تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۱۰/۱۲ ساعت ۱۴:۴۹
کد مطلب : ۱۲۲۶۸۸
فضاسازي سنگين عليه روحاني و دولتش
هدف‌گیری نقاط قوت دولت توسط افراطيون
محمد توکلی
عملکرد دولت روحانی نیز مانند هر دولت دیگری دارای نقاط قوت و عف است و در یک رقابت طبیعی در دنیای سیاست می‌بایست رقبا، مخالفان و منتقدان دولت با بزرگنمایی نقاط ضعف دولت به دنبال کسب رای اکثریت برای خود و جریان همراهشان باشند اما آنچه در این روزها شاهدش هستیم پدیده‌ای عجیب و غریب است که به هیچ وجه مطابق این روال منطقی و طبیعی نیست.
به عنوان مثال در انتخابات 88 یا 92 رقبای انتخاباتی به ضعف هایی مانند نرخ تورم بالا، نرخ رشد پایین و منفی، عدم ثبات در تصمیم گیری‌های عرصه اقتصاد و بی انضباطی مالی، پرونده هسته‌ای و افزایش تحریم‌ها، بحران در حوزه بهداشت و درمان و مانند آن که همگی از نقاط ضعف دولت وقت بوده است اشاره می‌کردند یا در انتخابات اخیر ایالات متحده فرد منتخب با دست گذاشتن بر روی نقاط ضعف دولت مستقر توانست به قدرت برسد. حال نگاهی به نقدهایی که رقبای سیاسی روحانی علیه او و دولتش مطرح میکنند بیندازیم تا تفاوت‌های آن با این قاعده کلی آشکار شود. انتقاد از تورم، انتقاد از رکود، انتقاد از طرح تحول سلامت، انتقاد از عملکرد مسئولان در پرونده هسته‌ای و. . .
نکته جالب توجه در این گونه نقد‌ها این جاست که اتفاقا نقاط قوت دولت یازدهم همین مواردی است که حضرات منتقد از آن به عنوان اشکال دولت یاد میکنند. به عنوان مثال در موضوع تورم که ارتباط مستقیمی به معیشت مردم دارد مطابق آمار رسمی دولت سابق عملکرد دولت‌های نهم و دهم به این شرح بوده است. تورم در ابتدای شروع به کار دولت نهم عددی نزدیک به 10 درصد را نشان می‌دهد و تورم در انتهای بازه‌ی زمانی هشت ساله‌ای که محبوب دلواپسان در قدرت بود به بیش از 40 درصد رسیده بود. دولت روحانی در کمتر از چهار سال توانسته است تورم 40 درصدی را به کمتر از هشت درصد برساند، اگر این موفقیت نیست و نمی‌توان از آن به عنوان یک عملکرد موفق دولت نام برد پس معنای موافقیت در نگاه این جماعت چیست؟
یا در خصوص مطالبی که در این دو سه سال اخیر درباره رکود مطرح میشود و دلواپسانه از عملکرد کارخانه‌ها کمتر از ظرفیت شان سخن به میان می‌آید باید گفت که رکود و وضعیت کارخانجات و صنعت در میزان نرخ رشد اقتصادی هویداست. عملکرد منتقدان سیاسی دولت فعلی در زمانی که در قدرت بوده‌اند مطابق آمارهایی که نهادهای زیر مجموعه همان دولت داده‌اند باعث آن شد که نرخ رشد را از حدود مثبت شش درصد در آغاز به کار دولت نهم به نرخ رشد منفی هفت درصد در پایان بازه زمانی خدمت رسانی‌شان! برسانند. در نتیجه اگر قرار است در این سه سال نگران رکود باشیم می‌بایست برای وضعیت اقتصاد کشور در آن سالها که تجربه هشت فصل پیاپی نرخ رشد منفی را داشته است خون گریه کرد. اگر وضعیتی با نرخ رشد بیش از پنج درصد را وضعیت دچار رکود بدانیم، برای اوضاع اقتصاد کشور در گذشته باید چه نامی پیدا کرد؟
ممکن است درباره آمارهای اقتصادی بیان شود که این آمارها واقعی نیست و همه اش سیاسی بازی است. بر فرض پذیرش چنین نگاهی پرسش قابل طرح این است که اگر آمارها و شاخص‌های رسمی خیر پس چه چیزی آری؟ بر اساس چه شاخصی باید عملکرد اقتصادی دولت‌ها را سنجید؟
در خصوص طرح تحول، دولت کار ساده‌تری پیش رو دارد، زیرا ما مردم ایران هر چقدر هم فراموش کار باشیم قطعا یادمان نرفته است که در هنگام بیماری در قبل از سال 1393 چه مقدار از جیب پرداخت می‌کردیم و پس از این سال و با اجرای طرح تحول سلامت چه تغییری در میزان پرداختی از جیب مردم حاصل شده است. یا هر چه قدر هم فراموشکار باشیم حتما اشک و اعتراض وزیر وقت بهداشت در دوران دولت سابق از اینکه ارز دولتی به جای آنکه خرج خرید دارو شود به واردات کالاهای لوکس اختصاص داده شد را فراموش نمی‌کنیم.
در خصوص برجام و پرونده هسته‌ای هم به واقع مشخص نیست که اعتراض آن‌ها که رفتار و گفتارشان را بر مبنای خلاف خواست اکثریت قرار داده‌اند به چه چیزی است. اینکه دولت روحانی توانسته است به عنوان تنها یک مثال از ثمرات برجام ذلتی مانند آنکه ایران با همه عظمتی که دارد می‌بایست تنها به چند کشور خاص نفت می‌فروخت و بخشی از پول حاصل از آن نیز به شیوه هایی خلاف عزت ملی به کشور داده میشد و دسترسی به بخش دیگرش هم هیچگاه میسّر نبود به عزت برداشته شدن تحریم فروش نفت تبدیل کرده است یک نقطه قوت است یا نقطه ضعف؟
عملکرد دولت روحانی نیز مانند هر دولت دیگری دارای نقاط قوت و عف است و در یک رقابت طبیعی در دنیای سیاست می‌بایست رقبا، مخالفان و منتقدان دولت با بزرگنمایی نقاط ضعف دولت به دنبال کسب رای اکثریت برای خود و جریان همراهشان باشند اما آنچه در این روزها شاهدش هستیم پدیده‌ای عجیب و غریب است که به هیچ وجه مطابق این روال منطقی و طبیعی نیست.
به عنوان مثال در انتخابات 88 یا 92 رقبای انتخاباتی به ضعف هایی مانند نرخ تورم بالا، نرخ رشد پایین و منفی، عدم ثبات در تصمیم گیری‌های عرصه اقتصاد و بی انضباطی مالی، پرونده هسته‌ای و افزایش تحریم‌ها، بحران در حوزه بهداشت و درمان و مانند آن که همگی از نقاط ضعف دولت وقت بوده است اشاره می‌کردند یا در انتخابات اخیر ایالات متحده فرد منتخب با دست گذاشتن بر روی نقاط ضعف دولت مستقر توانست به قدرت برسد. حال نگاهی به نقدهایی که رقبای سیاسی روحانی علیه او و دولتش مطرح میکنند بیندازیم تا تفاوت‌های آن با این قاعده کلی آشکار شود. انتقاد از تورم، انتقاد از رکود، انتقاد از طرح تحول سلامت، انتقاد از عملکرد مسئولان در پرونده هسته‌ای و. . .
نکته جالب توجه در این گونه نقد‌ها این جاست که اتفاقا نقاط قوت دولت یازدهم همین مواردی است که حضرات منتقد از آن به عنوان اشکال دولت یاد میکنند. به عنوان مثال در موضوع تورم که ارتباط مستقیمی به معیشت مردم دارد مطابق آمار رسمی دولت سابق عملکرد دولت‌های نهم و دهم به این شرح بوده است. تورم در ابتدای شروع به کار دولت نهم عددی نزدیک به 10 درصد را نشان می‌دهد و تورم در انتهای بازه‌ی زمانی هشت ساله‌ای که محبوب دلواپسان در قدرت بود به بیش از 40 درصد رسیده بود. دولت روحانی در کمتر از چهار سال توانسته است تورم 40 درصدی را به کمتر از هشت درصد برساند، اگر این موفقیت نیست و نمی‌توان از آن به عنوان یک عملکرد موفق دولت نام برد پس معنای موافقیت در نگاه این جماعت چیست؟
یا در خصوص مطالبی که در این دو سه سال اخیر درباره رکود مطرح میشود و دلواپسانه از عملکرد کارخانه‌ها کمتر از ظرفیت شان سخن به میان می‌آید باید گفت که رکود و وضعیت کارخانجات و صنعت در میزان نرخ رشد اقتصادی هویداست. عملکرد منتقدان سیاسی دولت فعلی در زمانی که در قدرت بوده‌اند مطابق آمارهایی که نهادهای زیر مجموعه همان دولت داده‌اند باعث آن شد که نرخ رشد را از حدود مثبت شش درصد در آغاز به کار دولت نهم به نرخ رشد منفی هفت درصد در پایان بازه زمانی خدمت رسانی‌شان! برسانند. در نتیجه اگر قرار است در این سه سال نگران رکود باشیم می‌بایست برای وضعیت اقتصاد کشور در آن سالها که تجربه هشت فصل پیاپی نرخ رشد منفی را داشته است خون گریه کرد. اگر وضعیتی با نرخ رشد بیش از پنج درصد را وضعیت دچار رکود بدانیم، برای اوضاع اقتصاد کشور در گذشته باید چه نامی پیدا کرد؟
ممکن است درباره آمارهای اقتصادی بیان شود که این آمارها واقعی نیست و همه اش سیاسی بازی است. بر فرض پذیرش چنین نگاهی پرسش قابل طرح این است که اگر آمارها و شاخص‌های رسمی خیر پس چه چیزی آری؟ بر اساس چه شاخصی باید عملکرد اقتصادی دولت‌ها را سنجید؟
در خصوص طرح تحول، دولت کار ساده‌تری پیش رو دارد، زیرا ما مردم ایران هر چقدر هم فراموش کار باشیم قطعا یادمان نرفته است که در هنگام بیماری در قبل از سال 1393 چه مقدار از جیب پرداخت می‌کردیم و پس از این سال و با اجرای طرح تحول سلامت چه تغییری در میزان پرداختی از جیب مردم حاصل شده است. یا هر چه قدر هم فراموشکار باشیم حتما اشک و اعتراض وزیر وقت بهداشت در دوران دولت سابق از اینکه ارز دولتی به جای آنکه خرج خرید دارو شود به واردات کالاهای لوکس اختصاص داده شد را فراموش نمی‌کنیم.
در خصوص برجام و پرونده هسته‌ای هم به واقع مشخص نیست که اعتراض آن‌ها که رفتار و گفتارشان را بر مبنای خلاف خواست اکثریت قرار داده‌اند به چه چیزی است. اینکه دولت روحانی توانسته است به عنوان تنها یک مثال از ثمرات برجام ذلتی مانند آنکه ایران با همه عظمتی که دارد می‌بایست تنها به چند کشور خاص نفت می‌فروخت و بخشی از پول حاصل از آن نیز به شیوه هایی خلاف عزت ملی به کشور داده میشد و دسترسی به بخش دیگرش هم هیچگاه میسّر نبود به عزت برداشته شدن تحریم فروش نفت تبدیل کرده است یک نقطه قوت است یا نقطه ضعف؟
مهربان توسی 
۱۵۲
۱۳۹۵/۱۰/۱۲ ۱۵:۵۷
کاش اصولگرایان و...برای حل مشکلات فراوان اقتصادی اجتماعی و...با اعتدالیون و اصلاحات متحد میشدند نه تفرقه و دشمنی و تهمت و... (346720)
۱۳۹۵/۱۰/۱۲ ۲۳:۰۱
نظر بنده این هست که واقعا تفکر اعتدالی واقعی هر روز بیشتر در کشور باید قدرت بگیره . کشور نیاز به کسی داره که بتونه همه گروهها رو بهتر کنار هم جمع کنه و از تقسیم کردن جامعه جلوگیری بکنه . البته یک سری میخوان مجزا بشن و اینها رو نمیشه کاری کرد. هر دو گروه هم افراط میکنن . چه ملتمسان آمریکا چه دلواپسان . من به شخصه طرف قالیباف بودم تو 92. روحانی کارهای بسیار خوبی انجام داد. در اتحاد کشور . در امنیت (فقط امنیت وابسته به نظامی ها نبوده) در سیاست خارجی در بسیاری موارد جز برجام که عجله کردن ولی خوب بدی (346776)
۱۳۹۵/۱۰/۱۳ ۰۰:۰۳
آن افرادی که اصطلاحا اصولگرا خوانده می شوند! اصولا در هیچ زمینه ای تخصصی ندارند و منطقا و عملا توان خرده گیری بر علیه اصلاح طلبان یا همان عملگرایان که ذاتا افراد توانمندی هستند را دارند. در دوره های زمانی مختلف که مردم از روند رشد و أرامش خسته می شوند روی به آرمانهایی می کنند که در آن لحظه امکان اجرایش نباشد ولی در همین موقع دلواپسان وارد ماجرا می شوند و سوار بر امواج ممکن است قدرت را بر دست گیرند. تاریخ ایران در همین صدساله گذشته این پریود تراژیک و بعضا کمیک را بارها تجربه کرده است (346782)
۱۳۹۵/۱۰/۱۳ ۰۱:۵۰
لازم است یاداور باشم که هم طرح تحول نظام سلامت وهم برجام نقاط ضعف وقوتی داشته و دارند که البته اگر دوستان در دولت و رسانه های حامی ان مجال نقد وبررسی دقیق ان را به رسانه ها ومنتقدان داخلی میدادند قطعا میشد تاحدود زیادی از نقصهای ان کاست.در این سایت بارها و بارها از نقد منصفانه مطالبی را خوانده ام توقع داشتم خود این رسانه نیز ان را رعایت کرده وخوب وبد طرحهای دولت را با هم ببیند وبگوید نه اینکه به صرف حمایت از دولت خوبیهای ان هارا بگویدچرا که در این صورت از دایره نقد منصفانه خارج میشود (346784)
۱۳۹۵/۱۰/۱۳ ۱۷:۴۸
ایراد دولت فعلی اینست که از محمود بجرم نابودی و اختلاس ثروت ملت توسط زنجانی ها و ....شکایت نمیکند تا او بجای محاکمه طلبکار نشود بجرات تمام مشگلات فعلی حاصل مدیریت ناکارآمد محمود است او حتی یک اداره کوچک هم نمیتواند مدیریت کند .ادغام وزارتخانه ها ،حذف اداره برنامه ،حذف یارانه که خاتمی زیر بار اجرای آن نرفت و با اجرای آن اقتصاد فلج خیلی بیکار و فاصله طبقاتی بیشتر شد .دولت احمدی نژاد از نظر ناکارآمدی بسیار شبیه قاجاریه عمل کرد . (346829)
