تصمیم‌گیری در سوءتفاهم!

نشانه‌های روشنی از چنین تحلیلی را می‌توان در گفته‌های دبیر مجمع تشخیص مصلحت پس از نشست اخیر مجمع مشاهده کرد. آن جا که محسن رضایی از انتظارات ایران از اتحادیه اروپا در قبال برجام و کمک به مقابله با تحریم‌های ایالات متحده آمریکا می‌گوید و بر این نکته تاکید دارد که هنوز گام‌های برداشته شده از سوی طرف‌های اروپایی برای نظام ایران رضایت‌بخش نبوده است. به بیان ساده‌تر گروهی از مسئولان و تصمیم‌گیران ارشد، تاکتیک گروکشی با اروپایی‌ها را در دستور کار قرار داده‌اند و از همین رو معتقدند ابتدا لازم است اروپا، سازوکار ویژه مالی را به مرحله اجرای نهایی برسانند تا در مرحله بعد جمهوری اسلامی نیز با تایید دو لایحه باقی مانده از لوایح چهارگانه اف.ای.تی.اف گامی به جلو بردارد.

نام چنین تحلیلی از وضعیتی که در آن هستیم را جز سوءتفاهم نمی‌توان نهاد. آنان که چنین تصویری را برای برخی تصمیم‌گیران ترسیم کرده‌اند به هیچ وجه به این نکته توجه ندارند که پایان برجام بیشتر از هر کدام از طرف‌های این توافق باعث افزایش فشارها به مردم ایران خواهد شد و بار دیگر با تشکیل اجماع جهانی تهدیدات امنیتی نیز به فشارهای اقتصادی افزوده می‌شود. از سوی دیگر تعلل در پذیرش دستورالعمل‌های FATF و بی توجهی به تایید به موقع لوایح پالرمو و CFT در عمل سبب آن خواهد شد که حتی کشورهای نزدیک به جمهوری اسلامی نیز دیگر امکان تعامل مالی با ایران را نداشته باشند که نتیجه بدیهی این موضوع نیز قفل شدن کامل نقل و انتقالات پولی و مالی است.

برای اتخاذ هر تصمیمی در هر سطح و عرصه‌ای که باشد ابتدا ضروری است از فضای پر سوءتفاهم مرتبط با آن موضوع عبور کنیم. بر مبنای این اصل پذیرفته شده به نظر می‌آید که راه‌حل مقدماتی برای عبور از بن‌بست پیش‌آمده در موضوع لوایح FATF آن است که سوءتفاهم به وجود آمده برای برخی تصمیم‌گیران در خصوص این موضوع برطرف شده و به این واقعیت تاکید شود که احیا و حیات برجام بیش از طرف‌های مقابل به سود ایران است و هر اقدامی مانند بی توجهی به گذر زمان و پایان ضرب‌الاجل گروه اقدام مالی علاوه بر آنکه در بازارهای داخلی همچون بازار ارز اخلال ایجاد خواهد کرد امکان کاهش آثار زیان‌بار تحریم‌ها را نیز کاهش داده و در نهایت از بین می‌برد.