌تواند شامل درمان شناختی رفتاری، درمان مبتنی بر خانواده و روان‌درمانی بین‌فردی باشد. این روش به شما کمک می‌کند تا از طریق افکار و رفتارهای مضری که سبب پرخوری عصبی در شما می‌شوند، دوری کنید. گفتار درمانی گروهی نیز ممکن است مفید باشد.

مراجعه به متخصص تغذیه: این گزینه می‌تواند به شما کمک کند تا عادات غذایی سالم را یاد بگیرید و از برنامه‌های غذایی مغذی پیروی کرده و دیدگاه بهتری نسبت به تغذیه پیدا کنید.

در برخی شرایط، درمان شامل بستری‌شدن در بیمارستان نیز می‌شود؛ به ویژه اگر بدن بیمار دچار کم‌آبی شدید، عدم تعادل الکترولیت‌ها و آسیب در اندام‌ها شده باشد.درمان موفقیت‌آمیز معمولاً شامل ترکیبی از درمان‌های فوق، همراه با رویکردی مشترک بین پزشک، متخصص سلامت روان و خودِ بیمار است.