از آرزو تا واقعیت!

با نگاهی به کارنامه محمدجواد ظریف در دوران طولانی حضور در نمایندگی جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد شاهد آن هستیم که او بر خلاف اغلب مسئولان کشور هیچ‌گاه هیئت حاکمه ایالات متحده را یک‌دست تصور نمی‌کرد و به همین علت بود که بخش بزرگی از ماموریت‌های خود را به ارتباط با گروه‌هایی از درون ساختار سیاسی ایالات متحده و یا جامعه مدنی این کشور و هم‌چنین رسانه‌های آمریکایی اختصاص می‌داد تا بتواند از شکاف‌های موجود در نهاد قدرت در آمریکا به سود ایران بهره ببرد.

نکته جالب توجه و تاسف‌بار آن است که به دلیل عدم همراهی ساختار قدرت در ایران با چنین نگاهی نه تنها فرصت‌های بالقوه بسیاری که بر مبنای این طراحی نمایندگی جمهوری اسلامی در نیویورک به وجود آمده بود از دست رفت بلکه ظریف و همکارانش نیز از سوی جناح تندرو با تعابیر همچون «باند نیویورکی‌ها» به خیانت به کشور هم متهم شدند!

حکایت دوران حضور ظریف در وزارت امور خارجه نیز چندان تفاوتی با سال‌های طولانی حضور او در نیویورک نداشت و هم‌چنان بر اثر همان تفاوت رویکرد میان او و ساختار تصمیم‌گیری کشور نسبت به هیئت حاکمه آمریکا فرصت‌های بسیاری از کف رفته و بی توجهی به منافع ملی جایگزین مبنا قرار دادن آن شده است. سفر اخیر وزیر امور خارجه به نیویورک نیز به نوعی تکرار همان ماموریت سال‌های دور ظریف بود: ایجاد اختلاف میان تصمیم‌گیران آمریکا؛ مشکل اما از آن جایی شروع می‌شود که از همین رو می‌توان گفت که به موازات فشار اقتصادی خطری دیگر نیز امنیت ملی را تهدید می‌کند و آن بازگشت مجدد سایه تهدید نظامی است که چند سالی به واسطه توافق هسته‌ای از روی کشور رفع شده بود. این هر دو خطراتی است که زندگی مردم را در دو حوزه اقتصادی و امنیتی تهدید می‌کند اما به نظر می‌آید که ما با خطر سومی مواجه هستیم که خطری بزرگ‌تر از تحریم اقتصادی و تهدید امنیتی است: خطر جدی نگرفتن خطر!

با نگاهی به واکنش‌های مسئولان و تریبون‌ها و رسانه‌های رسمی به وضعیت خطیر امروز ایران شاهد نوعی از رفتار عادی و معمولی در شرایط فوق‌العاده امروز هستیم. همان درگیری‌ها و رقابت‌های کودکانه برای تکیه زدن به کرسی قدرت، همان عافیت‌طلبی‌ها و بی مسئولیتی‌ها در مواجهه با مشکلات اقتصادی که گریبان مردم را گرفته است، همان شعارهای تو خالی و دردسرآفرین در مسائل سیاست خارجی، همان راه و شیوه وحدت‌شکن در مسائل سیاسی و اجتماعی و... همه و همه نشانگر آن است که مسئولان کشور تهدید پیش رو را جدی نگرفته‌اند و در خوابی عمیق به سر می‌برند.

خطر بزرگتر و مسئله نگران‌کننده دقیقا در همین نقطه است که در شرایط سخت و پیچیده‌ای که در آن گرفتار آمده‌ایم هنوز و هم‌چنان کسر قابل توجهی از مسئولین کشور درک صحیحی از شرایط بغرنج امروز کشور پیدا نکرده‌اند و صداهای هشدار را نیز به سیاه‌نمایی و ناامیدآفرینی در جامعه متهم می‌کنند!