تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۸/۰۴ ساعت ۱۷:۰۲
کد مطلب : ۱۶۳۱۳۰
دانشگاه مکانی برای گفتگو نه سخنرانی!
گروه سیاسی: حسین نقاشی در همشهری جوان نوشت: انتقاد به رویه‌ها، ساختارها و سیاستگذاری‌ها وظیفه تشکل‌های دانشجویی به حساب می‌آید و در عرصه عمومی هم وظایف احزاب ورسانه‌ها است که باید از این کار استقبال کرد زیرا حساسیت نسبت به موضوعات مختلف نشانه سلامت نسبی فضای دانشگاه و تشکل‌های دانشجویی با هر گرایشی است.
با بالا گرفتن انتقادات به عملکرد رییس جمهور پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶،عرصه های مختلف جامعه نسبت وعده های محقق نشده رییس جمهور،موضع انتقادی گرفتند.دانشگاه و فعالین دانشجویی امروز نسبت به دوره احمدی‌نژاد به خصوص سال‌های 88 تا 92 که فضا امنیتی و بسته بود از سال 92 به بعد گشایش نسبی ایجاد شده است که این مسئله در جهت وعده‌های آقای روحانی صورت گرفت با این حال با وعده های انتخاباتی ایشان فاصله قابل توجه ای دارد.
زمانی که رئیس‌جمهور شعارهایی را مطرح میکند به لحاظ سیاسی و اخلاقی موظف به پایبندی نسبت به آنها است. فضای دانشگاه‌ها همچنان بسته است، برخورد قضایی با تعدادی از دانشجویان طی این سال‌ها به خصوص در سال گذشته را شاهد بودیم که این مسئله در دوران اصلاحات هم مطرح بود ولی تلاش‌ها در آن زمان به سمتی گرایش داشت تا در صورتی که دانشجویی در دانشگاه تخلفی انجام داد به جای اینکه با برخورد قضایی مواجه شود از طرف حراست دانشگاه‌ها در چارچوب مشخص به آن رسیدگی شود، با این روش از تشکیل پرونده قضایی ممانعت به عمل می‌آید زیرا تاثیرات مختلفی بر وضعیت حال و آینده دانشجو می‌گذارد، البته بدین معنا نیست که برخوردهای حراستی و کمیته انضباطی امر مطلوب است و اصل بر آزادی هرچه بیشتر تشکل ها و نشریات دانشجویی است، با این حال در صورت بروز تخلف، بررسی تخلفات بدین شکل مناسب‌تر است.
مسئله دیگر ستاره‌دار شدن دانشجویان که یکی از شعارهای اصلی حسن روحانی خاتمه دادن به این وضعیت بوده است. با وجود آنکه تعدادی از دانشجویان در دوران آقای احمدی نژاد ستاره دار بودند و در دوره روحانی بازگشت به تحصیل کردند، اما همچنان با این مشکل مواجه بوده ایم. موضوع مورد توجه دیگر وضعیت پولی شدن دانشگاه است که تحت عناوین مختلف مانند دانشگاه مجازی یا عناوینی دیگر در مقطع فوق‌لیسانس یا دکتری است. این مسئله هزینه‌های هنگفتی را در بر می‌گیرد و به نوعی به جای اینکه آموزش رایگان که تصریح قانون اساسی است و رویه عدالت خواهانه هم به حساب می آید، مورد توجه قرار گیرد به شکل دیگری رفتار می‌شود.
دولت باید تاحد توان خود امر آموزش را در اختیار تمام مردم قراردهد و تلاش برای عملی شدن این سیاست که با کسب پول از مردم و شهروندان، آنها آموزش ببینند،در تضاد با آموزش رایگان و سنجش توانمندی های دانشجویان بر مدار یک آزمون جامع و برابر است. در واقع کسانی که با تلاش وارد دانشگاه می شوند در همان دانشگاهی تحصیل میکنند که دیگرانی با توجه به پرداخت پول و تمکن مالی به همان مدرک دست میآبند. بحث مداخلات خارج از ساختارهای دانشگاه‌ها و مدیریت آنها نیز دغدغه دیگری است که استقلال نهاد دانشگاه را مخدوش میکند و همچنان از دغدغه های اصلی فعالان دانشجویی است.
یکی از نکاتی که درشبکه‌های اجتماعی مورد نقد قراگرفت عدم امکان گفت‌وگو مستقیم و طرح نقدها از سوی نمایندگان تشکل‌های دانشجویی با رئیس جمهور بود. دانشگاه مکانی برای دیالوگ محسوب می‌شود و مونولوگ در آن جایی ندارد. این مکان با نهادها و سازمان‌های تابعه دولت تفاوت دارد در آنجا شخص رئیس جمهور به سخنرانی می‌پردازد و مواضع کشور را درباره مسائل مختلف طرح میکند. حضور رئیس‌جمهور با جلسات مطرح شده باید متمایز باشد. دانشگاه محل تضارب آرا و طرح دغدغه‌ها است، در صورتی که بنا باشد رئیس‌جمهور تنها به ایراد سخنانی بپردازد و برود با نفس دانشگاه که یک محیط تعاملی است، تفاوت دارد. متاسفانه این مسئله در برنامه رئیس‌جمهور گنجانده نشده بود و به شدت مورد انتقاد فعالان دانشجویی با هر گرایشی قرار گرفت که یک انتقاد جدی و وارد هم بود، هیچ‌یک از فعالان دانشجویی از گرایش های مختلف امکان حضوردر مکان سخنرانی را پیدا نکردند.
با بالا گرفتن انتقادات به عملکرد رییس جمهور پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶،عرصه های مختلف جامعه نسبت وعده های محقق نشده رییس جمهور،موضع انتقادی گرفتند.دانشگاه و فعالین دانشجویی امروز نسبت به دوره احمدی‌نژاد به خصوص سال‌های 88 تا 92 که فضا امنیتی و بسته بود از سال 92 به بعد گشایش نسبی ایجاد شده است که این مسئله در جهت وعده‌های آقای روحانی صورت گرفت با این حال با وعده های انتخاباتی ایشان فاصله قابل توجه ای دارد.
زمانی که رئیس‌جمهور شعارهایی را مطرح میکند به لحاظ سیاسی و اخلاقی موظف به پایبندی نسبت به آنها است. فضای دانشگاه‌ها همچنان بسته است، برخورد قضایی با تعدادی از دانشجویان طی این سال‌ها به خصوص در سال گذشته را شاهد بودیم که این مسئله در دوران اصلاحات هم مطرح بود ولی تلاش‌ها در آن زمان به سمتی گرایش داشت تا در صورتی که دانشجویی در دانشگاه تخلفی انجام داد به جای اینکه با برخورد قضایی مواجه شود از طرف حراست دانشگاه‌ها در چارچوب مشخص به آن رسیدگی شود، با این روش از تشکیل پرونده قضایی ممانعت به عمل می‌آید زیرا تاثیرات مختلفی بر وضعیت حال و آینده دانشجو می‌گذارد، البته بدین معنا نیست که برخوردهای حراستی و کمیته انضباطی امر مطلوب است و اصل بر آزادی هرچه بیشتر تشکل ها و نشریات دانشجویی است، با این حال در صورت بروز تخلف، بررسی تخلفات بدین شکل مناسب‌تر است.
مسئله دیگر ستاره‌دار شدن دانشجویان که یکی از شعارهای اصلی حسن روحانی خاتمه دادن به این وضعیت بوده است. با وجود آنکه تعدادی از دانشجویان در دوران آقای احمدی نژاد ستاره دار بودند و در دوره روحانی بازگشت به تحصیل کردند، اما همچنان با این مشکل مواجه بوده ایم. موضوع مورد توجه دیگر وضعیت پولی شدن دانشگاه است که تحت عناوین مختلف مانند دانشگاه مجازی یا عناوینی دیگر در مقطع فوق‌لیسانس یا دکتری است. این مسئله هزینه‌های هنگفتی را در بر می‌گیرد و به نوعی به جای اینکه آموزش رایگان که تصریح قانون اساسی است و رویه عدالت خواهانه هم به حساب می آید، مورد توجه قرار گیرد به شکل دیگری رفتار می‌شود.
دولت باید تاحد توان خود امر آموزش را در اختیار تمام مردم قراردهد و تلاش برای عملی شدن این سیاست که با کسب پول از مردم و شهروندان، آنها آموزش ببینند،در تضاد با آموزش رایگان و سنجش توانمندی های دانشجویان بر مدار یک آزمون جامع و برابر است. در واقع کسانی که با تلاش وارد دانشگاه می شوند در همان دانشگاهی تحصیل میکنند که دیگرانی با توجه به پرداخت پول و تمکن مالی به همان مدرک دست میآبند. بحث مداخلات خارج از ساختارهای دانشگاه‌ها و مدیریت آنها نیز دغدغه دیگری است که استقلال نهاد دانشگاه را مخدوش میکند و همچنان از دغدغه های اصلی فعالان دانشجویی است.
یکی از نکاتی که درشبکه‌های اجتماعی مورد نقد قراگرفت عدم امکان گفت‌وگو مستقیم و طرح نقدها از سوی نمایندگان تشکل‌های دانشجویی با رئیس جمهور بود. دانشگاه مکانی برای دیالوگ محسوب می‌شود و مونولوگ در آن جایی ندارد. این مکان با نهادها و سازمان‌های تابعه دولت تفاوت دارد در آنجا شخص رئیس جمهور به سخنرانی می‌پردازد و مواضع کشور را درباره مسائل مختلف طرح میکند. حضور رئیس‌جمهور با جلسات مطرح شده باید متمایز باشد. دانشگاه محل تضارب آرا و طرح دغدغه‌ها است، در صورتی که بنا باشد رئیس‌جمهور تنها به ایراد سخنانی بپردازد و برود با نفس دانشگاه که یک محیط تعاملی است، تفاوت دارد. متاسفانه این مسئله در برنامه رئیس‌جمهور گنجانده نشده بود و به شدت مورد انتقاد فعالان دانشجویی با هر گرایشی قرار گرفت که یک انتقاد جدی و وارد هم بود، هیچ‌یک از فعالان دانشجویی از گرایش های مختلف امکان حضوردر مکان سخنرانی را پیدا نکردند.
