نمی‌نشینم، شلوارم 260 هزار تومان است...

این فیلم در عین این که تأسف بار است اما از چند واقعیت حکایت می کند:
 
1. معلم زور می گوید و تصور می کند حاکم مطلق کلاس است. اما یکی دیگر از بچه ها از او فیلم برداری می کند. اگر معلم ابزار تهدید و تنبیه و تحقیر را دارد بچه ها هم گوشی دارند و فیلم می گیرند. گوشی های هوش مند زندگی همه ما را دگرگون کرده است. آقا معلم خیلی چیزها می داند اما ظاهرا این ویژگی دنیای مدرن را نمی داند یا چون مدرسه دولتی نیست کنترل گوشی نداشتن بچه ها سفت و سخت نبوده است.
2. استدلال نوجوان خیلی جالب است و عجیب است که معلم متوجه نمی شود. او می گوید شلوار من 260 هزار تومان قیمت دارد و مراقبت از شلوار 260 هزار تومانی برای او مهم تر از اجرای فرمان معلم است. در جامعه ای پول زده چرا نباید بچه دو دو تا چهار تا کند؟ اتفاقا دلیل موجهی می آورد! نسل های قبل چندان از عدد و رقم سر در نمی آوردند.
3. تصور سنتی از قدرت، اِعمال زور است. مهم ترین تفاوت دنیای مدرن و جوامع دموکراتیک در این نیست که قدرت اعمال نمی شود. این است که قدرت، همان زور نیست. تصور این معلم از قدرت، همان زور است و گمان می کند با زورگویی قدرت خود را به رخ می کشد حال آن که در نگاه دیگران زور او به چالش کشیده شده است.
4. خانواده ها فرزندان خود را به مدرسه نمی سپارند که معلم هر گونه خواست با او رفتار کند. معلم و دبیر کارمند آموزش و پرورش است و وظیفۀ مصرح و مشخص او انتقال مفاهیم کتاب های درسی به بچه ها و اجرای برنامه آموزشی است.
اگر دانش آموزی در اجرای این برنامه اخلال ایجاد کند او ابتدا باید ابتکار به خرج دهد و سعی کند مدیریت کند و اگر نمی تواند گزارش دهد تا ناظم و مدیر تصمیم بگیرند. خود او حق برخورد ندارد. خوش بختانه ادارۀ آموزش و پرورش وارد عمل شده و واکنش نشان داده اند.
5. بخشی از بزهکاری ها ریشه در تحقیرهای دوران کودکی دارد. معلم یا ناظمی که دانش آموزی را تحقیر می کند به ظاهر کلاس را کنترل کرده اما چه بسا او این تحقیر را با رفتارهای بعدی در جامعه نشان دهد و اتفاقا جای خوش حالی است که این بچه تن به تحقیر نداده و واکنش نشان داده است. اگر تن می داد خانواده و جامعه باید نگران می شدند چون به شکل دیگری بروز می کرد.
6. بخش قابل توجهی از مخاطبان ما معلمان گرامی و فرهنگیان هستند. اتفاقا خود معلمین باید بیش از دیگران منتقد این گونه رفتارها باشند و احیانا برخی درصدد توجیه برنیایند یا سرکشی های برخی دانش آموزان را بهانه نکنند. در این گونه موارد واکنش صنفی مورد انتظار نیست و به لحاظ صنفی اتفاقا این افراد به کل صنف لطمه وارد می کنند. کوتاه این که در این ویدیو چنان که گفته شد دو موضوع پر رنگ تر است:
اولی استدلال نوجوان است که نمی تواند آسیب به شلوار 260 هزار تومانی را بپذیرد. در جامعه ای که دغدغه همه پول است ذهن بچه های ما هم پر شده از قیمت کالاها و عجیب نیست که به قیمت شلوار خود اشاره می کند. دومی گوشی های هوشمند است. در این بازی آن که چیره شد فناوری فیلم برداری بود و تصور کنید اگر چنین فیلمی نبود چگونه بچه ها می توانستند این اتفاق را ثابت کنند. قدر این فناوری را بدانیم!