چرا خداحافظی برای بعضی‌ها  سخت است؟

گروه گوناگون: فشارهای رسانه‌ای بر جو بایدن رئیس‌جمهور ایالات متحده، کریستیانو رونالدو نماد فوتبال و سر اندی موری شوالیه تنیس بریتانیایی برای اعلام بازنشستگی شدت گرفته است. هر یک از این سه نفر در زمینه‌ای مجزا فعالیت می‌کنند، اما به چه دلیل هر سه تا این اندازه در برابر پذیرفتن سرنوشت مقاومت نشان می‌دهند؟
کریستیانو رونالدو زمانی سلطان چمن سبز به شمار می‌رفت، حالا اما او به ستاره‌ای کم‌فروغ تبدیل شده است.کسی که بازی‌های کریستیانو رونالدو را در جام ملت‌های اروپا تماشا کرده باشد، ضعف و تحلیل بدنی و تکنیکی او را به وضوح دیده است.
مسابقات یورو ۲۰۲۴ احتمالا ایستگاه پایانی برای او در تیم ملی باشد، با این حال مشخص نیست این بازیکن چه زمانی مستطیل سبز را وداع خواهد گفت.
در سیاست، روایت مشابهی درباره جو بایدن رئیس‌جمهور آمریکا باید نوشته شود.این پیرمرد ۸۱ ساله حتی قبل از ورود به دفتر بیضی کاخ سفید مجبور بود با سؤالاتی در مورد سن و توانایی خود کنار بیاید.دونالد ترامپ ۷۸ ساله را به یاد دارید که در طول مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری ۲۰۲۰ به تمسخر او را «جو خواب‌آلود» خطاب می‌کرد؟ طی سال‌های بعد، و به‌ویژه در ماه‌های اخیر، توانایی او برای انجام شایسته وظایف دفتر رئیس‌جمهوری ایالات متحده زیر سؤال رفته است.مناظره تلویزیونی اخیر با دونالد ترامپ فرصتی برای او بود تا ثابت کند منتقدان اشتباه می‌کنند، اما این مناظره معکوس عمل کرد و باعث وحشت در اردوگاه دموکرات‌ها شد.
این در شرایطی است که جو بایدن قول داده به مبارزه انتخاباتی‌اش ادامه دهد، در حالی که برای کناره‌گیری از مبارزات انتخاباتی تحت فشار فزاینده ای قرار دارد.
در تنیس بریتانیا اندی موری به طرز مشابهی درگیر بحث‌ها بر سر خداحافظی‌اش است. او در حال حاضر از مسابقات انفرادی کنار رفته، اما در بخش دونفره با برادرش جیمی به رقابت می‌پردازد.
گفته می‌شود المپیک پاریس آخرین تورنمنت او خواهد بود، با این حال هنوز هیچ چیز مشخص نیست.
اما چرا این مردان کنار نمی‌روند، یا دست‌کم با حفظ اعتبار و میراث خود از میادین سیاست و ورزش خداحافظی نمی‌کنند؟ آیا به خاطر این است که مرد هستند؟ آیا چیزی در روحیه مردها وجود دارد که مانع از دور شدن آن‌ها از قدرت و تحسین می‌شود؟در سال ۲۰۱۷، جاسیندا آردرن ۳۷ ساله، هنگامی که به عنوان جوان‌ترین نخست‌وزیر نیوزیلند انتخاب شد جهان را شگفت‌زده کرد. پنج سال و نیم بعد این بار با کناره‌گیری‌ داوطلبانه‌اش دوباره جهان را تعجب‌زده کرد.
سانا مارین، نخست‌وزیر سابق فنلاند که به مدت چهار سال از سال ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳ در سمت نخست وزیری کشورش قرار داشت، زمانی که در انتخابات سال ۲۰۲۳ شکست خورد با سیاست حزبی خداحافظی کرد.
در مقابل اما نمونه‌هایی از مردان سرشناس نیز وجود دارند که در اوج کنار رفته‌اند.
نیکو رزبرگ، راننده مسابقات فرمول یک آلمان که به مدت یک دهه در این ورزش شرکت داشت در سال ۲۰۱۶ بازنشستگی خود را اعلام کرد.
پپ گواردیولا سرمربی منچسترسیتی و یورگن کلوپ سرمربی سابق لیورپول نیز هر دو زمانی که در راس هرم فوتبال اروپا بودند تصمیم به جدایی از مشاغل پرفشار خود گرفتند.
کلوپ از زندگی در ویلای اسپانیایی خود لذت می‌برد، در حالی که انتظار می‌رود گواردیولا در پایان فصل آینده از سکان هدایت منچسترسیتی کناره‌گیری کند. برای آنها تعادل بین کار و زندگی مهم‌تر از تحسین است، حداقل در حال حاضر.
بنابراین، بایدن، رونالدو، موری و دیگران چه چیزی مشترک دارند که مانع از کناره‌گیری‌شان می‌شود؟ پاسخ ممکن است همان اولین فکری باشد که به ذهن‌ها می‌رسد: روحیه جنگندگی‌شان که آن‌ها را به اوج رسانده است.بایدن تمام زندگی سیاسی خود را در حاشیه قدرت اصلی کار کرده است. او همیشه به دنبال شغل بالاتر بوده و اکنون این شغل متعلق به اوست. به نظراو تا زمانی که مجبور به بیرون راندن نشود کنار نخواهد رفت.ممکن است از او خواسته شود که برود، حتی برخی از هم‌حزبی‌هایش از او بخواهند، اما اگر او از آن دسته افرادی بود که تحت فشار جا می‌زد هرگز به کاخ سفید نمی‌رسید.
در آن سو معروف است که رونالدو طولانی‌تر از بقیه تمرین می‌کند. رژیم غذایی او و تمرینات آماده‌سازی او نیز عالی هستند.
هر چند در سال های آخر حضورش در سطح بین‌المللی بیشتر از آن که گل بزند فرصت‌ها را هدر داده، اما هیچ کس نمی‌تواند انکار کند که او برای رسیدن به اوج کار سختی کشیده و تلاشی که برای ماندن در آنجا انجام می‌دهد قابل درک است.
اندی موری با یک لگن فلزی هنوز هم تنیس فوق‌العاده‌ای بازی می‌کند و این شاید انگیزه‌ای برای ادامه کار او است.
این سه مبارز هنوز ناک‌اوت نشده‌اند؛ بایدن می‌تواند ترامپ را کنار بزند، رونالدو با تیم پرتغال می‌تواند فرانسه را در مرحله یک چهارم نهایی یورو ۲۰۲۴ شکست دهد و به چهار تیم پایانی راه پیدا کند، در حالی که موری نیز می‌تواند در کنار برادرش و رادوکانو قهرمانی در ویمبلدون را به دست آورد.
و شاید نکته همین باشد. اگر در مسابقه نباشید، نمی‌توانید آن را برنده شوید ولو اینکه ممکن است این طرز ادامه دادن خودخواهانه به نظر برسد. اشک‌های رونالدو هنگام از دست دادن یک پنالتی در بازی اسلوونی، نشانه‌ای است که به ما می‌گوید هنوز برد برای او چقدر مهم است.
موفقیت مست‌کننده است و این سه به وضوح هنوز سیر نشده‌اند. چه کسی می‌داند، آن‌ها ممکن است با کسب یک پیروزی دیگر ثابت کنند که تردیدها در خصوص توانایی‌هایشان اشتباه است.