محمد توکلی
سخنان روز گذشته رهبری را میتوان از زوایای گوناگونی مورد بحث و بررسی قرار داد اما آنچه در ادامه میخوانید به بهانه اتفاقی حاشیهای در دیدار روز گذشت این مقام عالیرتبه نظام است. هنگامی که آیتاله خامنهای از لزوم برخورد قاطع با مفسدان اقتصادی میگفتند جمعی از افراد حاضر در مراسم شعار «مفسد اقتصادی اعدام باید گردد» را سر دادند. این شعار با واکنش منفی رهبری روبرو شد و خطاب به شعاردهندگان گفته شد: «شما مگر دادگاهید؟ فضاسازی نکنید، ممکن است بعضی اعدامی باشند، ممکن است برخی حبسی باشند»
تاکید رهبری بر عدم فضاسازی در چنین موضوعی نکته بسیار مهمی است که در روزهای اخیر و با توجه به نارضایتیهای اقتصادی که در جامعه به وجود آمده است کمتر به آن توجه میشود. برخی تصور میکنند راه نجات اقتصاد ایران بر پا کردن چوبههای دار است و لازم است هر فردی که تخلف و یا فسادی در حوزه اقتصادی مرتکب شد بلادرنگ و بی توجهی به ضرورتهای دادرسی عادلانه اعدام شود. این نگاه که بیشتر از سوی رسانههای جناح تندرو تبلیغ شده و در صداوسیما نیز نمود دارد وضعیتی را ایجاد کرده که نگرانیها درباره چگونگی رسیدگی به پروندههای مرتبط با تلاطمهای اقتصادی هفتههای اخیر را دو چندان کرده است.
در همین ارتباط جمعی از حقوقدانان شناخته شده کشور در روزهای گذشته نقدها و نگرانیهای خود را نسبت به نامه اخیر رییس قوه قضاییه به رهبری نظام درباره مجازات اخلالگران اقتصادی و ایجاد شعبی ویژه و اختیاراتی فراتر از آیین دادرسی اعلام کردهاند.همان قدر که آنان که با سوءاستفاده از شرایط امروز در پی سودجویی هستند شایسته ملامت و مجازات هستند، نگرانیها درباره عدم توجه کافی به حقوق متهمین در چنین پروندههایی نیز شایسته توجهی ویژه و واقعی است. نمیتوان با زیر پا گذاشتن قانون به جنگ بی قانونی رفت.
به عتاب رهبری انقلاب به آنان که «اعدام باید گردد» گویان در خیال خود در حال مبارزه با مفاسد هستند میتوان از زاویهای دیگر هم نگریست و آن اینکه در هشت سال اخیر جمعی از چهرههای دلسوز نظام که سالها برای پیشرفت و مانایی همین ساختار سیاسی تلاش کردهاند در حصر و حبس گرفتارند و شاهد آن هستیم که برخی تریبونداران در تمام این سالها در کنار اتهاماتی که علیه آنان مطرح کردهاند نتیجه دادگاه را هم پیش از برگزاری اعلام کرده و میگویند حکم دادگاه برای محصوران اعدام است. میتوان همین جمله اخیر رهبر انقلاب را به این افراد هم گفت که: «شما مگر دادگاهید؟»