پایان روزهای بدون نخست وزیری فرانسه

گروه بین الملل: دو ماه پس از اعلام انحلال مجلس و ۵۰ روز بعد از استعفای نخست وزیر فرانسه، امانوئل ماکرون  بالاخره به بن‌بست و بحران سیاسی کم‌پیشینه در عرصه سیاسی فرانسه پایان داد و میشل بارنیه را به طور رسمی به عنوان نخست وزیر معرفی کرد.
پس از انتخابات پارلمانی زودهنگام در روز ۷ ژوئیه، پارلمان فرانسه به سه بلوک بزرگ تقسیم شد: جبهه جدید مردمی که احزاب چپ را در بر می‌گیرد، گروه میانه‌رو حامی رئیس‌جمهور و حزب ملی‌گرای افراطی اجتماع ملی. با وجود همه تلاش‌ها از آن زمان تاکنون، هر گروه بر مواضع خود پایبند هستند و هیچ‌کدام واقعاً مایل به تشکیل ائتلاف با سایر گروه‌ها نیستند.
به گفته هال گاردنر، استاد بازنشسته سیاست بین‌الملل در دانشگاه آمریکایی پاریس، «رئیس‌جمهوری نمی‌توانست کسی را پیدا کند که بتواند به اندازه کافی برای جذب آرا و متحد کردن مجلس اقدام کند. به همین دلیل است که در حال بررسی تعداد زیادی از نامزدهای مختلف بود.»نام‌های نامزدهای احتمالی در همه جا مطرح می‌شد، اما نخست‌وزیر آینده باید ابتدا از سد رأی اعتماد پارلمان عبور کند.از زمانی که ماکرون، لوسی کاسته، نامزد چپگرایان را رد کرد، نام‌های زیاد دیگری مطرح شد. برنارد کازنوو، نخست‌وزیر پایان دوره فرانسوا اولاند و گزاویه برتراند، رئیس کنونی استان «او دو فرانس» از جمله مطرح‌ترین نامزدها بوده‌اند.
پای گزینه دیگری نیز در میان بود: تیری بوده، رئیس شورای اقتصادی، اجتماعی و محیط‌زیستی فرانسه.
در نهایت، نام میشل بارنیه، کمیسر پیشین اروپا و مذاکره‌کننده ارشد اتحادیه اروپا با بریتانیا در جریان برکسیت نیز مطرح شد.
به گفته امانوئل ریویِر، کارشناس سیاسی، «ماکرون گفته بود نخست‌وزیری پیدا خواهد کرد که از رأی عدم اعتماد مجلس جان سالم به در برد. اگر نخست‌وزیر او رد شود، یک شکست خواهد بود که مسئولیت آن به طور مستقیم به خود او باز می‌گردد. این یک معادله بسیار پیچیده است.»