تاریخ انتشار : ۱۳۹۴/۰۱/۲۹ ساعت ۱۶:۲۱
کد مطلب : ۷۴۹۰۱
نشانه‌های فروپاشی در قدمهای ابتدایی اصولگرایان
آسمان انتخاباتی اصولگرایان ابری شد!
پالسهای احمدینژاد برای بازگشت به سیاست در کنار اختلاف راهبرد جبهه پیروان و جبهه پایداری برای تعیین نامزدهای انتخاباتی میرود تا شکاف عمیق اصولگرایان را یک بار دیگر زنده کند. آن هم در شرایطی که هنوز قدمهای ابتدایی برای ائتلاف را هم بر نداشتهاند.
گروه سیاسی: سخنان اخیر محمدرضا باهنر افق جدیدی برای ائتلاف اصولگرایان به‌وجود آورده؛ افقی که البته چندان برای این جریان نمیتواند امیدوار کننده باشد. در شرایطی که قسمت موثری از جریان اصولگرا در تلاش است تا با زعامت روحانیون این طیف در مجموعه «جامعتین» به همگرایی نزدیک شود، محمدرضا باهنر جبهه پیروان را بزرگترین و اصلیترین نشکل حقوقی اصولگرایان خوانده است. این تعبیر در چنین شرایطی چیزی نیست جز خط و نشان کشیدن برای گروههایی چون جبهه پایداری، موتلفه و حتی جامعتین.
خیلی وقت است که مشخص شده مرجعیت سیاسی گروههایی چون جامعتین برای اصولگرایان چیزی بیش از یک تعارف نه‌چندان جدی نیست. 4 سال پیش هیچکدام از طیفهای اصولگرا به رهنمودهای سیاسی بزرگان خود کوچکترین توجهی نکردند تا نهایتا نتیجه پروژه وحدت آنها به 13 لیست متفاوت انتخاباتی ختم شود. این حکایت گویی قرار است دوباره تکرار شود؛ حتی در شرایطی که حضور نصف و نیمه اصلاح‌طلبان در ائتلاف با اعتدالیون پایههای اردوگاه اصولگرایی در کشور را سخت به لرزه انداخته است.
اخیرا محمدرضا باهنر درباره فرآیند ائتلاف اصولگرایان حرفهای قابل تاملی زده است؛ «جبهه پيروان خط امام و رهبري بزرگ‌ترين و اصلي‌ترين تشكل حقوقي جبهه اصولگرايي كشور است». این موضعگیری به وضوح نشان میدهد که باهنر و نیروهای پشت سر او قصد ندارند سر خود را در مقابل اصولگرایانی که قرار است موئتلفشان در انتخابات مجلس دهم باشند، خم کنند. باهنر و جبهه پیروان هر چقدر هم مجبور به ائتلاف با گروههایی چون جبهه پایداری شوند اما همچنان قصد دارند که هم در تعیین راهبردهای انتخاباتی و هم در گرفتن کرسیهای نامزدی اصولگرایان، دست بالای مشهودی در برابر این موتلفین داشته باشند. به همین دلیل هم هست که باهنر در سخنان اخیر خود خط تمایز خود و تشکیلات متبوعش را با آنها خیلی واضحتر از این بیان کرده است.
باهنر در سخنانش تاکید کرده که «براي انتخابات مجلس نبايد ايده‌آليسم بدون رئاليسم باشيم چرا كه قابليت راي‌آوري و توجه به مقبوليت اجتماعي از اصول رئاليسم اجتماعي براي موفقيت در انتخابات مجلس است.» این موضعگیری عینا 180 درجه با موضعگیری آیت‌الله مصباح یزدی که اکنون یکی از سه ضلع زعامت اصولگرایان است تفاوت دارد. اعتقاد آیت‌الله مصباح‌یزدی درست عکس چیزی است که مورد تاکید باهنر قرار گرفته است. او بعد از انتخابات سال 92 گفته بود: «گاهي بايد فرد اصلح - ولو راي‌آوري نداشته باشد - مطرح شود تا حداقل مشخص شود هنوز بين مردم اعتقاد و ايمان به اسلام و انقلاب اسلامي وجود دارد. آيا خوب بود از ميان كانديداهاي رياست‌جمهوري هيچ‌كس حرفي از اسلام و انقلاب نزند و همه به فكر ارزاني اجناس و رفع تحريم‌ها باشند؟ آيا نبايد از كسي كه ولو راي‌آوري ندارد، اما دغدغه انقلاب و اسلام را دارد، حمايت كرد؟» با این پیشینه این سخن باهنر که گفته است «براي انتخابات مجلس پيش رو صالح مقبول را بر اصلح غيرمقبول ترجيح مي‌دهيم» بدون هیچ حاشیهای قابل تفسیر است.
هرچند پیش از اینها هم افق ائتلاف گروههای دست راستی اصولگرا همچون جبهه پیروان، جامعتین، جبهه پایداری، جمعیت ایثارگران و رهپویان و دیگرانی از این دست با یکدیگر خیلی روشن نبود اما سخنان اخیر باهنر خط و نشانی جدی برای این ائتلاف خواهد بود. آن هم در شرایطی که محمود احمدینژاد با سفرهای مکرر استانی خود نشان داده که اسبش را برای ورود دوباره به سیاست به صورت جدی زین کرده و ورود او احتمالا بیش از اینها بر کار اصولگرایان گره بیاندازد.
باهنر پیش از اینها بارها و بارها از پیاین حیات سیاسی احمدینژاد سخن گفته بود و البته در برابر او طوری موضع گرفته بود که نشان از خوشنودیاش از وضعیت رئیس دولتهای نهم و دهم دارد. در مقابل او امروز جبهه پایداری خود را نسبت به ورود اطرافیان احمدینژاد به انتخابات بی‌میل نشان نداده و همین هم میتواند زمینه شکافی جدیتر را فراهم آورد. پالسهای احمدینژاد برای بازگشت به سیاست در کنار اختلاف راهبرد جبهه پیروان و جبهه پایداری برای تعیین نامزدهای انتخاباتی میرود تا شکاف عمیق اصولگرایان را یک بار دیگر زنده کند. آن هم در شرایطی که هنوز قدمهای ابتدایی برای ائتلاف را هم بر نداشتهاند.
خیلی وقت است که مشخص شده مرجعیت سیاسی گروههایی چون جامعتین برای اصولگرایان چیزی بیش از یک تعارف نه‌چندان جدی نیست. 4 سال پیش هیچکدام از طیفهای اصولگرا به رهنمودهای سیاسی بزرگان خود کوچکترین توجهی نکردند تا نهایتا نتیجه پروژه وحدت آنها به 13 لیست متفاوت انتخاباتی ختم شود. این حکایت گویی قرار است دوباره تکرار شود؛ حتی در شرایطی که حضور نصف و نیمه اصلاح‌طلبان در ائتلاف با اعتدالیون پایههای اردوگاه اصولگرایی در کشور را سخت به لرزه انداخته است.
اخیرا محمدرضا باهنر درباره فرآیند ائتلاف اصولگرایان حرفهای قابل تاملی زده است؛ «جبهه پيروان خط امام و رهبري بزرگ‌ترين و اصلي‌ترين تشكل حقوقي جبهه اصولگرايي كشور است». این موضعگیری به وضوح نشان میدهد که باهنر و نیروهای پشت سر او قصد ندارند سر خود را در مقابل اصولگرایانی که قرار است موئتلفشان در انتخابات مجلس دهم باشند، خم کنند. باهنر و جبهه پیروان هر چقدر هم مجبور به ائتلاف با گروههایی چون جبهه پایداری شوند اما همچنان قصد دارند که هم در تعیین راهبردهای انتخاباتی و هم در گرفتن کرسیهای نامزدی اصولگرایان، دست بالای مشهودی در برابر این موتلفین داشته باشند. به همین دلیل هم هست که باهنر در سخنان اخیر خود خط تمایز خود و تشکیلات متبوعش را با آنها خیلی واضحتر از این بیان کرده است.
باهنر در سخنانش تاکید کرده که «براي انتخابات مجلس نبايد ايده‌آليسم بدون رئاليسم باشيم چرا كه قابليت راي‌آوري و توجه به مقبوليت اجتماعي از اصول رئاليسم اجتماعي براي موفقيت در انتخابات مجلس است.» این موضعگیری عینا 180 درجه با موضعگیری آیت‌الله مصباح یزدی که اکنون یکی از سه ضلع زعامت اصولگرایان است تفاوت دارد. اعتقاد آیت‌الله مصباح‌یزدی درست عکس چیزی است که مورد تاکید باهنر قرار گرفته است. او بعد از انتخابات سال 92 گفته بود: «گاهي بايد فرد اصلح - ولو راي‌آوري نداشته باشد - مطرح شود تا حداقل مشخص شود هنوز بين مردم اعتقاد و ايمان به اسلام و انقلاب اسلامي وجود دارد. آيا خوب بود از ميان كانديداهاي رياست‌جمهوري هيچ‌كس حرفي از اسلام و انقلاب نزند و همه به فكر ارزاني اجناس و رفع تحريم‌ها باشند؟ آيا نبايد از كسي كه ولو راي‌آوري ندارد، اما دغدغه انقلاب و اسلام را دارد، حمايت كرد؟» با این پیشینه این سخن باهنر که گفته است «براي انتخابات مجلس پيش رو صالح مقبول را بر اصلح غيرمقبول ترجيح مي‌دهيم» بدون هیچ حاشیهای قابل تفسیر است.
هرچند پیش از اینها هم افق ائتلاف گروههای دست راستی اصولگرا همچون جبهه پیروان، جامعتین، جبهه پایداری، جمعیت ایثارگران و رهپویان و دیگرانی از این دست با یکدیگر خیلی روشن نبود اما سخنان اخیر باهنر خط و نشانی جدی برای این ائتلاف خواهد بود. آن هم در شرایطی که محمود احمدینژاد با سفرهای مکرر استانی خود نشان داده که اسبش را برای ورود دوباره به سیاست به صورت جدی زین کرده و ورود او احتمالا بیش از اینها بر کار اصولگرایان گره بیاندازد.
باهنر پیش از اینها بارها و بارها از پیاین حیات سیاسی احمدینژاد سخن گفته بود و البته در برابر او طوری موضع گرفته بود که نشان از خوشنودیاش از وضعیت رئیس دولتهای نهم و دهم دارد. در مقابل او امروز جبهه پایداری خود را نسبت به ورود اطرافیان احمدینژاد به انتخابات بی‌میل نشان نداده و همین هم میتواند زمینه شکافی جدیتر را فراهم آورد. پالسهای احمدینژاد برای بازگشت به سیاست در کنار اختلاف راهبرد جبهه پیروان و جبهه پایداری برای تعیین نامزدهای انتخاباتی میرود تا شکاف عمیق اصولگرایان را یک بار دیگر زنده کند. آن هم در شرایطی که هنوز قدمهای ابتدایی برای ائتلاف را هم بر نداشتهاند.
مرجع : خرداد
