شرط گذاشتن فقط برای مردم؟

گروه اقتصادی:‌ 
با اعلام دولت مبنی بر لزوم به نام بودن سیم‌کارت سرپرستان خانوار به منظور ارسال پیامک دریافت تسهیلات یک میلیون تومانی کرونا،  روزهای شنبه و یکشنبه بسیاری  از مردم در شهرهای مختلف  با ازدحام مقابل دفاتر پیشخوان دولت، اقدام به خرید سیم‌کارت کردند. این اقدام و شرط  عجیب و غریب دولت، انتقاد بسیاری از کارشناسان سلامت و همچنین اقتصادی را برانگیخته است. 
در شرایطی که بسیاری از کشورها، کمکهای شایان توجه بلاعوض به تمام مردم خود می‌کنند، شرط و شروط‌های دولت  برای وام یک میلیون تومانی که کمتر از 100 دلار و در حدود 72 دلار است و باید توسط مردم بازپرداخت هم بشود، در شرایطی که بحران کرونا بسیار مهمتر از این موارد است بسیار سوال برانگیز است. این در حالی است که هفته گذشته، دیوان محاسبات خبر از مفقود شدن حداقل8/4  میلیارد دلار ارز 4200 تومانی که توسط دولت به برخی اشخاص حقیقی و حقوقی برای واردات کالاهای اساسی پرداخت شده بود، داد. دولت بهتر است به جای گذاشتن شرط برای یارانه بگیرانی که تازه قرار هم هست این مبلغ اندک را از حساب یارانه شان _ در واقع هیچ راه فراری برای وام بگیران متصور نیست_ بازپرداخت کنند،  برای نورچشمی‌هایی که مبالغ کلان ارز ارزان قیمت را به راحتی دریافت می‌کنند، اندک شرط و شروطی بگذارد تا گم شدن چنین ارقام نجومی پس از گذشت دو سال، آن هم  از سوی یک سازمان دولتی منتشر نشود. 
بهتر نبود دولت،‌به جای گذاشتن شرطی که طبق اعلام سخنگوی تسهیلات حمایتی کرونا، می‌دانست باعث سرازیر شدن حداقل5/2 میلیون نفر
( آن هم شمار فراوانی از سالمندان که بیماری‌های زمینه‌ای دارند) به خیابان‌ها برای دریافت سیم کارت می‌شود، اعلام می کرد وام یک میلیونی به همه یارانه بگیران تعلق خواهد گرفت، مگر کسانی که با ارسال یک کد پیش فرض  به این سازمان، اعلام کنند که نیازی به دریافت این وام ندارند؟