تاریخ انتشار : ۱۴۰۳/۰۲/۰۴ ساعت ۱۳:۲۲
کد مطلب : ۴۶۶۸۵۹
کار تولیدی در ایران بیشتر به رانت بستگی دارد
گروه اقتصادی:برداشتن گام های تحقق شعار سال در کشور ما مستلزم ملزوماتی است که باید مد نظر مسئولان باشد، امسال پای مردم هم برای محقق شدن تولید به شعار سال باز شد. شاید دلیل انتخاب این شعار از سوی رهبری ناامیدی ایشان از تصدی‌گری دولت در اقتصاد باشد.
به گزارش بازار، طبق اعلام کارشناسان امروز ۹۰ درصد اقتصاد کشور در ید دولت بوده و گویا دل بریدن از این حکومت بر چرخه اقتصادی کشور برای مسئولان بسیار دشوار است که تا به امروز نتوانستیم نقش پررنگی را از حضور فعالان بخش خصوصی در بازار داشته باشیم.
ورود جریان پول به بخش تولید با پیش بینی پذیر کردن اقتصاد دو فاکتور مهمی است که مورد تاکید فعالان اقتصادی قرار دارد، «محمدرضا فرنیو» مدیر عامل شرکت ماشین سازی فرنیو که تولید کننده گاوصندوق های اسلایدی طلافروشی ها بوده و فعالیت خود را از سال ۹۰ فعالیت آغاز کرده است، نیروی انسانی متخصص را هم جزو عوامل موفقیت در کار تولیدی می داند. فرنیو به انحصار اقتصاد هم اشاره کرده و می گوید: در فضایی که عمده سرمایه پولی و امکانات کشور در انحصار عده خاصی باشد، عموم افراد جامعه توان و امکان ورود به فعالیت‌های تولیدی را نخواهند یافت. مشروح گفت‌وگو را در ادامه می خوانید.
* آیا در شرایط فعلی ورود مردم به بازار سرمایه امکانپذیر است؟
در بازار سرمایه کشور ما خرید ملک، طلا، سکه و دلار بعضا سود بیشتری را عاید مردم می کند تا ورود به فعالیت های اقتصادی؛ گرفتاری و دشواری ها بر سر راه کار آفرینی بسیار زیاد است و فعال اقتصادی نمی تواند برای کار خود برنامه ریزی داشته باشد زیرا فعالیت اقتصادی در این کشور قابل پیش بینی نیست.
بورس با تولید عجین است و اگر تولید موفقی داشته باشیم بازار سرمایه هم رونق می گیرد
بسیاری از کاسبان عنوان می کنند که اگر کاسبی را تعطیل کنند و وارد بازار های کاذب و موازی سرمایه مانند خرید خانه، طلا و دلار شوند از سود بیشتری برخوردار خواهند شد. ضمن اینکه بازار بورس هم مانند کار تولید غیر قابل پیش بینی است و مردم برای ورود به این بازار هم اعتماد ندارند. بورس با تولید عجین است و اگر تولید موفقی داشته باشیم بازار سرمایه هم رونق می گیرد. به عنوان مثال؛ بسیاری از سهام های بورسی صرفا یک زمین خالی است. بی اعتمادی مردم از دلایل عدم مشارکت آنها در بازار های سرمایه است.
* چالش های کسب و کار شما چیست؟
تامین اجتماعی قوانین حمایتی و مشخصی از تولید کننده ندارد و تخفیفی برای این قشر قائل نمی شود، همچنین میزان بازپرداخت آن با خدمات دریافتی متناسب نیست. قوانین اداره کار هم عموما یکطرفه بوده و حقی برای کار فرما قائل نمی شود.
بزرگترین هزینه ای که به ما تحمیل می شود هزینه تورم است که در مالیات ستانی اعمال نشده و متاسفانه عدالتی در این مورد وجود ندارد. همیشه این سوال برای فعالان اقتصادی مطرح است که مالیات اخذ شده کجا هزینه می شود؟ دولت علاوه بر اخذ مالیات از حقوق، ۹ درصد هم ارزش افزوده دریافت می کند.
واحدهای صنعتی میلیارد ها تومان مالیات پرداخت می کنند اما حتی معابر شهرک صنعتی که در آن مستقر هستند، آسفالت درستی ندارد. رقابت با کارگاه های زیر زمینی که مالیات و حق بیمه تامین اجتماعی را نمی پردازند برای ما بسیار دشوار است.
واردات نیز بسیار پرزحمت بوده و دریافت ارز نیمایی و حواله پول دردسرهای زیادی دارد. فعال اقتصادی در برخی مواقع بیش از یکسال در انتظار ارز نیمایی می ماند. حمل و نقل هم مسئله دیگری است که بخش خصوصی با آن دست و پنجه نرم می کند. بارهای وارداتی بنا به دلایل مختلف مانند تحریم در دبی رسوب کرده و این تاخیر در واردات فعال اقتصادی را متحمل هزینه اضافی می کند که بر روی قیمت محصول نهایی تاثیر می گذارد.
* دولت چطور می تواند سهم بخش خصوصی را در اقتصاد افزایش دهد؟
کوچک سازی دولت از سال ۷۲ آغاز و بسیاری از کسب و در همین راستا کارهای کوچک برپا شدند. سرمایه گذاری نیازمند نقدینگی است اما کسی جرئت ندارد در این بازار بی ثبات اقدام به تولید کنند. لذا یا باید تورم مهار شود و تولید کننده در تامین نقدینگی دچار چالش نباشد و یا نقدینگی تامین شود. رانت مسئله دیگری است که فضا را برای به اصطلاح «خودی ها» لذتبخش کرده و این افراد با نفوذی که دارند کار خود را به نحو رضایت بخشی پیش می برند.
* به نظر شما فعالان اقتصادی چطور می توانند در تولید موفق باشند؟
معیار درستی برای پیشرفت نداریم و مطلع نیستیم که اگر تلاش کنیم به نتیجه ختم می شود یا خیر؛ لذا کار تولیدی در ایران بیشتر به شانس و رانت بستگی دارد تا به تلاش و کوشش. تامین نقدینگی و نیروی متخصص دو موضوع بسیار مهم در تولید است.
کار تولیدی در ایران بیشتر به شانس و رانت بستگی دارد تا به تلاش و کوشش
متاسفانه تورم موجود نقدینگی فعالان اقتصادی را با چالش مواجه کرده و از طرفی فارق التحصیلان دانشگاهی هم از تخصص کافی برخوردار نیستند. نیروهای متخصص عموما اقدام به مهاجرت می کنند و شرکت های تولیدی با کمبود تخصص مواجه هستند.
* آیا به گزینه صادرات محصولات خود هم فکر کرده اید؟
در حال حاضر ۸۰ نیروی کار در مجموعه ما مشغول به کار هستند و به دلیل اینکه بازار هدف ما طلا فروشان هستند سایر نیاز های این قشر را هم به تولیدات خود اضافه کرده ایم. شرکت فرنیو تولیدات خود را در سال ۹۴ به کشورهای عراق و ترکمنستان صادر می کرد اما اکنون با توجه به استقبال مشتریان داخلی و در نظر گرفتن چالش های صادرات صرفا به تولید داخلی می پردازیم.
به گزارش بازار، طبق اعلام کارشناسان امروز ۹۰ درصد اقتصاد کشور در ید دولت بوده و گویا دل بریدن از این حکومت بر چرخه اقتصادی کشور برای مسئولان بسیار دشوار است که تا به امروز نتوانستیم نقش پررنگی را از حضور فعالان بخش خصوصی در بازار داشته باشیم.
ورود جریان پول به بخش تولید با پیش بینی پذیر کردن اقتصاد دو فاکتور مهمی است که مورد تاکید فعالان اقتصادی قرار دارد، «محمدرضا فرنیو» مدیر عامل شرکت ماشین سازی فرنیو که تولید کننده گاوصندوق های اسلایدی طلافروشی ها بوده و فعالیت خود را از سال ۹۰ فعالیت آغاز کرده است، نیروی انسانی متخصص را هم جزو عوامل موفقیت در کار تولیدی می داند. فرنیو به انحصار اقتصاد هم اشاره کرده و می گوید: در فضایی که عمده سرمایه پولی و امکانات کشور در انحصار عده خاصی باشد، عموم افراد جامعه توان و امکان ورود به فعالیت‌های تولیدی را نخواهند یافت. مشروح گفت‌وگو را در ادامه می خوانید.
* آیا در شرایط فعلی ورود مردم به بازار سرمایه امکانپذیر است؟
در بازار سرمایه کشور ما خرید ملک، طلا، سکه و دلار بعضا سود بیشتری را عاید مردم می کند تا ورود به فعالیت های اقتصادی؛ گرفتاری و دشواری ها بر سر راه کار آفرینی بسیار زیاد است و فعال اقتصادی نمی تواند برای کار خود برنامه ریزی داشته باشد زیرا فعالیت اقتصادی در این کشور قابل پیش بینی نیست.
بورس با تولید عجین است و اگر تولید موفقی داشته باشیم بازار سرمایه هم رونق می گیرد
بسیاری از کاسبان عنوان می کنند که اگر کاسبی را تعطیل کنند و وارد بازار های کاذب و موازی سرمایه مانند خرید خانه، طلا و دلار شوند از سود بیشتری برخوردار خواهند شد. ضمن اینکه بازار بورس هم مانند کار تولید غیر قابل پیش بینی است و مردم برای ورود به این بازار هم اعتماد ندارند. بورس با تولید عجین است و اگر تولید موفقی داشته باشیم بازار سرمایه هم رونق می گیرد. به عنوان مثال؛ بسیاری از سهام های بورسی صرفا یک زمین خالی است. بی اعتمادی مردم از دلایل عدم مشارکت آنها در بازار های سرمایه است.
* چالش های کسب و کار شما چیست؟
تامین اجتماعی قوانین حمایتی و مشخصی از تولید کننده ندارد و تخفیفی برای این قشر قائل نمی شود، همچنین میزان بازپرداخت آن با خدمات دریافتی متناسب نیست. قوانین اداره کار هم عموما یکطرفه بوده و حقی برای کار فرما قائل نمی شود.
بزرگترین هزینه ای که به ما تحمیل می شود هزینه تورم است که در مالیات ستانی اعمال نشده و متاسفانه عدالتی در این مورد وجود ندارد. همیشه این سوال برای فعالان اقتصادی مطرح است که مالیات اخذ شده کجا هزینه می شود؟ دولت علاوه بر اخذ مالیات از حقوق، ۹ درصد هم ارزش افزوده دریافت می کند.
واحدهای صنعتی میلیارد ها تومان مالیات پرداخت می کنند اما حتی معابر شهرک صنعتی که در آن مستقر هستند، آسفالت درستی ندارد. رقابت با کارگاه های زیر زمینی که مالیات و حق بیمه تامین اجتماعی را نمی پردازند برای ما بسیار دشوار است.
واردات نیز بسیار پرزحمت بوده و دریافت ارز نیمایی و حواله پول دردسرهای زیادی دارد. فعال اقتصادی در برخی مواقع بیش از یکسال در انتظار ارز نیمایی می ماند. حمل و نقل هم مسئله دیگری است که بخش خصوصی با آن دست و پنجه نرم می کند. بارهای وارداتی بنا به دلایل مختلف مانند تحریم در دبی رسوب کرده و این تاخیر در واردات فعال اقتصادی را متحمل هزینه اضافی می کند که بر روی قیمت محصول نهایی تاثیر می گذارد.
* دولت چطور می تواند سهم بخش خصوصی را در اقتصاد افزایش دهد؟
کوچک سازی دولت از سال ۷۲ آغاز و بسیاری از کسب و در همین راستا کارهای کوچک برپا شدند. سرمایه گذاری نیازمند نقدینگی است اما کسی جرئت ندارد در این بازار بی ثبات اقدام به تولید کنند. لذا یا باید تورم مهار شود و تولید کننده در تامین نقدینگی دچار چالش نباشد و یا نقدینگی تامین شود. رانت مسئله دیگری است که فضا را برای به اصطلاح «خودی ها» لذتبخش کرده و این افراد با نفوذی که دارند کار خود را به نحو رضایت بخشی پیش می برند.
* به نظر شما فعالان اقتصادی چطور می توانند در تولید موفق باشند؟
معیار درستی برای پیشرفت نداریم و مطلع نیستیم که اگر تلاش کنیم به نتیجه ختم می شود یا خیر؛ لذا کار تولیدی در ایران بیشتر به شانس و رانت بستگی دارد تا به تلاش و کوشش. تامین نقدینگی و نیروی متخصص دو موضوع بسیار مهم در تولید است.
کار تولیدی در ایران بیشتر به شانس و رانت بستگی دارد تا به تلاش و کوشش
متاسفانه تورم موجود نقدینگی فعالان اقتصادی را با چالش مواجه کرده و از طرفی فارق التحصیلان دانشگاهی هم از تخصص کافی برخوردار نیستند. نیروهای متخصص عموما اقدام به مهاجرت می کنند و شرکت های تولیدی با کمبود تخصص مواجه هستند.
* آیا به گزینه صادرات محصولات خود هم فکر کرده اید؟
در حال حاضر ۸۰ نیروی کار در مجموعه ما مشغول به کار هستند و به دلیل اینکه بازار هدف ما طلا فروشان هستند سایر نیاز های این قشر را هم به تولیدات خود اضافه کرده ایم. شرکت فرنیو تولیدات خود را در سال ۹۴ به کشورهای عراق و ترکمنستان صادر می کرد اما اکنون با توجه به استقبال مشتریان داخلی و در نظر گرفتن چالش های صادرات صرفا به تولید داخلی می پردازیم.
پربينندهترين مطالب و خبرها
