امضای حُکم یا پشت بلندگو؟

رئیس‌جمهور برای دومین سخنرانی متوالی در چند روز اخیر از برخی وزرای خود انتقاد کرد. روحانی معتقد است گروهی از وزیران به جای آنکه به دنبال برنامه ریزی برای حل و فصل مشکلات باشند از ابتدای سال از ناامیدی دم می‌زنند و از فهرست بحران‌ها و مشکلات سال سخت پیش رو سخن می‌گویند. رئيس‌جمهور چند روز پیش هم از برخی وزیران خود انتقاد کرده بود و از آن‌ها خواسته بود از نامه و تلفن افرادی از مراکز خارج از دولت واهمه نداشته باشند و نسبت به همراهی با برنامه‌های دولت اعتدال از خود سستی نشان ندهند.

با دقت در ادبیات حسن روحانی به خوبی می‌توان به این نکته پی برد که او نیز مانند کسر قابل توجهی از حامیانش از آنچه در یک سال اخیر در کارنامه دولت اعتدال مشاهده می‌شود به هیچ وجه رضایت ندارد و در تلاش است بخشی از نارضایتی خود از کابینه منتخبش برای دولت دوازدهم را این گونه با مردم در میان بگذارد. کمی که به گذشته بازگردیم و روزهای انتخاب اعضای کابینه را به خاطر بیاوریم به این نکته برمی خوریم که در آن بازه زمانی بسیاری از همراهان و حامیان روحانی که نقش انکارناپذیری در پیروزی او در انتخابات۹۲ ایفا کرده بودند به صراحت نسبت به انتخاب‌های اشتباه آقای رییس جمهور تذکر می‌دادند و حتی این هشدارها و تذکرات به آن جا رسید که گروهی از اعضای فراکسیون اصلاح طلبان مجلس بیشتر از مخالفان دولت در مجلس با برخی از وزیران پیشنهادی برای دولت دوازدهم مخالفت کرده و در صحن مجلس علیه آنان نطق کردند.

این وضعیت ادامه پیدا کرد تا امروز که قریب به یک سال از انتخابات مجدد روحانی می‌گذرد و کم کم باید آماده ارزیابی عملکرد یک ساله دولت دوم اعتدال شویم. عملکردی که به طور خلاصه می‌توان آن را در کلمه «متوسط» خلاصه کرد. اعضای دولت دوم حسن روحانی دچار «روزمرگی» شده‌اند و اغلب آنان تصور می‌کنند اگر به کارها و برنامه‌های روزمره با سرعتی معمولی برسند مشکلات و بحران‌های پیش رو حل خواهد شد! این در حالی است که وضعیت دولت یازدهم به کلی متفاوت بود و می‌شد در هر حوزه یک اقدام مشخص بزرگ را یافت. کاهش تورم ۴۰ درصدی به کمتر از ده درصد، باز پس گیری جایگاه ایران در بازار نفت، رفع تحریم‌های فلج کننده مرتبط با پرونده هسته ای، طرح تحول سلامت، بهبود وضعیت امنیت غذایی و خودکفایی در محصول استراتژیک گندم، مثبت شدن‌تراز تجاری و. . . همه و همه از نقاط درخشان کارنامه دولت اعتدال در فاصله سال‌های ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ بوده است. اما در یک سال اخیر دیگر خبری از کارهای بزرگ نیست و همه چیز به روزمرگی می‌گذرد. این وضعیت در حالی است که قاعدتا و با توجه به بحران هایی موجود و بحران‌های قریب الوقوع آینده نمی‌باید شاهد این کُندی در حرکت کلی دولت می‌بودیم.

به نظر می‌آید که این تصویر کلی که سبب بروز نارضایتی هایی در متن جامعه نیز شده است رییس جمهور را به این نتیجه رسانده که دیگر وقت خداحافظی با گروهی از وزیرانی است که به دلیل تعارفات و یا محدودیت‌ها به کابینه تحمیل شده‌اند. انتقادات روزهای اخیر روحانی که ظاهرا ادامه دار هم خواهد بود نشانگر آن است که رئیس دولت هم از عملکرد همکاران خود ناراضی است و این عدم رضایت را از پشت بلندگو اعلام می‌کند. با همه این مطالب مشکل اساسی همین جاست که آقای روحانی به جای آنکه این نارضایتی را با امضای حکم برکناری برخی مسئولان ناکارآمد نشان دهد تنها به سخن گفتن و نقد علنی اکتفا کرده است و برخی معتقدند با توجه به تجارب گذشته او همچنان و تا پایان عمر دولت دوازدهم با حالت «کژ دار و مریز» با گروهی از وزیران «ناامید» خود مدارا خواهد کرد!