نیمه‌ی پر لیوانی تقریبا خالی

محمد توکلی

---

گروه سياسي: عملکرد دولت روحانی در حوزه‌ی سیاست داخلی لیوانی تقریبا خالی است و بارها هم با بیان‌های مختلفی این نکته از طرف بسیاری از همراهان دولت گفته شده است و این طور که پیداست این حرف‌ها چندان تاثیری بر جناب رییس‌جمهور ‌و یارانش در دولت ندارد و آن‌ها همچنان در این حوزه به همان حرکت لاک پشتی خود ادامه می‌دهند؛ حرکتی آرام و آهسته که گاه به سکون می‌رسد و گاهی حتی چند گامی به عقب می‌رود. اما این لیوان تقریبا خالی را اگر از زاویه‌ای دیگر بنگریم نیمه‌ی پری هم دارد.

هنگامی که دولت‌های نهم و دهم را به خاطر می‌آوریم در حوزه‌ی سیاست داخلی با تنش‌ها و شکاف‌های شدیدی روبرو می‌شویم ف تنش هایی که نه فقط با منتقدان آن دولت بلکه حتی با همراهان هم پیش می‌آمد. نوع مواجهه رییس‌جمهور ‌سابق با مجالس هشتم و نهم که اکثریت قاطعش از جریانی بودن که احمدی نژاد هم ذیل آن تعریف می‌شود از مصداق‌های بارز این جور تنش‌ها بود. اوج این درگیری‌ها را می‌توان در جدال شدید و بی‌سابقه‌ی لفظی بین رییس‌جمهور ‌و رییس مجلس در ماجرای استیضاح وزیر کار وقت مشاهده کرد، روابط دولت احمدی نژاد با قوه قضاییه هم چندان جالب نبود و خیلی از اوقات شاهد کنایه‌های رییس دولت به دستگاه قضا و اعتراضات صریح مسئولان ارشد قضایی نسبت به دولت بودیم.

وجه دیگر از این تنش‌های داخلی که کمتر کسی وقوعش را پیش بینی می‌کرد وقایعی بود که در ماجرای برکناری وزیر اطلاعات پیش آمد و شاهد بی‌اعتنایی رییس‌جمهور ‌سابق به دستور رهبری و خانه نشینی اعتراضی اش بودیم. بعد از این واقعه بود که بسیاری از همراهان دو آتشه‌ی احمدی‌نژاد هم با او دچار تنش و درگیری شدند و می‌توان گفت دو سال پایانی دولت سابق سالهای درگیری رفقای سابق بود.

زیرا با برخوردهایی که در وقایع 88 صورت گرفته بود کسر قابل توجهی از اصلاح طلبان‌ ترجیحشان سکوت بود و بخشی از آن‌ها هم با حبس و حصر و محدودیت‌هایی از این جنس دست و پنجه نرم می‌کردند. در نتیجه درگیری‌ها و تنش‌ها نه با رقیب سیاسی بلکه بین رفقای سیاسی اتفاق افتاده بود و می‌توان گفت یکی از دلایل تعدد کاندیداهای این جریان سیاسی در انتخابات 92 همان تنش‌ها و شکاف‌ها بود.

بعد از چنان فضای پر تنشی می‌توان به روحانی حق داد که هدفش را ثبات و آرامش در کشور قرار دهد حتی به قیمت عقب نشینی از برخی برنامه هایش در حوزه‌ی سیاست داخلی و حرکت کند در این حوزه. شاید اگر مبنا را منافع ملی قرار دهیم بتوان تا حدودی به رییس‌جمهور ‌و تیم همراهش بابت انتخاب این مشی حق داد یا حداقل درکشان کرد.

این همدلی بین قوای سه گانه با وجود آنکه اختلافات مشخصی با هم دارند و بحث کردن درباره‌ی موارد اختلافی پشت درهای بسته و در جلسات خصوصی و نه پشت‌تریبون‌های عمومی از جمله موضوعاتی است که به خوبی تفاوت‌های سیاست ورزی روحانی را با دیگران نشان می‌دهد یا سکوت دولت در برابر حملات تندی که از سوی برخی ائمه جمعه و دیگر‌ تریبون‌داران و بخشی از مقامات نظامی کشور به سوی دولت روان می‌شود تدبیری است برای جلوگیری از افزایش تنش‌های بالقوه‌ای که وجود دارد.

وجه دیگر از این آرامش بخشی این موضوع است که روحانی همواره موفقیت‌های دولتش را ناشی از حمایت مردم و رهبری معرفی می‌کند که این مسئله نمود روشنی از تلاش رییس‌جمهور ‌برای کاهش شکاف بین بخش هایی از جامعه و حاکمیت است. آری، می‌توان گلایه مند بود از ضعف عملکرد دولت در عرصه‌ی سیاست داخلی اما نباید فراموش کرد که هر لیوان آبی یک نیمه پر هم دارد حتی لیوانی تقریبا خالی.