تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۳/۰۵ ساعت ۱۴:۲۹
کد مطلب : ۱۵۰۹۴۸
جفایی که در حق خرمشهر می‌شود
رضا صادقیان
روز سوم خرداد، به نام و به مناسبت آزادسازی خرمشهر در تقویم نام‌گذاری شده است، ولی خرمشهر امروز نه تنها آزاد نیست که همچنان اسیر هزاران و صدها هزار مشکل پیدا و پنهان است. شهری که به گفته امام (ره) خدا آزاد کرده بود، حال گرفتار دست سیاست‌ها، برنامه‌های نادرست، مدیران و سازمان‌هایی است که بدون توجه به وضعیت شهر، در حال فعالیت هستند. خونین‌شهر دیروز، نه تنها هیچ‌گاه از سوی سیاست‌گذاران و مسئولان امر به عنوان یک شهر ساحلی مورد توجه قرار نگرفت، بلکه با چشم بستن بر روی واقعیت‌های ملموس، خرمشهر را به ویران‌شهر تبدیل کردند. گویا عده‌ای به خودشان متعهد شدند تا موانع بیشتری مقابل رونق گرفتن شهر ایجاد کنند.
وضعیت امروز خرمشهر ناامید کننده است، هم برای ساکنان شهر و هم برای مسافرانی که به بهانه دیدن رودخانه کارون، خرید از بازار منطقه آزاد و قایق سواری راهی این شهر می‌شوند. خیابان‌های شهر هنوز به صورت کامل آسفالت نشده، اغلب مردم گرفتار زندگی روزمره و کم درآمد هستند. این مورد را می‌توان از حضور پرشمار دکه‌های فروش سیگار و تنقلات در نقاط مختلف شهر فهمید. جوانان تحصیل کرده بیکار، بازسازی نشدن خیابان‌ها و منازلی که در طول جنگ تحمیلی نیمه ویران شده بودند، نبود زیر ساخت‌های مناسب و. . . ساخته و پرداخته دست مدیرانی است که بدون کوچکترین شناخت از شهر برای گذران دوره مدیریت قدم به این شهر گذاشتند و پس از مدتی رهسپار ولایت خودشان شدند، مدیران بومی نیز حرف‌های احساسی زیاد زدند، ولی کاری انجام نشد!
جفایی که امروز در حق خرمشهر و خرمشهری می‌شود، با هر توجیهی که صورت بگیرد، راه به سوی گمراهی است. نمی‌توان دل‌خوش فرارسیدن مناسبت روز آزادسازی خرمشهر ماند و برای این روز کارت تبریک پست کرد، آگهی در روزنامه داد و بنرهایی با طرح‌های مختلف در سازمان‌ها و اداره‌ها نصب کرد ولی به امروز و احوال این شهر دقت نکرد. خرمشهر امروز با چاپ بنر به مناسبت روز آزادی‌اش نیازی ندارد، حتی نیاز ندارد به بهانه آزادی مورد سوءاستفاده بانک‌ها قرار بگیرد، به کار و تبلیغات دیگر نیز نیاز ندارد. خرمشهر امروز بیش از آنکه نیاز داشته باشد در تقویم قرار بگیرد و برای آزادی‌اش جشن بگیرند، نیاز به رسیدگی و فهمیدن مشکلاتش دارد. نیاز دارد که دیده شود، گفتن، حرف زدن، پناه آوردن به حرف‌درمانی و رفتارهای دیگر نه تنها مرحمی برای زخم‌های خونین‌َشهر نیست، بلکه روز به روز آن زخم‌ها را چرکین‌تر و غیر قابل درمان خواهد کرد.
سرزمین خرمشهر با حضور دلاورانی همچون محمد جهان‌آرا و نیروهای تکاور ارتشی از چنگال بعثی‌ها بیرون کشیده شد. آزاد شد. ولی وضعیت امروز خرمشهر نشان می‌دهد این آزادی تنها به کلمات ختم شده و نشانی از آن در خود شهر و آبادانی آن نیست! هزار افسوس. . .
روز سوم خرداد، به نام و به مناسبت آزادسازی خرمشهر در تقویم نام‌گذاری شده است، ولی خرمشهر امروز نه تنها آزاد نیست که همچنان اسیر هزاران و صدها هزار مشکل پیدا و پنهان است. شهری که به گفته امام (ره) خدا آزاد کرده بود، حال گرفتار دست سیاست‌ها، برنامه‌های نادرست، مدیران و سازمان‌هایی است که بدون توجه به وضعیت شهر، در حال فعالیت هستند. خونین‌شهر دیروز، نه تنها هیچ‌گاه از سوی سیاست‌گذاران و مسئولان امر به عنوان یک شهر ساحلی مورد توجه قرار نگرفت، بلکه با چشم بستن بر روی واقعیت‌های ملموس، خرمشهر را به ویران‌شهر تبدیل کردند. گویا عده‌ای به خودشان متعهد شدند تا موانع بیشتری مقابل رونق گرفتن شهر ایجاد کنند.
وضعیت امروز خرمشهر ناامید کننده است، هم برای ساکنان شهر و هم برای مسافرانی که به بهانه دیدن رودخانه کارون، خرید از بازار منطقه آزاد و قایق سواری راهی این شهر می‌شوند. خیابان‌های شهر هنوز به صورت کامل آسفالت نشده، اغلب مردم گرفتار زندگی روزمره و کم درآمد هستند. این مورد را می‌توان از حضور پرشمار دکه‌های فروش سیگار و تنقلات در نقاط مختلف شهر فهمید. جوانان تحصیل کرده بیکار، بازسازی نشدن خیابان‌ها و منازلی که در طول جنگ تحمیلی نیمه ویران شده بودند، نبود زیر ساخت‌های مناسب و. . . ساخته و پرداخته دست مدیرانی است که بدون کوچکترین شناخت از شهر برای گذران دوره مدیریت قدم به این شهر گذاشتند و پس از مدتی رهسپار ولایت خودشان شدند، مدیران بومی نیز حرف‌های احساسی زیاد زدند، ولی کاری انجام نشد!
جفایی که امروز در حق خرمشهر و خرمشهری می‌شود، با هر توجیهی که صورت بگیرد، راه به سوی گمراهی است. نمی‌توان دل‌خوش فرارسیدن مناسبت روز آزادسازی خرمشهر ماند و برای این روز کارت تبریک پست کرد، آگهی در روزنامه داد و بنرهایی با طرح‌های مختلف در سازمان‌ها و اداره‌ها نصب کرد ولی به امروز و احوال این شهر دقت نکرد. خرمشهر امروز با چاپ بنر به مناسبت روز آزادی‌اش نیازی ندارد، حتی نیاز ندارد به بهانه آزادی مورد سوءاستفاده بانک‌ها قرار بگیرد، به کار و تبلیغات دیگر نیز نیاز ندارد. خرمشهر امروز بیش از آنکه نیاز داشته باشد در تقویم قرار بگیرد و برای آزادی‌اش جشن بگیرند، نیاز به رسیدگی و فهمیدن مشکلاتش دارد. نیاز دارد که دیده شود، گفتن، حرف زدن، پناه آوردن به حرف‌درمانی و رفتارهای دیگر نه تنها مرحمی برای زخم‌های خونین‌َشهر نیست، بلکه روز به روز آن زخم‌ها را چرکین‌تر و غیر قابل درمان خواهد کرد.
سرزمین خرمشهر با حضور دلاورانی همچون محمد جهان‌آرا و نیروهای تکاور ارتشی از چنگال بعثی‌ها بیرون کشیده شد. آزاد شد. ولی وضعیت امروز خرمشهر نشان می‌دهد این آزادی تنها به کلمات ختم شده و نشانی از آن در خود شهر و آبادانی آن نیست! هزار افسوس. . .
