کاوشگر ناسا صدای خود را دوباره به دست آورد

 وویجر ۱ که اکنون ۴۷ ساله است، ۲۴.۹ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد و این فاصله هر ثانیه بیشتر می‌شود. با کاهش منبع تغذیه ناشی از پلوتونیوم در حال پوسیدگی، تنها چهار تجهیزات کاوشگر همچنان فعال هستند و با کمال تعجب هنوز کار می‌کنند.

بنابراین، هنگامی که مهندسان به وویجر ۱ دستور دادند تا یکی از سیستم‌های گرمایشی خود را روشن کند و حرارت ملایمی را به تجهیزات بدهد، یک ویژگی ایمنی به دلیل سطح پایین قدرت از بین رفت. سیستم حفاظت از خطای فضاپیما بر میزان انرژی باقی‌مانده وویجر ۱ نظارت می‌کند و اگر به نظر برسد انرژی برای ادامه کار کاوشگر بسیار کم است، به طور خودکار سیستم‌های غیرضروری را خاموش می‌کند.

به نظر می‌رسد که سیستم‌ گرمایشی، انرژی زیادی مصرف می‌کرد، اما مشکل این بود که همه سیستم‌های غیر ضروری مدت‌ها پیش خاموش شده بودند تا نیروی کم باقی‌مانده حفظ شود. بنابراین، سیستم حفاظت از خطا مسئولیت را بر عهده گرفت تا فرستنده باند X اصلی را خاموش کند و به جای آن فرستنده باند S کم‌مصرف را فعال سازد، اما به دلیل فاصله زیاد بین وویجر ۱ و زمین، پیام‌های فرستاده‌شده روی آنتن باند S برای شبکه فضایی عمیق ناسا قابل شنیدن نبود و این یعنی که وویجر ۱ عملا خاموش شده بود.

مهندسان ناسا توانستند این مشکل را در اوایل نوامبر حل کنند. ارتباط باند X در ۱۸ نوامبر از سر گرفته شد و کاوشگر یک بار دیگر داده‌ها را از چهار تجهیزات باقی‌مانده خود شامل آزمایش ذرات باردار کم‌انرژی، مغناطیس‌سنج سه‌محوری تلسکوپ پرتو کیهانی و آزمایش امواج پلاسما به زمین فرستاد.
این رخدادها شگفت‌آور نیستند. هر دو کاوشگر وویجر ۱ و ۲ در حال حاضر به عنوان فضاپیماهای مسن در نظر گرفته می‌شوند که دورترین فضاپیماها از زمین هستند و از یک محیط سرد و تاریک عبور می‌کنند.