تاریخ انتشار : ۱۳۹۶/۰۷/۱۱ ساعت ۱۸:۰۶
کد مطلب : ۱۳۷۶۸۹
اندر حکایت تماشاگران اعدام!
صادق صدرایی
«آتنا اصلانی» نام دختربچه‌ای بود که در چند هفته اخیر توجه بسیاری از مردم را به پارس آباد مغان جلب کرد. دختربچه‌ای که مورد تجاوز قرار گرفت و به قتل رسید. چند روز پیش هم بود که با اعدام فردی که قاتل این دختر معرفی شده بود این پرونده به خط پایانش رسید. اما پایان این پرونده آغازی بود بر نگاهی دوباره به یک فاجعه اجتماعی؛ تماشاگران اعدام!
همانطور که قابل پیش بینی بود در بامدادی که قرار بود قاتل «آتنا» به دار مجازات آویخته شود، زنان و مردان بسیاری در محل اعدام حاضر شدند تا این صحنه را به تماشا بنشینند. حرکتی که ظاهرا از سوی بخش قابل توجهی از مردم انجام می‌شود و چندان هم دلایل آن قابل فهم نیست. برخی بر این اعتقادند که تماشای چنین صحنه هایی باعث درس عبرت خواهد شد و گروهی دیگر این دیدگاه را مطرح می‌کنند که علت این هجوم مردمی برای تماشای اعدام به عدم توجه کافی به تخلیه هیجانات در جامعه باز می‌گردد.
آنچه این اعدام اخیر را نسبت به موارد مشابه متمایز کرده بود حضور کودکان و نوجوانان در محلی بود که قرار بود قاتل به دار آویخته شود. حتی اگر بتوان با مسامحه توجیهات گوناگون برای حضور بزرگسالان در چنین صحنه هایی را پذیرفت، این حضور کودکان در محل اعدام به هیچ عنوان پذیرفتنی نیست و مشخص نیست که مسئولان ذیربط که همواره به سخت گیری مشهورند چگونه در چنین مواردی که باید از خود سخت گیری نشان دهند با بی توجهی کامل رفتار کرده و باعث حیرت همگان می‌شوند.
در بسیاری از نقاط جهان برای آثار سینمایی که حاوی صحنه‌های خشونت آمیز است رده‌بندی سنی تعیین شده و از فروش آن به کودکان و نوجوانان جلوگیری می‌شود اما حالا ما شاهد آن هستیم که در جامعه ایرانی که در بسیاری از موضوعات بدون هیچ دلیل منطقی محدودیت هایی وضع می‌شود برای حضور در صحنه یک اعدام واقعی از هیچ نوع محدودیتی خبری نیست و در کمال تعجب شاهد آن هستیم که چگونه به سادگی و بدون هر نوع مانعی کودکان حضور پیدا کرده اند.
کوتاه سخن آن که به نظر می‌آید که می‌بایست علمای دین، مسئولان قضایی، جامعه شناسان، روانشناسان و دیگر متخصصان علوم اجتماعی گرد هم آمده و برای مواردی همچون مجازات در ملاء عام، حضور گسترده مردم در صحنه اجرای چنین مجازات هایی، حضور کودکان در صحنه اعدام و. . . فکری اساسی کنند که عدم توجه به این موضوعات و ساده انگاری درباره آن می‌تواند در بلند مدت گریبان تک تک افراد حاضر در جامعه را بگیرد.
«آتنا اصلانی» نام دختربچه‌ای بود که در چند هفته اخیر توجه بسیاری از مردم را به پارس آباد مغان جلب کرد. دختربچه‌ای که مورد تجاوز قرار گرفت و به قتل رسید. چند روز پیش هم بود که با اعدام فردی که قاتل این دختر معرفی شده بود این پرونده به خط پایانش رسید. اما پایان این پرونده آغازی بود بر نگاهی دوباره به یک فاجعه اجتماعی؛ تماشاگران اعدام!
همانطور که قابل پیش بینی بود در بامدادی که قرار بود قاتل «آتنا» به دار مجازات آویخته شود، زنان و مردان بسیاری در محل اعدام حاضر شدند تا این صحنه را به تماشا بنشینند. حرکتی که ظاهرا از سوی بخش قابل توجهی از مردم انجام می‌شود و چندان هم دلایل آن قابل فهم نیست. برخی بر این اعتقادند که تماشای چنین صحنه هایی باعث درس عبرت خواهد شد و گروهی دیگر این دیدگاه را مطرح می‌کنند که علت این هجوم مردمی برای تماشای اعدام به عدم توجه کافی به تخلیه هیجانات در جامعه باز می‌گردد.
آنچه این اعدام اخیر را نسبت به موارد مشابه متمایز کرده بود حضور کودکان و نوجوانان در محلی بود که قرار بود قاتل به دار آویخته شود. حتی اگر بتوان با مسامحه توجیهات گوناگون برای حضور بزرگسالان در چنین صحنه هایی را پذیرفت، این حضور کودکان در محل اعدام به هیچ عنوان پذیرفتنی نیست و مشخص نیست که مسئولان ذیربط که همواره به سخت گیری مشهورند چگونه در چنین مواردی که باید از خود سخت گیری نشان دهند با بی توجهی کامل رفتار کرده و باعث حیرت همگان می‌شوند.
در بسیاری از نقاط جهان برای آثار سینمایی که حاوی صحنه‌های خشونت آمیز است رده‌بندی سنی تعیین شده و از فروش آن به کودکان و نوجوانان جلوگیری می‌شود اما حالا ما شاهد آن هستیم که در جامعه ایرانی که در بسیاری از موضوعات بدون هیچ دلیل منطقی محدودیت هایی وضع می‌شود برای حضور در صحنه یک اعدام واقعی از هیچ نوع محدودیتی خبری نیست و در کمال تعجب شاهد آن هستیم که چگونه به سادگی و بدون هر نوع مانعی کودکان حضور پیدا کرده اند.
کوتاه سخن آن که به نظر می‌آید که می‌بایست علمای دین، مسئولان قضایی، جامعه شناسان، روانشناسان و دیگر متخصصان علوم اجتماعی گرد هم آمده و برای مواردی همچون مجازات در ملاء عام، حضور گسترده مردم در صحنه اجرای چنین مجازات هایی، حضور کودکان در صحنه اعدام و. . . فکری اساسی کنند که عدم توجه به این موضوعات و ساده انگاری درباره آن می‌تواند در بلند مدت گریبان تک تک افراد حاضر در جامعه را بگیرد.
