دولتی كه در «دوره حساس» سخنگو هم ندارد!

چند ماهی است که همه از «دوره حساس» می‌گویند. حساسیت این دوره چه از نظر سیاسی و چه از نظر اقتصادی قابل کتمان کردن نیست و می‌توان گفت آن عبارت کلیشه‌ای و از معنا تهی شده «برهه حساس کنونی» دقیقا همین امروز است. بالا و پایین شدن ساعتی نرخ دلار، خروج شرکت‌های خارجی و آغاز قریب‌الوقوع تحریم نفتی تنها قله این کوه یخ است که در دید عموم قرار گرفته است اما حساسیت این روزها پیچیده‌تر و بیشتر از آن چیزی است که تا امروز برای ما مردم قابل مشاهده بوده است.

 حال در چنین روزهای حساسی قوه مجریه به عنوان مهم‌ترین رکن قدرت که در میانه میدان قرار داد از انتخاب یک سخنگو عاجز مانده است. در روزهای حساس و بحرانی یکی از مواردی که بسیار مهم است وجود مرکز واحدی برای اطلاع‌رسانی است تا اطلاعات و اخبار به شکل ناهماهنگ و ناقص به جامعه منتقل نشود اما آنچه تا امروز شاهد آن بودیم این است که پس از‌ترک کرسی سخنگویی از سوی محمدباقر نوبخت همچنان دولت بی‌سخنگو است و تصمیمات هر حوزه از سوی مسئولان وزارتخانه‌های مرتبط اعلام می‌شود و بدیهی است که در چنین شرایطی شاهد ناهماهنگی اطلاع‌رسانی و همینطور نقض اخبار هر حوزه از سوی حوزه‌ای دیگر هستیم. در روزهای اخیر شورای هماهنگی اقتصادی که با حضور سران سه قوه تشکیل جلسه می‌دهد تصمیم گرفت مرکزی را به ریاست رحمانی فضلی، وزیر کشور ایجاد کند تا اطلاعات و اخبار تصمیم‌گیری‌ها از طریق آنان اعلام شود و از طرف دیگر این مرکز وظیفه مقابله با آنچه «جنگ روانی» خوانده شده است را بر عهده دارد.در این باره چند نکته قابل ذکر است:

۱ـ مسئله ابتدایی آن است که اساسا چنین مرکزی بر اساس کدام قانون ایجاد شده است و حدود و ثغور وظایف آن چه گونه است. با نگاهی به مصاحبه‌های رحمانی فضلی در این باره این نگرانی به وجود می‌آید که ظاهرا عدم تعیین حد و مرز وظایف این مرکز اطلاع رسانی سبب آن خواهد شد که در عمل شاهد ایجاد محدودیت برای رسانه‌های مستقل از سوی آن باشیم و به نوعی این مرکز هم به نهادهای ایجاد محدودیت برای رسانه‌ها افزوده شود!
۲ـ آنچه از سخن مسئولان مشهود است آنکه تصور می‌شود که اغلب مشکلاتی که مردم در این روزها با آن دست و پنجه نرم می‌کنند حاصل طراحی عملیات روانی بیگانگان و به اصطلاح «رسانه‌های معاند» است و چنین مرکزی می‌خواهد با این «جنگ روانی» مقابله کند. این نگاه به وضعیت آشفته اقتصادی وسیاسی موجود بیشتر از آنکه به واقعیت نزدیک باشد به نوعی فرار از مسئولیت و فرافکنی است. واقعیت آن است که تا زمانی که وضعیتی آشفته و سیاه نباشد، رسانه‌ها هر چقدر هم قوی و فراگیر باشند توانی برای آشفته‌‌سازی وسیاه‌نمایی نخواهند داشت. در نتیجه بهتر آن است که به جای تفکرات «دایی جان ناپلئونی» آنچه خود کاشته‌ایم و امروز مشغول درو کردن آن هستیم را بنگریم.
۳ـ و نکته پایانی آنکه ظاهرا انتخاب وزیر کشور برای این مرکز تازه تاسیس اطلاع‌رسانی به نوعی انتخاب همان سخنگوی دولت هم خواهد بود و از این به بعد رسانه‌ها می‌باید رحمانی فضلی را در قامت سخنگوی دولت هم ببینند. شاید در هفته‌های آتی و تجربه حضور او در سِمَت سخنگویی دولت، رسانه‌ها را به این نتیجه برساند که «بدتر» جایگزین «بد» شده است!