دیروز به ظریف ناسزا می‌گفتید، امروز به عراقچی

گروه سیاسی: سیدعبدالجواد موسوی در روزنامه هم میهن نوشت: اگر کسی از سمت رسمی آقای عراقچی اطلاعی نداشت با شنیدن این اعتراض‌ها خیال می‌کرد معترضان در حال حمله به سیداحمد فردید و جلال آل‌احمد هستند.

در اینجا قصدم دفاع از آقای عراقچی نیست بلکه حرفم این است که همه ما عالمان خرده‌گیر چرا توجه نمی‌کنیم این حرف‌ها را چه کسی بر زبان آورده. آقای عراقچی نه مدعی تئوری‌پردازی است، نه خودش را در زمره اربابان رأی و نظر می‌داند. این جمله را هم وقتی بازنشسته شده بر زبان نیاورده. وقتی این جمله را نوشته که وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران بوده. آن هم در اوج دعوا با اتحادیه اروپا و آمریکا. آن هم پس از شرکت در اجلاس سران کشورهای عضو بریکس. آن هم در روسیه. یعنی باید رجز می‌خوانده. کاری که همه همتایان او در تمامی کشورها انجام می‌دهند. حرف عجیبی هم نزده. این‌که فرهیختگان ما که زاییده و پرورش‌یافته فرهنگی هستند که می‌گوید؛ هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد، متوجه این نکته بدیهی نمی‌شوند، خیلی عجیب است.

این‌که انتظار داریم همه یک شکل حرف بزنند و یک جور رفتار کنند مختص دوستان خودارزشی‌پندار ما نیست. چه بسیارند کسانی که مدعی روشنفکری و آزادی‌خواهی‌اند اما فکر می‌کنند از آخوند، دانشگاهی، سیاستمدار، نماینده مجلس، سلبریتی‌ها و مردم کوچه و بازار، همه‌وهمه باید با یک ادبیات سخن بگویند وگرنه خائن به ملک و مملکتند.

در زمان آقای ظریف هم خیلی‌ها معترض بودند که او چرا در نشست‌های بین‌المللی و در مقابل پرسش‌های خبرنگاران خارجی از اوضاع داخلی کشور انتقاد نمی‌کند.او را دروغگو و همدست حافظان وضع موجود می‌خواندند و یک لحظه با خودشان نمی‌اندیشیدند که او وزیر خارجه نظام جمهوری اسلامی است.

درواقع توقع آن‌ها از آقای ظریف توقع کاملاً بی‌جا و ناموجهی بوده. از ظریف شخصیتی خیالی در ذهن خود ساخته بودند و توقع داشتند او نیز طبق همان توقعات موهوم رفتار کند و حالا که می‌دیدند تصورشان باطل از آب درآمده به‌جای این‌که در باورهای غلط خود تجدیدنظر و تأمل کنند، به ظریف بد و بیراه می‌گفتند. امیدوارم این حرف‌ها را با گوش سیاست و اخلاق نشنوید.