تاریخ انتشار : ۱۴۰۱/۰۳/۰۸ ساعت ۱۸:۰۹
کد مطلب : ۳۳۹۰۸۴
زنان افغان پس از نجات از دست طالبان همچنان عاشق فوتبال‌اند
گروه ورزشی: زنان فوتبالیست افغان که به استرالیا رفته‌اند از فیفا می‌خواهند که به آن‌ها اجازه دهد به نمایندگی از تیم افغانستان در مسابقات حاضر شوند.
در حومه ملبورن، گروهی از زنان افغانستان برای شروع یک مسابقه فوتبال وارد زمین می‌شوند. برخی از آن‌ها حجاب دارند و برخی دیگر نه، اما همه‌شان در یک موضوع اشتراک دارند؛ هیجان‌زده و خوشحال‌اند. به گزارش نشنال‌نیوز، این فقط یک تیم از جوانان با روحیه نیست، بلکه بقایای تیم ملی زنان افغانستان است که حدود هشت ماه پیش، از سلطه طالبان و حتی احتمال مرگ نجات پیدا کرد. حالا این اولین مسابقه آن‌ها پس از فرار به استرالیا است.
بازی زنان افغان با تیمی از ملبورن به نام «اتا بوفالو» ETA Buffalo SC انجام شد؛ باشگاهی که در سال ۱۹۸۲ از سوی افرادی که از تیمور شرقی مهاجرت کرده بودند، تاسیس شد. این مسابقه با تساوی صفر-صفر پایان یافت، اما از همه‌چیز مهم‌تر این بود که چنین رویدادی، یک پیروزی بزرگ برای گروه شجاعی از زنان افغانستان بود که در طول سال‌ها مجبور بودند در برابر آزار جنسی و فیزیکی برخی مردان، ازجمله رئیس سابق فدراسیون فوتبال افغانستان و تهدید، ارعاب و خشونت بجنگند، فقط برای این‌که بتوانند ورزش موردعلاقه‌شان را دنبال کنند.
این مسابقه فوتبال همچنین نشان‌دهنده تلاش گروهی از فعالان حقوق زنان بود که بدون تلاش آن‌ها، زندگی فوتبالیست‌های زن افغانستان در میان بحران و هرج‌ومرج سقوط کابل در ماه اوت گذشته، در خطر بود. فرار این زنان از شرایط پرمخاطره‌ای که در آن قرار گرفته بودند، موضوعی است که نقش ورزش و مسئولیت نهادهای حاکم و کاستی‌ها در برخی از نهادهای بین‌المللی ازجمله فیفا با‌عنوان فدراسیون بین‌المللی فوتبال را نشان می‌دهد.
گروهی از داوطلبان، برنامه‌ریزی، هماهنگی و اجرای فرار ۳۳ بازیکن و مربی‌شان و ۴۴ عضو خانواده زنان فوتبالیست افغان به استرالیا را انجام دادند. این افراد متشکل از کت کریگ، وکیل فعال در زمینه حقوق بشر مستقر در لندن، کلی لیندزی، مربی آمریکایی تیم ملی زنان افغان که اکنون در ساسکس انگلستان با عنوان مدیر ورزشی فعالیت می‌کند، خالیدا پوپال، مربی سابق تیم افغانستان که اکنون در دانمارک زندگی می‌کند و یوناس بائر هافمن، دبیر کل اتحادیه جهانی بازیکنان فوتبال به نام «فیف‌پرو» انجام شد.
البته در کنار آن‌ها، چهره‌های دیگری نیز بودند که در استرالیا مقدمات حضور زنان افغانستان را فراهم کردند و نشان دادند که صنعت ورزش این قدرت را دارد که در مواقع ضروری به کمک بیاید و تغییر ایجاد کند؛ ازجمله این افراد می‌توان به زالی استگال، ورزشکار المپیکی سابق استرالیا، کریگ فاستر، کاپیتان سابق تیم فوتبال مردان استرالیا و آلی باتیسون، مدیر سازمان «حقوق بشر برای همه در استرالیا» اشاره کرد. تلاش این افراد به‌تازگی از سوی «جوایز معتبر صنعت ورزش در لندن» مورد تقدیر قرار گرفت. از طرف این گروه، کت کریگ برای دریافت جایزه «اتحاد و تاثیرگذاری» با تشویق گسترده حاضران در سالن روبه‌رو شد.
او در سخنانی به وضعیت زنان فوتبالیست افغانستان اشاره کرد و گفت که «پس از تسلط طالبان بر افغانستان، آن‌ها به زیرزمین خانه‌ها می‌رفتند و خانه به خانه فرار می‌کردند، چون نمی‌توانستند در جایی برای مدت طولانی بمانند. آن‌ها باید پیراهن‌های ورزشی‌شان را می‌سوزاندند و همه شواهدی که آن‌ها را به عضویت در تیم بین‌المللی فوتبال زنان مرتبط می‌کرد، از بین می‌بردند. در چنین شرایطی وظیفه همه ما بود که از خودمان بپرسیم چگونه می‌توانیم آن‌ها را نجات دهیم، نه این‌که خودمان را کنار بکشیم و بگوییم این موضوع به من ربطی ندارد.»
این فعال حقوق بشر با اشاره به سختی‌هایی که در طول یک هفته برای نجات زنان فوتبالیست افغانستان متحمل شده‌اند، گفت: «ما با هر کسی که می‌شناختیم تماس گرفتیم، با هرکسی که ممکن بود در مقام نظامی، دیپلماتیک یا بشردوستانه در افغانستان کار کرده باشد. شبانه‌روز تلاش کردیم بفهمیم که ایمن‌ترین مسیر برای رساندن این زنان به هواپیما چیست. شرایط فرودگاه وحشتناک بود. هیچ‌کس نمی‌دانست وضعیت چطور است. سپس طالبان در فرودگاه ایست بازرسی ایجاد کرد و وضعیت سخت‌تر شد. از دولت استرالیا خواستیم برای سرعت بخشیدن به کار، ویزاهای موقت برای این زنان ارائه دهد. برخی از زنان با عبور از کانال‌های فاضلاب و اجتناب از مواجهه با ایست‌های بازرسی طالبان توانستند خودشان را به فرودگاه و سپس به استرالیا برسانند.»
او با بیان این‌که این همه تلاش و اضطراب ارزشش را داشت، ادامه داد: «وقتی عکسی از آن‌ها در حال سوار شدن به هواپیما دریافت کردیم، فهمیدیم این لحظه‌ای از آرامش است نه شادی، زیرا همه آن‌ها از رفتن از کشورشان و پشت سر گذاشتن چیزهایی که برای آن زحمت کشیدند، غمگین بودند. چیزی که حالا باعث خوشحالی است این است که نشان دادیم هر جا اراده‌ای وجود دارد، راهی وجود دارد و ورزش سازمان‌یافته می‌تواند کارهای بزرگی انجام دهد.»
او در پایان گفته‌هایش با تاکید بر این‌که برای زنان افغان، این پایان ماجرا نیست، گفت: «هدف این زنان این است که فیفا به آن‌ها اجازه دهد تا نماینده افغانستان باشند. آن‌ها می‌خواهند از موقعیتشان استفاده کنند و صدای خواهرانشان باشند که در افغانستان گیر افتاده‌اند و حقوق اولیه انسانی‌شان را از دست داده‌اند. امیدواریم فیفا این خواسته آن‌ها را به رسمیت بشناسد و همچنین امیدواریم خانواده‌های این زنان بتوانند از افغانستان خارج شوند و در کنار آن‌ها باشند.»
در حومه ملبورن، گروهی از زنان افغانستان برای شروع یک مسابقه فوتبال وارد زمین می‌شوند. برخی از آن‌ها حجاب دارند و برخی دیگر نه، اما همه‌شان در یک موضوع اشتراک دارند؛ هیجان‌زده و خوشحال‌اند. به گزارش نشنال‌نیوز، این فقط یک تیم از جوانان با روحیه نیست، بلکه بقایای تیم ملی زنان افغانستان است که حدود هشت ماه پیش، از سلطه طالبان و حتی احتمال مرگ نجات پیدا کرد. حالا این اولین مسابقه آن‌ها پس از فرار به استرالیا است.
بازی زنان افغان با تیمی از ملبورن به نام «اتا بوفالو» ETA Buffalo SC انجام شد؛ باشگاهی که در سال ۱۹۸۲ از سوی افرادی که از تیمور شرقی مهاجرت کرده بودند، تاسیس شد. این مسابقه با تساوی صفر-صفر پایان یافت، اما از همه‌چیز مهم‌تر این بود که چنین رویدادی، یک پیروزی بزرگ برای گروه شجاعی از زنان افغانستان بود که در طول سال‌ها مجبور بودند در برابر آزار جنسی و فیزیکی برخی مردان، ازجمله رئیس سابق فدراسیون فوتبال افغانستان و تهدید، ارعاب و خشونت بجنگند، فقط برای این‌که بتوانند ورزش موردعلاقه‌شان را دنبال کنند.
این مسابقه فوتبال همچنین نشان‌دهنده تلاش گروهی از فعالان حقوق زنان بود که بدون تلاش آن‌ها، زندگی فوتبالیست‌های زن افغانستان در میان بحران و هرج‌ومرج سقوط کابل در ماه اوت گذشته، در خطر بود. فرار این زنان از شرایط پرمخاطره‌ای که در آن قرار گرفته بودند، موضوعی است که نقش ورزش و مسئولیت نهادهای حاکم و کاستی‌ها در برخی از نهادهای بین‌المللی ازجمله فیفا با‌عنوان فدراسیون بین‌المللی فوتبال را نشان می‌دهد.
گروهی از داوطلبان، برنامه‌ریزی، هماهنگی و اجرای فرار ۳۳ بازیکن و مربی‌شان و ۴۴ عضو خانواده زنان فوتبالیست افغان به استرالیا را انجام دادند. این افراد متشکل از کت کریگ، وکیل فعال در زمینه حقوق بشر مستقر در لندن، کلی لیندزی، مربی آمریکایی تیم ملی زنان افغان که اکنون در ساسکس انگلستان با عنوان مدیر ورزشی فعالیت می‌کند، خالیدا پوپال، مربی سابق تیم افغانستان که اکنون در دانمارک زندگی می‌کند و یوناس بائر هافمن، دبیر کل اتحادیه جهانی بازیکنان فوتبال به نام «فیف‌پرو» انجام شد.
البته در کنار آن‌ها، چهره‌های دیگری نیز بودند که در استرالیا مقدمات حضور زنان افغانستان را فراهم کردند و نشان دادند که صنعت ورزش این قدرت را دارد که در مواقع ضروری به کمک بیاید و تغییر ایجاد کند؛ ازجمله این افراد می‌توان به زالی استگال، ورزشکار المپیکی سابق استرالیا، کریگ فاستر، کاپیتان سابق تیم فوتبال مردان استرالیا و آلی باتیسون، مدیر سازمان «حقوق بشر برای همه در استرالیا» اشاره کرد. تلاش این افراد به‌تازگی از سوی «جوایز معتبر صنعت ورزش در لندن» مورد تقدیر قرار گرفت. از طرف این گروه، کت کریگ برای دریافت جایزه «اتحاد و تاثیرگذاری» با تشویق گسترده حاضران در سالن روبه‌رو شد.
او در سخنانی به وضعیت زنان فوتبالیست افغانستان اشاره کرد و گفت که «پس از تسلط طالبان بر افغانستان، آن‌ها به زیرزمین خانه‌ها می‌رفتند و خانه به خانه فرار می‌کردند، چون نمی‌توانستند در جایی برای مدت طولانی بمانند. آن‌ها باید پیراهن‌های ورزشی‌شان را می‌سوزاندند و همه شواهدی که آن‌ها را به عضویت در تیم بین‌المللی فوتبال زنان مرتبط می‌کرد، از بین می‌بردند. در چنین شرایطی وظیفه همه ما بود که از خودمان بپرسیم چگونه می‌توانیم آن‌ها را نجات دهیم، نه این‌که خودمان را کنار بکشیم و بگوییم این موضوع به من ربطی ندارد.»
این فعال حقوق بشر با اشاره به سختی‌هایی که در طول یک هفته برای نجات زنان فوتبالیست افغانستان متحمل شده‌اند، گفت: «ما با هر کسی که می‌شناختیم تماس گرفتیم، با هرکسی که ممکن بود در مقام نظامی، دیپلماتیک یا بشردوستانه در افغانستان کار کرده باشد. شبانه‌روز تلاش کردیم بفهمیم که ایمن‌ترین مسیر برای رساندن این زنان به هواپیما چیست. شرایط فرودگاه وحشتناک بود. هیچ‌کس نمی‌دانست وضعیت چطور است. سپس طالبان در فرودگاه ایست بازرسی ایجاد کرد و وضعیت سخت‌تر شد. از دولت استرالیا خواستیم برای سرعت بخشیدن به کار، ویزاهای موقت برای این زنان ارائه دهد. برخی از زنان با عبور از کانال‌های فاضلاب و اجتناب از مواجهه با ایست‌های بازرسی طالبان توانستند خودشان را به فرودگاه و سپس به استرالیا برسانند.»
او با بیان این‌که این همه تلاش و اضطراب ارزشش را داشت، ادامه داد: «وقتی عکسی از آن‌ها در حال سوار شدن به هواپیما دریافت کردیم، فهمیدیم این لحظه‌ای از آرامش است نه شادی، زیرا همه آن‌ها از رفتن از کشورشان و پشت سر گذاشتن چیزهایی که برای آن زحمت کشیدند، غمگین بودند. چیزی که حالا باعث خوشحالی است این است که نشان دادیم هر جا اراده‌ای وجود دارد، راهی وجود دارد و ورزش سازمان‌یافته می‌تواند کارهای بزرگی انجام دهد.»
او در پایان گفته‌هایش با تاکید بر این‌که برای زنان افغان، این پایان ماجرا نیست، گفت: «هدف این زنان این است که فیفا به آن‌ها اجازه دهد تا نماینده افغانستان باشند. آن‌ها می‌خواهند از موقعیتشان استفاده کنند و صدای خواهرانشان باشند که در افغانستان گیر افتاده‌اند و حقوق اولیه انسانی‌شان را از دست داده‌اند. امیدواریم فیفا این خواسته آن‌ها را به رسمیت بشناسد و همچنین امیدواریم خانواده‌های این زنان بتوانند از افغانستان خارج شوند و در کنار آن‌ها باشند.»
مرجع : ایندیپندنت
پربينندهترين مطالب و خبرها
