با ما رقابت مي‌كنيد؟ پس داريد توطئه مي‌كنيد!

اشکان بنکدارجهرمی

---

اکنون پس از گذشت حدود 4 سال از آن سخنان، تفکر خود حق پندار مجدداً کلام خود در تخطئه و تهدید رقیب سیاسی را از زبان یکی از روزنامه‌هاي حامی جناح افراط در جامعه مي‌پراکند. در نسخه چهارشنبه هشتم آبان92 این روزنامه، گزارشی تکان دهنده! از فعالیتهای اصلاح طلبان (یا به قول آن روزنامه، تجدیدنظر طلبان) برای کسب کرسی‌هاي مجلس به چشم مي‌خورد که یادآور سبک و سیاق موجود در کلام آن سخنران حامی احمدی‌نژاد مي‌نماید. در بخشهایی از این به اصطلاح گزارش آمده است كمتر كسي مي‌تواند انكار كند كه جنب و جوش سياسي رفرمسيم (اصلاح طلبی) داخلي در طول ماه‌هاي اخير دامنه‌اي گسترده و فراخ‌تر از گذشته به خود نگرفته است.

بسيار سخت مي‌نمايد كه حاشا كنيم تجديدنظر‌طلبان با روي كار آمدن شخص روحاني خيز وسيعي براي بازگشت رسمي به قدرت نداشته و تصميم ندارند كه از دولت يازدهم سكوي پرتابي براي خود بسازند. پذيرش اين نكته آسان نيست كه بگوييم اين دسته سياسي هيچ طرح و برنامه‌اي براي خروج از انزوا و بازيابي قدرت از دست رفته ندارد و تنها به‌ قضاي لايزال دل بسته است.

باید گفت که در دنیای کنونی و در هر کشوری که مردمش توانسته باشند ذره ای از هوای مردمسالاری و دموکراسی را استشمام کنند رقابت سیاسی و تلاش برای کسب قدرت و باز پس گرفتن آن از رقیب امری عادی است که از طریق صندوقهای رأی و جلب نظر مردم، امکانات نرم افزاری و سخت افزاری آن فراهم است. در هیچ کشوری تلاش برای کسب قدرت را توطئه! به حساب نمي‌آورند بلکه آن را راهکاری ایمن، عاری از خشونت و به دور از تحولات ناخواسته و ناگهانی در تغییر مسالمت جویانه قدرت مي‌دانند مگر این که کسانی فقط خود را عین کشور و نظام بدانند و در تشخیص خواست مردم به جای آنها عمل کنند- که این خود نمود روشنی از دیکتاتوری است.

مطمئناً گروههای اقلیتی که در کسب نظر مردم عاجز و ناتوان هستند و اصولاً با مردم و پذیرش نظر جمعی سر ناسازگاری دارند و در الفاظشان نیز «مردم» فقط همان محدوده چند نفر اطرافیان همفکر ایشان را شامل مي‌شود، فعالیت رقیب را که معمولاً مي‌پندارند از طریق ابزارهای دموکراتیک به نتیجه مي‌رسد را تاب نیاورده و توطئه به حساب مي‌آورند. کابوس پیروزی طرف مقابل گاه آنچنان آنها در بر مي‌گیرد که حتی راهکارهای ضد مردمسالارانه را در دستور کار خود قرار مي‌دهند.

برای این گروه که فقط و فقط خود را حق مطلق مي‌پندارد و دیگر گروههای سیاسی هرچند ریشه هایی عظیم و استوار در دفاع از کشور، انقلاب و نظام داشته باشند را به سبب عدم تطابق صد در صدی با خود، در موضع باطل مي‌پندارد، رسیدن به قدرت و چیرگی بر مردم از هر راهی حتی در دست گرفتن اهرمهای قدرت- که باید در جهت منافع مردم عمل کنند- مشروع و پذیرفته شده است.

گرچه به نظر مي‌رسد سوء مدیریت رئیس دولت نهم و خودسری‌هاي وی حتی در برابر اوامر حکیمانه مقام معظم رهبری و شکست تئوری حاکمیت یکدست توانست لایه‌هاي خردگرای جناح اصولگرا را به این نتیجه رساند که ضمن پذیرش شکست در صدد رسیدن به صدر قوه اجرایی از طریق صندوقهای رأی در دوره ای دیگر باشند ولی وجود نظریاتی شدیداً افراطی که حاکمیت را تنها از آن اقلیت فوق العاده کوچک خود مي‌داند مي‌تواند هشداری برای جامعه تلقی شود.

نگاهی عبرت آموز به انتخابات سال 88 نشان مي‌دهد که پیش و پس از آن نیز همین زمزمه‌هاي انحصار طلبانه که دوز بالایی از خشونت را نیز به جامعه تزریق مي‌کند توانست فضای رقابتی آن سالها را تبدیل به دشمنی و سپس جنجالهای بعدی نماید. فرمایشات مقام معظم رهبری در آستانه انتخابات یازدهم ریاست جمهوری در دعوت از همه مردم حتی آنانی که دل خوشی از نظام ندارند به ادای تکلیف میهنی خود در حضور پای صندوقهای رأی و حق الناس خواندن رأی مردم توسط ایشان، ناظر به تأمین فضای سالم و رقابتی آن دوران بود که در کنار تدبیر برخی مسئولین ذی نفوذ و دلسوز توانست عبوری امن را برای جمهوری اسلامی از گردنه اولین انتخابات پس از آن حوادث را رقم زند.

اکنون نیز انتظار مي‌رود جنین افراط که تصمیم به رشد مجدد از میان خاکسترهایی که خود آتش آن را فراهم ساخته بود، دارد با تدابیر خرد گرایانه فضای لازم را برای به انحراف کشاندن انتخابات آتی مجلس به دست نیاورد. فضایی که در صورت انفعال گروه‌های دلسوز کشور و نظام مي‌تواند از همین الآن زنگ خطری برای همه باشد. چرا که این گروه که هر گونه فعالیت سیاسی مشروع جهت کسب قدرت از طرف رقیب سیاسی را نوعی توطئه و تهدید مي‌داند و تغییر در ارکان قدرت نیز که به اقتضای هر انتخاباتی لازم شمرده مي‌شود را انحراف به حساب مي‌آورد، در سر سودای رقابتی سالم و از طریق جلب آراء مردم را ندارد بلکه آن چه از این چنین گفتارهایی مفهوم مي‌شود این است که گروههای افراطی از هم اکنون به دنبال سرکوب رقیب و رسیدن به آرزوی حاکمیت یک دست با بکار گیری ابزارهای غیر دموکراتیک، ضد مردمی و فرا قانونی هستند. اعمالی که مي‌تواند فضای سیاسی و آرام کشور را به ضرر منافع ملی ملتهب و متلاطم سازد.