تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۴/۱۶ ساعت ۱۴:۲۸
کد مطلب : ۱۳۳۰۱۰
از حلاوت پیروزی تا وسوسه سهم‌جویی!
علی میرزامحمدی
نمی دانم تا کی می‌توانم طعنه‌ها و گوشه کنایه‌های برخی همشهریان و آشناهایم را تاب بیاورم. آنها با یادآوری تمسخرآمیز رنج‌هایی که در ایام انتخابات اردیبهشت 96 کشیدیم وسوسه سهم خواهی و عطش میزطلبی را در ما دو چندان می‌کنند!؟ ترجمه صریح این طعنه‌ها و زخم زبانها آن است که شما باید در تغییرات آینده بواسطه این رنج بری‌ها سهمی داشته باشید و اگر اینچنین اتفاقی نیفتد تلاشهایتان بی ثمر خواهد ماند! تعابیری وسوسه کننده که طبل عصیانگری و خودانتقادی را بیدار می‌کند و همه را به جان هم می‌اندازد.
اما به راستی آیا آنچه در انتخابات اخیر به دست آورده‌ایم ارزش آنهمه تلاشهای میدانی و مجازی را نداشته است که حتما" برای چشیدن حلاوت پیروزی باید میز مدیریت فلان اداره نصیبمان بشود! می‌توانیم برای مدتی کوتاه چشم‌های خود را ببندیم و تصور کنیم که نتیجه دیگری رقم خورده است و امیر اعتدال و تدبیر پیروز انتخابات نبوده اند! اکنون که بر این کابوس‌ها فائق آمده ایم، با سعه صدر و بینش عمیق‌تری می‌توانیم بر این وسوسه‌ها غلبه کنیم و سهم خود را از این پیروزی در کسب میزهای مدیریتی خلاصه نکنیم.
من به عنوان ایرانی ساکن آذربایجان و متکلم به زبانی غیر از زبان ملی در ساحل شورترین دریاچه جهان، سهمی به مراتب بیشتر از دوره‌های پیشین نصیبم شده است. به احیای زبان مادری‌ام بیشتر از گذشته امیدوارتر شده ام. من و دیگر ساکنان شمال غرب ایران با اشتیاق بیشتری می‌توانیم زنده شدن دریاچه ارومیه و بازگشت فلامینگوها و رقص میگوهای آرتمیاها در آن را دنبال کنیم.
فصلی جدید آغاز شده است که با امید به منشور حقوق شهروندی به اینکه آزادی هایم بیشتر به رسمیت شناخته شود و قربانی سلیقه‌های سیاسی و تبعیض‌های اجتماعی جنسیتی، قومی، نژادی، و مذهبی نشوم سهم خودم را در پیروزی کسب شده بیشتر متصور می‌شوم. اما همسرم به عنوان یک زن، می‌تواند امیدوار باشد که جنس دوم تلقی نشود. امیدوار باشد که در کابینه پیش رو حداقل تعداد زنان کاهش نیابد. او همچنان می‌تواند به مشارکت بیشتر زنان در امور اجتماعی دل ببندد.
اما فرزندانم می‌توانند به آینده بهتر امیدوارتر باشند. به اینکه برنامه ریزی بهتر و قوی‌تری برای آنها تدوین خواهد شد و آینده شغلی آنها در غبار حرکتهای پوپولیستی و فریبنده محو نخواهد شد. اما خانواده من و دیگر خانواده‌های ایرانی به خوبی می‌دانند که راهی دشوار در پیش دارند. راهی پرتلاطم. راهی که در آن باید سنگ طعنه‌ها و زخم زبانهای افرادی که التیام خود را در مانع‌تراشی، توهین و تهمت به دیگران جستجو می‌کنند تحمل کرد. "ما راه خود را انتخاب کرده ایم. راه ما آزادی است. "
نمی دانم تا کی می‌توانم طعنه‌ها و گوشه کنایه‌های برخی همشهریان و آشناهایم را تاب بیاورم. آنها با یادآوری تمسخرآمیز رنج‌هایی که در ایام انتخابات اردیبهشت 96 کشیدیم وسوسه سهم خواهی و عطش میزطلبی را در ما دو چندان می‌کنند!؟ ترجمه صریح این طعنه‌ها و زخم زبانها آن است که شما باید در تغییرات آینده بواسطه این رنج بری‌ها سهمی داشته باشید و اگر اینچنین اتفاقی نیفتد تلاشهایتان بی ثمر خواهد ماند! تعابیری وسوسه کننده که طبل عصیانگری و خودانتقادی را بیدار می‌کند و همه را به جان هم می‌اندازد.
اما به راستی آیا آنچه در انتخابات اخیر به دست آورده‌ایم ارزش آنهمه تلاشهای میدانی و مجازی را نداشته است که حتما" برای چشیدن حلاوت پیروزی باید میز مدیریت فلان اداره نصیبمان بشود! می‌توانیم برای مدتی کوتاه چشم‌های خود را ببندیم و تصور کنیم که نتیجه دیگری رقم خورده است و امیر اعتدال و تدبیر پیروز انتخابات نبوده اند! اکنون که بر این کابوس‌ها فائق آمده ایم، با سعه صدر و بینش عمیق‌تری می‌توانیم بر این وسوسه‌ها غلبه کنیم و سهم خود را از این پیروزی در کسب میزهای مدیریتی خلاصه نکنیم.
من به عنوان ایرانی ساکن آذربایجان و متکلم به زبانی غیر از زبان ملی در ساحل شورترین دریاچه جهان، سهمی به مراتب بیشتر از دوره‌های پیشین نصیبم شده است. به احیای زبان مادری‌ام بیشتر از گذشته امیدوارتر شده ام. من و دیگر ساکنان شمال غرب ایران با اشتیاق بیشتری می‌توانیم زنده شدن دریاچه ارومیه و بازگشت فلامینگوها و رقص میگوهای آرتمیاها در آن را دنبال کنیم.
فصلی جدید آغاز شده است که با امید به منشور حقوق شهروندی به اینکه آزادی هایم بیشتر به رسمیت شناخته شود و قربانی سلیقه‌های سیاسی و تبعیض‌های اجتماعی جنسیتی، قومی، نژادی، و مذهبی نشوم سهم خودم را در پیروزی کسب شده بیشتر متصور می‌شوم. اما همسرم به عنوان یک زن، می‌تواند امیدوار باشد که جنس دوم تلقی نشود. امیدوار باشد که در کابینه پیش رو حداقل تعداد زنان کاهش نیابد. او همچنان می‌تواند به مشارکت بیشتر زنان در امور اجتماعی دل ببندد.
اما فرزندانم می‌توانند به آینده بهتر امیدوارتر باشند. به اینکه برنامه ریزی بهتر و قوی‌تری برای آنها تدوین خواهد شد و آینده شغلی آنها در غبار حرکتهای پوپولیستی و فریبنده محو نخواهد شد. اما خانواده من و دیگر خانواده‌های ایرانی به خوبی می‌دانند که راهی دشوار در پیش دارند. راهی پرتلاطم. راهی که در آن باید سنگ طعنه‌ها و زخم زبانهای افرادی که التیام خود را در مانع‌تراشی، توهین و تهمت به دیگران جستجو می‌کنند تحمل کرد. "ما راه خود را انتخاب کرده ایم. راه ما آزادی است. "
محمد 
۲۰
۱۳۹۶/۰۴/۱۶ ۱۶:۳۷
بله ما باید راه اعتدال را ادامه بدهیم (354472)
۱۳۹۶/۰۴/۱۷ ۱۵:۰۱
همه باید به رییس جمهور روحانی کمک کنیم تا ایشان موفق به اجرای برنامه هایشان شوند.
جمله ای از امام راحل " نگویید انقلاب برای ما جه کرده ؟ شما برای انقلاب چه کرده اید؟"
حال هی نگوییم چون به ایشان رأی داده ایم از ایشان این مطالبات را داریم . قبول ولی من می گویم آقای رییس جمهور برای اینکه به اهدافی که قول داده اند برسند از ما ملت ایران و به خصوص آنهاییکه به ایشان رأی داده اند چه انتظاراتی دارند؟
4 سال پیش از مردم خواستند آنهایی که به یارانه نیاز ندارند انصراف دهند حال سوال من اینست به خصوص از آنهایی که آن موقع رأی دادند واقعاًً جند نفر همکاری کردند؟ حالا هم باید کمک کنیم به رهبر به روسای قوا و در نهایت به مملکت همه در یک کشتی هستیم. (354492)
جمله ای از امام راحل " نگویید انقلاب برای ما جه کرده ؟ شما برای انقلاب چه کرده اید؟"
حال هی نگوییم چون به ایشان رأی داده ایم از ایشان این مطالبات را داریم . قبول ولی من می گویم آقای رییس جمهور برای اینکه به اهدافی که قول داده اند برسند از ما ملت ایران و به خصوص آنهاییکه به ایشان رأی داده اند چه انتظاراتی دارند؟
4 سال پیش از مردم خواستند آنهایی که به یارانه نیاز ندارند انصراف دهند حال سوال من اینست به خصوص از آنهایی که آن موقع رأی دادند واقعاًً جند نفر همکاری کردند؟ حالا هم باید کمک کنیم به رهبر به روسای قوا و در نهایت به مملکت همه در یک کشتی هستیم. (354492)
