گروه سیاسی: بسیاری در یک سال اخیر از این که مقامات ارشد دولتی و به خصوص رییسجمهور سکوت را به سخن ترجیح میدهند انتقاد کرده و معتقدند سیاست سکوت نه تنها کمکی به بازگشایی گرههای تصمیمگیری در حوزههای مختلف نمیکند بلکه سبب افزایش سوءتفاهمها، اعتراضات و گلایههای جامعه از دولت نیز میشود. اما در همین یک سال شاهد آن هستیم که شکستن سکوت توسط بعضی دولتمردان و برخی اظهارنظرها منتقدان سکوت دولت را به تدریج به این نتیجه رسانده است که ظاهراً همان خاموشی اعضای دولت تنش و التهاب کمتری در جامعه ایجاد میکند.
در تازهترین هنرنمایی دولتیها شاهد سخنان عجیب وزیر جهاد کشاورزی در یک برنامه تلویزیونی بودیم. محمود حجتی هنگامی که با پرسش انتقادی مجری برنامه درباره وضعیت آشفته بازار گوشت و مرغ روبرو شد به جای عذرخواهی از مردم به دلیل شرایط نامساعدی که در این هفتهها به وجود آمده میگوید باید خدا را شکر کنید که مواد غذایی هست!
آقای وزیر که قاعدتاً یکی از مهمترین وظایف وزارتخانه تحت امرش تامین مواد غذایی و ایجاد ثبات در بازار است در واکنش به صفهای طولانی مردم برای خرید گوشت ۱۰۰هزار تومانی نه تنها عذرخواهی نمیکند حتی از بیان یک توضیح قانعکننده نیز درباره چرایی این نابسمانیها که اندک اندک امنیت غذایی مردم ایران را نشانه رفته است عاجز میماند و به جای طلب پوزش از ملت و توضیح شفاف دلایل به وجود آمدن این وضعیت اسفبار انتظار دارد مردم خدا را شکر کنند که هنوز غذایی برای خوردن دارند.
پرسشی که میتوان در واکنش به چنین رفتار و گفتاری از سوی مقامات دولتی مطرح کرد آن است که مگر چند سال از دوران انتخابات۹۶ گذشته است که ابن چنین آن وعدهها را به فراموشی سپردهاند و حتی به حداقلی از ادب نیز در مواجهه با مردم توجه ندارند. مشخص نیست در نگاه مدیران برج عاج نشین دولتی که دیگر در آن نه اثری از تدبیر است و نه میتوان امیدی به آن داشت مردم کوچه و بازار که به دلیل سیاستهای غلط اهل قدرت دچار مشکلات عدیده شدهاند چه جایگاهی دارند که این چنین مورد خطاب و عتاب قرار میگیرند.
هر طور به وضعیتی که امروز در آن گرفتار آمدهایم بنگریم به این نتیجه میرسیم که طرف طلبکار این موقعیت میباید مردم باشند و مسئولان به دلیل بی کفایتیهای آشکارشان در جایگاه بدهکار و حتی متهم هستند. چگونه است که متهمان و بدهکاران به خود اجازه میدهند با چنین ادبیات سهلانگارانه و گاه وقیحانهای با مردم سخن بگویند؟ به نظر میآید مسئولان ارشد دولتی همکاران خود را به خوبی شناختهاند که در این یکی دو سال سیاست سکوت را تجویز کرده و حتی از انتخاب یک سخنگو نیز گریزان هستند. شاید در چنین شرایطی خاموشی مسئولان بهترین انتخاب باشد تا حداقل با چنین گفتار ناسنجیدهای که نشانگر بی تفاوتی و نفهمیدن درد و رنجی است که بر اقشار مختلف جامعه فشارهایی کم سابقه وارد آورده به زخم مردم نمک نپاشند.